بریده‌هایی از کتاب اضطراب موقعیت

«انسان با توجه به تعداد چیزهایی که می‌تواند بدون آنها به زندگی ادامه دهد ثروتمند است.»

در دنیایی که ساختمان‌های مدرن سکولار پیوسته در گوش ما اهمیت قدرت زمینی را زمزمه می‌کنند، کلیساهای جامع که آسمان شهرهای بزرگ را شکافته‌اند هنوز به ارائهٔ تصویری خیالی از فضایی مخصوص اولویت‌های روح ادامه می‌دهند..

«اگر گروهی از حضار موسیقی‌دانی را تشویق کنند، وقتی آن موسیقی‌دان بداند که به جز یک یا دو نفر آنها، همگی کر هستند، آیا باز هم احساس غرور می‌کند؟»

هرچه مرد کمتر برای ارتباط با دیگران احساس نیاز کند، پایان بهتری در انتظارش است.

سر دیگران آن‌قدر جایگاه پستی است که جایی برای خوشحالی واقعی در آن وجود ندارد.

بی‌توجهی، ارزیابیِ منفیِ پنهانِ ما از خود را برجسته می‌کند؛ درحالی‌که یک لبخند یا تعریف به همان سرعت نتیجه‌ای معکوس می‌دهد. به نظر می‌رسد که ما برای تحمل خود، اسیر محبت دیگرانیم.

توجه دیگران برای ما اهمیت دارد چون ما به شکی ذاتی به ارزش خود مبتلا هستیم که در نتیجهٔ آن تمایل داریم تا به ارزیابی دیگران اجازه دهیم نقشی تعیین‌کننده در چگونگی نگاه ما به خودمان بازی کنند.

فقدان عشق چطور بر ما تأثیر می‌گذارد؟ چرا نادیده گرفته شدن باید ما را به نوعی «دیوانگی و ناتوانی حاصل از نومیدی» بکشاند که شکنجه در کنار آن راحتی و آسودگی به حساب بیاید؟

دانستن اینکه نتوانسته‌ایم جهان را از ارزش خودمان باخبر سازیم روحمان را می‌خورد و در نتیجه محکوم می‌شویم که به افراد موفق با تلخی بیندیشیم و به خودمان با شرم بنگریم.

اگر جایگاه ما بر روی نردبان موضوع چنین نگرانی‌ای است، به این سبب است که تصویر ما از خود بسیار وابسته به تصویر دیگران از ماست.

توجه دیگران برای ما اهمیت دارد چون ما به شکی ذاتی به ارزش خود مبتلا هستیم که در نتیجهٔ آن تمایل داریم تا به ارزیابی دیگران اجازه دهیم نقشی تعیین‌کننده در چگونگی نگاه ما به خودمان بازی کنند. حس هویت ما زندانی داوری آنهایی است که در میانشان زندگی می‌کنیم. اگر آنها از شوخی‌های ما سرگرم شوند، به قدرت سرگرم‌کنندگی خودمان مطمئن‌تر می‌شویم. اگر آنها ما را تشویق کنند، حس می‌کنیم شایستگی بالایی داریم و اگر وقتی وارد اتاق می‌شویم نگاهشان را از ما برگردانند یا بعد از اینکه شغلمان را به آنها گفتیم به نظر بی‌حوصله بیایند، ممکن است در حس بی‌ارزشی سقوط کنیم و به ارزش خودمان مشکوک شویم.

توجه دیگران برای ما اهمیت دارد چون ما به شکی ذاتی به ارزش خود مبتلا هستیم که در نتیجهٔ آن تمایل داریم تا به ارزیابی دیگران اجازه دهیم نقشی تعیین‌کننده در چگونگی نگاه ما به خودمان بازی کنند. حس هویت ما زندانی داوری آنهایی است که در میانشان زندگی می‌کنیم. اگر آنها از شوخی‌های ما سرگرم شوند، به قدرت سرگرم‌کنندگی خودمان مطمئن‌تر می‌شویم. اگر آنها ما را تشویق کنند، حس می‌کنیم شایستگی بالایی داریم و اگر وقتی وارد اتاق می‌شویم نگاهشان را از ما برگردانند یا بعد از اینکه شغلمان را به آنها گفتیم به نظر بی‌حوصله بیایند، ممکن است در حس بی‌ارزشی سقوط کنیم و به ارزش خودمان مشکوک شویم.

ثروتمند بودن حقیقی نیازی به دارایی فراوان ندارد، بلکه نیاز به چیزی دارد که فرد آرزوی آن را دارد. ثروت چیزی مطلق نیست. بسته به میل هرکس نسبی است. هر بار که ما آرزوی چیزی را در سر می‌پرورانیم که نمی‌توانیم از عهدهٔ هزینه‌اش بربیاییم، فقیرتر می‌شویم. هرقدر هم که منابع داشته باشیم و هر بار که از داشتهٔ خود احساس رضایت می‌کنیم، می‌توانیم خودمان را ثروتمند به حساب بیاوریم. هرقدر هم که دارایی‌های واقعی‌مان کم باشد.

شاید همیشه بتوان ترس را ملامت کرد. برای کسانی که از جایگاه خودشان مطمئن شده‌اند، تحقیر دیگران برای خوش‌گذرانی نیست. در پشت تکبر، وحشت قرار دارد. برای اینکه کاری کنیم تا دیگران احساس کنند برای ما به اندازهٔ کافی خوب نیستند، باید اول پستی خودمان را درک کنیم.

چیزی که نیاز است شورش آگاهانهٔ آزادی از سوی مردم عادی علیه بی‌کفایتی، امتیازات طبقاتی و حکومت پیران است.

خرابه‌ها به ما یادآوری می‌کنند که فدا کردن آرامش ذهنی‌مان برای رسیدن به قدرت بی‌ثبات دنیایی حماقتی بیش نیست.

فخرِ به خاندان، غرورِ به قدرت، و آن همه اورنگ، آن همه ثروت، همه به انتظارِ زمان مجبور. مسیر افتخار می‌رسد به گور.

حکیم، اعیان، سلطان، پادشاه، فاتح مرگ همه را پست می‌گرداند. این همه محنت چرا از برای پیروزی یک‌ساعته؟ هرچه در ثروت غرق شویم یا در شهرت اوج بگیریم؛ پایان والاترین جایگاه زمین، «آرمیده در اینجا»

ثورو در کتاب والدن سعی می‌کند درک ما را از اینکه نداشتن دارایی نشان‌دهندهٔ چه چیزی در شخص است تغییر دهد. آن‌طور که دیدگاه بورژواها کم و بیش سرسختانه می‌گوید، این همیشه نشان‌دهندهٔ این نیست که آن فرد در بازی زندگی باخته است؛ بلکه شاید به سادگی نشان دهد که شخص تصمیم گرفته تا انرژی‌اش را روی فعالیت‌هایی به جز پول درآوردن متمرکز کند و در نتیجه زندگی‌اش را به شیوهٔ دیگری غنی سازد.

کسانی که در جامعه موفق می‌شوند به ندرت افراد خردمند یا بهترین افرادند؛ معمولاً افرادی در جامعه موفق می‌شوند که به خوبی می‌توانند از ارزش‌های ناقص مخاطبانشان سوءاستفاده کنند.