بریده‌هایی از کتاب اضطراب موقعیت

در صورتی که سختی با تحقیر همراه نباشد، می‌توان آن را برای مدتی طولانی بدون هیچ حرف و حدیثی تحمل کرد.

نیکسون گفت: «هرچیزی که باعث شود کار سخت زن‌ها کمتر شود باید به دردی بخورد.»

نیکسون گفت: «هرچیزی که باعث شود کار سخت زن‌ها کمتر شود باید به دردی بخورد.»

در تمام موارد انتظار می‌رود که خشونت حامی آبرو باشد.

معمولاً انتظار می‌رود که فکر مرگ در وهلهٔ اول باعث شود هر چیزی که در حال رخ دادن است برای ما مهم‌تر شود

فرادی هستند که نعمات فراوانشان فکر ما را مشغول نمی‌سازد. با اینکه پیشرفت‌های ناچیز دیگران منبعی برای عذاب بی‌پایان ما می‌شود، تنها به آنهایی حسد می‌ورزیم که احساس می‌کنیم شبیه‌شان هستیم.

تحقیر دیگران برای خوش‌گذرانی نیست. در پشت تکبر، وحشت قرار دارد. برای اینکه کاری کنیم تا دیگران احساس کنند برای ما به اندازهٔ کافی خوب نیستند، باید اول پستی خودمان را درک کنیم.

آن هدف بزرگ زندگی انسان چیست که به آن می‌گوییم بهبود شرایط؟ به چشم آمدن، جلب توجه و پسند شدن، جلب حس همدردی دیگران و خشنودی از خودمان، همگی امتیازاتی است که می‌توانیم از آن دریافت کنیم. مرد ثروتمند به ثروتش می‌بالد چون احساس می‌کند که ثروت او به صورت طبیعی توجه جهان را به وی جلب می‌کند. در مقابل، مرد فقیر از فقر خود شرمگین است. او احساس می‌کند که این فقر وی را از مقابل دیدگان انسان‌ها خارج می‌سازد.

این از خیرخواهی قصاب، آشپز یا نانوا نیست که ما توقع شام خود را داریم، بلکه از توجه آنها به سود خود است. ما خود را مخاطب انسانیت آنها نمی‌دانیم، بلکه مخاطب عشق به خود آنها می‌دانیم.»

در واقع، ما به نشانه‌های احترام از سوی جهان تکیه می‌کنیم تا بفهمیم که می‌توانیم خودمان را تحمل کنیم.

ممکن است با «کم» احساس خوشبختی کنیم، اگر «کم» چیزی باشد که انتظار داریم و ممکن است با «زیاد» احساس بدبختی کنیم، اگر به ما آموخته باشند که باید «همه‌چیز» را بخواهیم.

به نظر می‌رسد که ما برای تحمل خود، اسیر محبت دیگرانیم.

همه مجبور شده‌ایم زندگی کنیم، پیش از اینکه اصلاً بدانیم چگونه

بهترین رمان‌ها همدردی ما را گسترش می‌دهند. شاید اگر همهٔ آنها را کنار یکدیگر بگذاریم، تبدیل به تابلوی بزرگی شود که به جهان می‌گوید: من فقط پیشخدمت، مطلقه، زناکار، دزد، آدم بی‌سواد، بچهٔ عجیب وغریب، قاتل، متهم، شکست‌خورده در مدرسه یا فردی خجالتی که حرفی برای گفتن ندارد نیستم.

تحمل برخی موفقیت‌ها، که اتفاقاً تعدادشان هم زیاد نیست، از تحمل موفقیت افرادی که به ظاهر با ما برابرند راحت‌تر است.

در واقع وقتی فضا و امکانات عمومی‌ای که به آنها دسترسی داریم باشکوه باشند، ممکن است ببینیم که برخی از بلندپروازی‌های ما برای رسیدن به شکوه شخصی کم‌کم محو می‌شوند. در چنین زمینه‌ای شهروندی عادی بودن هدفی کافی است.

در مقابل جوامعی وجود دارد، که البته تعدادشان بسیار کمتر است، با اصول و معماری‌ای سرشار از احترام و در نتیجه شهروندانی که تحت فشار کمتری برای فرار به قلمروهای شخصی خودشان قرار دارند.

میل به موقعیت برتر جایی بیشتر خودش را نشان می‌دهد که زندگی «عادی» نمی‌تواند پاسخگوی وقار و راحتی متوسط باشد.

ژانر تراژدی از ما می‌خواهد که دیدگاه سادهٔ زندگی عادی در مورد شکست و باخت را کنار بگذاریم و ما را در برابر حماقت و خطاهای مختص طبیعت انسان بی‌نهایت بخشنده‌تر می‌کند.

ما باید طوری با دشمنمان زندگی کنیم که انگار روزی دوست ما خواهد شد و طوری با دوستانمان زندگی کنیم که بالاخره روزی دشمنمان خواهند شد.