بریده‌هایی از کتاب زن از نگاه ادیان

وی حق داشت اطفال خود را تکفیر کند، تا حدود معقولی زن خویش را بزند و اگر در این حیص زن بسختی مجروح می‌شد، جامعه تا آن اندازه که قدرت مالی مرد اجازه می‌داد، جریمه‌اش می‌کرد.

تلمود کسانی را که آشکار ایثار می‌کردند سرزنش کرد و اندرز داد که دستگیری از ضعیفان باید تا اندازه‌ای پنهانی صورت پذیرد. از کلمات تلمود است که: «هر کس در نهان به خیرات بپردازد از موسی بزرگ‌تر است.»

دستگیری از خلق تعهدی گریزناپذیر بود. از این رو در تفاسیر آمده بود که «هر آن کس از خلق دستگیری کند ارجمندتر از کسی است که به تمامی فداکاری‌ها تن در دهد.» پاره‌ای از یهودیان چشم تنگ و برخی خسیس بودند، اما روی هم هیچ ملتی را سراغ نمی‌توان گرفت که مانند یهود سخاوتمندانه ایثار کرده باشد. ربن‌ها ناچار بودند که ایثار بیش از یک خمس دارایی برای امور خیریه را ممنوع سازند، با این همه، برخی بودند که نیمی از دارایی خویش را در این راه بذل می‌کردند، و این حقیقت هنگام مرگ آن‌ها آشکار می‌شد.

فرمان یهوه به زن شوهردار چنین بود: «چشمت باید به شوهرت باشد، و او بر تو حکومت خواهد کرد.»

چون انقلاب صنعتی معاصر آغاز شد، مقام خانواده نیز متزلزل گردید

قدیس توماس آکویناس، که معمولاً مظهر مهربانی اما در عین حال گرفتار محدودیت‌های خاص یک رهبان بود، زن را از بعضی لحاظ پایین‌تر از غلامان قرار می‌داد: زن به علت ضعف طبیعت خود، چه عقلی و چه جسمی، تابع مرد است.... مرد آغاز زن و انجام وی است، همان طور که خداوند بدایت و نهایت تمام موجودات است .... زن طبق قانون طبیعت باید مطیع و منقاد باشد، و حال آن که یک نفر برده چنین نیست.... کودکان باید پدران را بیش از مادرشان دوست بدارند.

ادوارد فریمن، تاریخ‌نویس انگلیسی که نظراتش در تاریخ نورمان‌ها حجت است، قرن یازدهم را «عصر فسق» می‌خواند و بی‌اندازه متحیر است از این که ویلیام فاتح، یعنی پسر مردی که هیچ گونه پای‌بند عصمت و عفت نبود، چه طور ظاهراً تا پایان عمر با یک زن ساخت و پیمان زناشویی را نقض نکرد. تامس رایت، یکی دیگر از تاریخ‌نویسان فاضل و خردمند انگلیس، می‌نویسد: «جامعه‌ی قرون وسطایی، جامعه‌ای بود بغایت هرزه و شهوت‌پرست.»

مجازات‌های مقرر برای زنا شدید بود. مثلاً، در قانون ساکسون، حداقل مجازات در مورد زنان زناکار بریدن بینی و گوش‌های وی بود، و به شوهر اختیار می‌داد که اگر زن خویش را بی‌وفا دید، او را به قتل برساند. با تمام این اوصاف، زناکاری شیوع فراوان داشت و در میان طبقات اشرافی بوفور، و بین طبقات متوسط بندرت دیده می‌شد.

«در انتخاب همسر باید یک پله پایین آمد، و در انتخاب دوست باید یک پله بالا رفت.» به همسری گرفتن زنی که بالاتر از شأن خود شخص است خفت به جان خریدن است.

می‌گفتند: «در انتخاب همسر باید یک پله پایین آمد، و در انتخاب دوست باید یک پله بالا رفت.»