بریده‌هایی از کتاب نگاهی به رابطه‌ عبد و مولا

در روایت داریم که مؤمن باید روزانه پنجاه آیه قرآن تلاوت کند، تو اگر نمی‌توانی روزی یک صفحه قرآن بخوان ولی ملزم باش که این یک صفحه‌ات ترک نشود.

از یکی از اولیای خدا برنامه خواستم. ایشان به من برنامه داد و فرمود که این برنامه را به دیگران هم بگو. یکی از مواردی که ایشان فرمودند این بود که «اگر می‌توانی هر روز یک سوره یاسین بخوان و آن را به حضرت زهرا (س) هدیه کن.» اگر شما همین یک کار ساده را انجام بدهی، بعد از یکسال می‌بینی ارتباط خاصی با حضرت زهرا (س) پیدا می‌کنی.

امام صادق (ع) فرموده‌اند اگر خواستید برنامه‌ای داشته باشید، حداقل یکسال بر آن مداومت داشته باشید.

حضرت آیت‌الله العظمی بهجت از استادشان مرحوم قاضی نقل می‌کنند که فرمودند: «اگر کسی نمازش را اول وقت به جا آورد و به جایی نرسید، آب دهان به صورت من پرتاب کند.»

امیرالمؤمنین (ع) فرموده‌اند: «اجْتِنَابُ السَّیئَاتِ أَوْلَی مِنِ اکتِسَابِ الْحَسَنَات؛ دوری از گناهان مهم‌تر از انجام حسنات و خوبی‌هاست.‌»

در روایت می‌فرماید که اگر خدا از کسی تنها یک حسنه را قبول کند او را از عذاب آخرت می‌رهاند.

امام صادق (ع) می‌فرماید: «وَ لَوْ نَظَرُوا إِلَی مَرْدُودِ الْأَعْمَالِ مِنَ الله عَزَّ وَ جَلَّ لَقَالُوا مَا یتَقَبَّلُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ أَحَدٍ عَمَلا؛ اگر مردم به اعمالی که از جانب خدای متعال بازگشت داده شده و مقبول نمی‌شود نگاه می‌کردند، می‌گفتند خدای بزرگ از هیچ کسی عملی را قبول نکرده است.»

ذات ما جوری طراحی شده که عبد یکی باشد.

مقبولیت عمل، یعنی اینکه عمل ما این نتیجه را داشته باشد که ما را به خدا نزدیک کند.

رشد انسان معنایی جز «تقرّب الی‌الله» یعنی حرکت به سوی پروردگار و نزدیک شدن به او ندارد.

در آیه ۱۶ سوره مبارکه انعام آمده است. هر کس کار خوب هم انجام داده باشد، هنری نکرده، خدا توفیق کار خوب را به او داده است. هر کسی وارد بهشت می‌شود به‌خاطر رحمت الهی است نه اعمال خودش.

عرفا می‌گویند حضور «من» در امر واجب کمتر است، به همین دلیل نور امر واجب بیشتر است. اگر سی روز یک ماه دیگر را هم روزه بگیری، باز مثل ماه رمضان نمی‌شود. چون ماه رمضان واجب است، اما آنها که واجب نبود.

پنهان‌ترین و اساسی‌ترین نیاز انسان که باید با تلاش بسیار آن را بیدار کرد، حسّ پرستش است.

قرآن بخوانید. قرآن را که می‌خوانید کم‌کم باورتان می‌شود خدا چه دستوراتی می‌دهد، چه تهدیدهایی می‌کند، چه مجازات‌هایی در نظر گرفته، وقتی خدایی‌کردن او را می‌بینی، کم‌کم به او احساس نیاز می‌کنی.

اگر کسی را بپرستی یکی از آثارش این است که «اشدُّ حُبّاً» می‌شوی. البته کمی آثارش عجیب و غریب است. آیا ما این‌گونه هستیم؟

این‌قدر «انسان، انسان» نکنید، کمی انسان را در تعریف حقیقی خودش نگاه کنید. انسان در تعریف حقیقی‌اش یعنی «عبد». عبد هم اول مولا می‌خواهد، مولایش کو؟ اگر مولا ندارد، پس چیست؟ کسی که مولا ندارد، هویت ندارد.

جناب ابوذر نقل می‌کند که روزی رسول خدا (ص) به من فرمودند: «ای اباذر، چه بسا بنده‌ای معصیت خدا را انجام می‌دهد ولی به‌خاطر آن گناه وارد بهشت می‌شود.» پرسیدم: «چگونه چنین چیزی ممکن است؟» ایشان فرمودند: «این گناه همیشه در مقابل دیدگان او خواهد بود و پیوسته از آن توبه می‌کند و به سوی خدا می‌گریزد تا وارد بهشت می‌شود.»

منشأ همه خوب بودن‌ها باید بندگی باشد.

آیا اگر آدم برای خدا کار کند بهتر کار نمی‌کند؟

ریشۀ نگرانی‌ها برای آینده با احساس عبودیت زده می‌شود. دیگر برای او فرقی نمی‌کند که به چه برسد.