بریده‌هایی از کتاب ‫پاییز فصل آخر سال است‬‌‫

درد تا چشم‌هایم بالا می‌آید. دماغم می‌لرزد. دیگر تمام شد. نفسم را رها می‌کنم. داغی‌اش صورتم را داغ می‌کند. قطره‌های مایعی گرم از لای پلک‌های فشرده‌شده‌ام راه باز می‌کند. سُر می‌خورد و می‌آید پایین. تا زیر گلو.

گریه کن روجا، آرام می‌شوی.

گلویم درد می‌گیرد. از نگفتن است حتماً. دارد گلویم را پاره می‌کند بی‌شرف. دیگر نمی‌توانم. یعنی تنهایی نمی‌توانم. تحملم دارد تمام می‌شود. این‌جا، فقط تا این‌جا می‌توانستم. دارد سخت می‌گذرد. خیلی سخت.

بغل رامین، بغل باباست انگار. دلم نمی‌خواهد از آن بیرون بیایم.

بغلم که می‌کند، انگار آب یخ می‌ریزند روی قلبم. انگار قلبم سنگ قبر باباست و مامان پارچ آب و گلاب را خالی کرده رویش.

اسم رامین را که می‌آورد، معجزه می‌شود انگار. حس می‌کنم تکه‌های تنم از این‌ور و آن‌ور جمع می‌شوند و می‌آیند می‌چسبند بهم.

لیلا گفت: «میثاق شبیه هیچ‌کس نیست. به‌نظر تو می‌آییم به‌هم؟» کاش هیچ‌وقت نگفته بودم آره، می‌آیید. لیلا می‌توانست یک شوهر آرام داشته باشد. آرام و سنگی، مثل خودش. آن‌قدر سنگین که به‌زور بتواند راه برود، چه برسد به این‌که بپرد.

گفت: «می‌دانی چرا عاشق لیلا شدم؟ تو آدم زندگی نبودی. وحشی بودی. بند نمی‌شدی یک جا. از پس‌ات برنمی‌آمدم. لیلا الاهه بود. الاهه‌ی سنگی. زیبا و آرام و باوقار. اما حالا دیگر از پس او هم برنمی‌آیم.»

آخرش تنها می‌مانم. هر شب در سرمای زمستان‌های دلگیر تولوز، برای لیلا و شبانه ایمیل می‌فرستم. نمی‌گویم ‌زندگی چه‌قدر بهم سخت می‌گذرد. نمی‌گویم دلم چه‌قدر تنگ شده. اگر بگویم هم باور نمی‌کنند. به‌جایش ‌چیزی می‌گویم که بخندند. می‌گویم من این‌جا خوبم. همه‌چیز عالی است. از دانشگاهم تعریف می‌کنم و کلاس‌های رنگ‌و‌وارنگش. از کار جدیدم که مثلاً در یک اتاق شیک در دانشگاه است. از همکلاسی‌های سیاه و عرب و فیلیپینی‌ام می‌گویم. همه‌اش دروغ می‌گویم. ته همه‌ی جمله‌هایم، علامت خنده می‌گذارم. دو‌نقطه دی، دو‌نقطه دی. آخرش هم می‌نویسم هوای مامان و هوای همدیگر را داشته باشند. می‌گویم این چندین هزار کیلومتر فاصله، عمراً بتواند بین من و آن‌ها جدایی بیندازد. دروغ می‌گویم. مگر می‌شود جدایی نیندازد؟

می‌گویند از آدمیزاد هر چیزی برمی‌آید. می‌تواند دریا را خشک کند، کوه را بردارد، یا چه‌ می‌دانم، درخت‌های جنگل را گره بزند به‌هم. دروغ می‌گویند. برنمی‌آید. آخرش یک مشت بی‌شرف می‌آیند گند می‌زنند به دریاهایی که خشک کرده. آن‌ وقت باید دور بزند برود جنگل، کوه، چه ‌می‌دانم، برود هر جا که می‌تواند گم شود. برود جایی که یادش برود دریایی بوده و او می‌خواسته خشکش کند.

باید بگردم چیزی پیدا کنم. یک دلخوشی. اگر فقط یک دلخوشی پیدا کنم، با خیال راحت نمی‌روم.

«می‌‌دانی روجا؟ حالا که همه‌ی کارهایت انجام شده و دیر شده برای این حرف‌ها. ویزایت هم امروز‌و‌فردا می‌آید و می‌روی و پایت که آن‌جا رسید دیگر فقط خوشی‌های زندگی جدید برایت می‌ماند. اما من فکر می‌کنم تو هم مثل میثاق، نمی‌دانی برای چه می‌خواهی بروی. یعنی مثلاً مثل کنکور ‌دادن‌مان. همه کنکور دادند، ما هم مثل همه. قطاری بود که داشت می‌رفت، همه هُل شدیم و سوارش شدیم. من حتا یک‌بار هم فکر نکرده بودم چرا باید بروم دانشگاه. حالا هم اگر بنشینی درست با خودت فکر کنی، اگر کاری داشته باشی این‌جا، یا چیزی داشته باشی که بکاردت توی خاک، نمی‌روی.»

لیلا می‌بیند و ذوق می‌کند. ذوقش حالم را به‌هم می‌زند، بس که غم‌انگیز است. مثل این آهنگ‌های شاد است که اگر به شعرشان گوش کنی می‌بینی روانی‌ها دارند از دلتنگی و فراق و بدبختی می‌گویند و وسط رقص اشکت را درمی‌آورند. ذوقش باید برای بچه‌ی خودش می‌بود کنار میثاق، نه برای ماهان. ‌‌همین اشک آدم را درمی‌آورد.

حالم از نگاه مهربان و نگران و همدرد شبانه به‌هم می‌خورد. نمی‌خواهم این‌جوری نگاهم کند. نباید دلش برای من بسوزد. هیچ‌کس حق ندارد دلش برای من بسوزد. خودم می‌توانم زندگی‌ام را درست کنم.

کاش می‌توانستم کنترل آدم‌ها را بگیرم دستم و نگذارم چیزی بپرسند. اصلاً هر وقت رسیدند به پرسیدن، خاموش‌شان کنم‌ یا بزنم‌شان جلو‌ یا بزنم خردشان کنم.

کاش شوک می‌دادند بهم و یادم می‌رفت همه‌چیز. اصلاً کاش حافظه نداشتم. ماهی می‌شدم، همان‌طور که بابا می‌خواست، و هر روز ریسِت می‌شدم.

کدام احمقی گفته زمان خطی است؟ دروغ گفته. زمان معادله‌ی چند‌مجهولی است. اگر نامه‌ای ننوشته مانده باشد یا کاری نکرده، دو ساعت می‌شود دو دقیقه. دو ثانیه اصلاً. چشم‌ که به‌هم بزنی، می‌گذرد. اما اگر منتظر باشی، مثلاً منتظر جواب یک کارمند احمق در سفارت، دو ماه به اندازه‌ی دویست سال می‌گذرد. هی پیرتر و پیرتر می‌شوی در آینه. روزها جانت را می‌گیرند و شب نمی‌شوند.

زندگی آدم‌ها همه‌اش دست خودشان نیست شبانه. تو فقط می‌توانی سهم خودت را درست زندگی کنی. بقیه‌اش دست دیگران است.

نگاه می‌کنم توی چشم‌هایش که نگاه ندارند. اگر گریه می‌کرد، اگر فقط کمی گریه می‌کرد، فشار اشک‌ها دور چشم‌هایش را این‌طور کبود نمی‌کرد. روجا نباید بد باشد تا بتواند همیشه مواظب من و لیلا باشد.

تنهایی خیلی سخت است شبانه. سخت‌تر از زندگی بی‌رویا است. آدم همیشه توی ابرها زندگی نمی‌کند. کم‌کم می‌آید پایین و آن‌ وقت تنهایی از همه‌چیز سخت‌تر می‌شود.