بریده‌هایی از کتاب نگاهی به رابطه‌ عبد و مولا

لازم نیست شما با همه گناه‌ها کُشتی بگیری و زمینشان بزنی. اتفاقاً اکثراً گناه‌ها تو را زمین می‌زنند. بین خودت و گناه دیوار بکش و خیال خودت را راحت کن.

«در ماه رمضان با کسی مجادله نکنید.» تا دیدید بگو مگویتان دارد شروع می‌شود، بگویید: «من روزه‌ام حالا ولش کن و...» خلاصه بهانه‌ای برای فرار از مجادله بیاورید.

هرچه جز مشغول شدن به امر و نهی الهی بیاید، مقدمۀ فساد است.

اگر دیدی نگاهت نگاه غیرمشغول به امر و نهی الهی شد، بدان که این مقدمۀ غیبت، حسادت، فساد و هزار بدبختی دیگر است. عبد که دچار این چیزها نمی‌شود. عبد گرفتار است؛ گرفتار امر و نهی مولاست.

وقتی جناب بنیامین پیش حضرت یوسف (ع) آمد، حضرت یوسف (ع) از او پرسید که آیا برادرِ مادری داری (برادری که هم از پدر و هم از مادر با او برادری داشته باشی، چون سایر برادارن یوسف از مادر دیگری بودند)؟ بنیامین جواب داد که بله، برادری داشتم که می‌گویند او را گرگ خورده است. یوسف پرسید: «حال تو در فراق او چگونه است؟» گفت: «به قدری به یاد اویم که خدا دوازده پسر به من عنایت کرده و من نام همه آنها را مشتقی از اسم برادر خودم قرار دادم.» یوسف پرسید: «می‌بینم که توانستی بعد از برادرت ازدواج کنی و بچه بیاوری!» (یعنی تو که در فراق برادر و منتظر او بودی اصلاً نباید دل و دماغ ازدواج را می‌داشتی) بنیامین گفت: «من پدر صالحی دارم که مرا به ازدواج امر کرد تا فرزندانی بیاورم که تسبیح خدا را بگویند و زمین از وجود آنها سنگین شود.»

زندگی ما مثل امتحان تستی است که باید یکی را علامت بزنیم. ولی اینکه کدام گزینه‌ها در مقابل ما باشد، در اختیار ما نیست.

امیرالمؤمنین (ع) این را که انسان قصد انجام کاری را به صورت جدی داشته باشد ولی خدا به او اجازه انجام این کار را ندهد، یکی از نشانه‌های شناخت خدا معرفی کرده است.

تک‌تک لحظات ما صحنه امتحان الهی است و باید در لحظه‌لحظه زندگی خود مراقب باشیم.

امام رضا (ع) می‌فرماید: «هر گاه خداوند انجام کاری را بخواهد، عقل و اندیشه بندگانش را می‌بندد (یکی از معانی آن این است که ذهن آنها را مشغول چیز دیگری می‌کند) و کارش را به انجام می‌رساند و خواسته‌اش را محقق می‌کند. وقتی خواسته‌اش را عملی ساخت، عقول هر خردمندی را به او با می‌گرداند و او با خود می‌گوید: چطور من این کار را کردم!»

امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: «آگاه باشید که قَدر، سرّیست از اسرار خدا و پرده‌ای از پرده‌های خدا و حرزی از حرزهای خدا که خدا آن را در حجاب خود پوشانده... عمقش به اندازه فاصله آسمان‌ها و زمین و عرضش ما بین مشرق و مغرب و چون شب بسیار تار، سیاه است...»

توکّل این نیست که تو حتماً همیشه پیروز شوی. نه، توکل یعنی همه چیز را به خدا بسپار، اگر صلاح دید پیروز می‌شوی و اگر صلاح ندید، شکست می‌خوری.

خداوند متعال در یکی از آیات قرآن کریم، خطاب به رسول خدا (ص) می‌فرماید: «قُلْ لَنْ یصیبَنا إِلاَّ ما کتَبَ اللهُ لَنا هُوَ مَوْلانا وَ عَلَی الله فَلْیتَوَکلِ الْمُؤْمِنُون؛ بگو هیچ حادثه‌ای برای ما رخ نمی‌دهد، مگر آنچه خداوند برای ما نوشته و مقرّر داشته است او مولا (و سرپرست) ماست و مؤمنان باید تنها بر خدا توکل کنند.»

امام حسن مجتبی (ع) می‌فرماید: «أَنَا الضَّامِنُ لِمَنْ لَمْ یهْجُسْ فِی قَلْبِهِ إِلَّا الرِّضَا أَنْ یدْعُوَ اللهَ فَیسْتَجَابَ لَهُ؛ من ضمانت می‌کنم برای کسی که جز رضایت از خدا در دلش خطور نکند، دعایش به‌درگاه خدا مستجاب شود.»

نباید در کار خدا دخالت کرد، باید تدبیر امور را به خود خدا سپرد.

امیرالمؤمنین (ع) می‌فرماید: «أَنَا یعْسُوبُ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمَالُ یعْسُوبُ الْفُجَّار» یعسوب یعنی رئیس، صاحب، مدیرکل و فرمانده. آنهایی که اهل فسق و فجورند، مال، رئیس و صاحب آنهاست، ولی صاحب مؤمنین علی (ع) است.

امام صادق (ع) می‌فرمایند: «لَا خَیرَ فِی مَنْ لَا یحِبُّ جَمْعَ الْمَالِ مِنْ حَلَال؛ کسی که جمع کردن مال از حلال را دوست ندارد، خیری در او نیست»

رسول گرامی اسلام (ص) به نقل از شیطان نکته‌ای را می‌فرمایند که بسیار زیبا و در عین حال عبرت‌آموز است. شیطان می‌گوید: «لَن یسلَمَ مِنّی صاحِبُ المالِ من إحدی ثلاثٍ أغدو علَیهِ بهِنَّ و أرُوحُ: أخذُهُ مِن غیرِ حِلِّهِ، و إنفاقُهُ فی غیرِ حَقِّهِ، و اُحَبِّبُهُ إلَیهِ فیمنَعُهُ مِن حَقِّهِ؛ صاحب مال در یکی از این سه مورد از دست من نخواهد رَست و صبح و شب با این سه پیش او می‌روم: به دست آوردن مال از راه غیرحلال، خرج کردن نابجای آن، و اینکه مال را محبوب او می‌گردانم و در نتیجه حق و حقوق آن را نمی‌پردازد.»

تا می‌توانید انفاق کنید. به این نیت انفاق نکن که خدا به تو اجری بدهد، بلکه به این نیت انفاق کن که کم‌کم برایت جا بیفتد که تو مالک نیستی و تنها خداست که مالک حقیقی است.

امروزه انسان‌ها خیلی دم از حق و حقوق انسان و به اصطلاح «حقوق بشر» می‌زنند. به آنها اعلام کنید که «شما اصلاً حقی ندارید! همه مال خدایید، مملوکید، مملوک که این‌قدر رویش را زیاد نمی‌کند.» و این‌گونه هیبت و هیمنۀ خدا در دلش می‌نشیند.

در روایات داریم که اگر می‌خواهی محبت مردم را به خود جلب کنی، چشم به مال آنها نداشته باش.