بریده‌هایی از کتاب اضطراب موقعیت

«وقتی می‌اندیشم که اگر ادبیات و تمام علوم موروثی می‌شدند، چقدر مسخره و بی‌اهمیت می‌شدند، خنده‌ام می‌گیرد. من همین نظر را در مورد حکومت دارم. حاکم موروثی به همان اندازه ناجور است که نویسندهٔ موروثی. من نمی‌دانم که آیا هومر یا اقلیدس پسر داشتند یا نه، اما شرط می‌بندم اگر داشتند و کاری را نیمه‌تمام باقی می‌گذاشتند، آن پسرها نمی‌توانستند کارهایشان را کامل کنند.»

اگر مجبور شویم در کلبه‌ای سرد و بادگیر زندگی کنیم و زیر بار قوانین سخت‌گیرانهٔ اشراف‌زاده‌ای که در قلعه‌ای بزرگ و گرم زندگی می‌کند کمر خم کنیم، ولی ببینیم که تمام افراد همسطح ما در شرایطی مشابه زندگی می‌کنند، آنگاه شرایط ما هم عادی به نظر می‌رسد. قطعاً شرایط تأسف‌باری است،

بی‌توجهی، ارزیابیِ منفیِ پنهانِ ما از خود را برجسته می‌کند؛ درحالی‌که یک لبخند یا تعریف به همان سرعت نتیجه‌ای معکوس می‌دهد. به نظر می‌رسد که ما برای تحمل خود، اسیر محبت دیگرانیم.

به نظر می‌رسد که زندگی روند جایگزینی یک اضطراب با اضطرابی دیگر و یک خواسته با خواسته‌ای دیگر است. این به این معنی نیست که نباید تلاش کنیم تا بر اضطراب‌هایمان چیره شویم یا خواسته‌هایمان را برآورده سازیم؛ بلکه به این معنی است که شاید بهتر باشد تلاش‌هایمان را با آگاهی از این مسئله پیش ببریم که اهدافمان نمی‌توانند موبه‌مو عملی شوند.

نشانه‌های درونی آگاهی خودمان را دنبال کنیم، نه هر علامت تأیید یا نکوهش بیرونی را. اهمیت ندارد که از نظر گروهی چگونه به نظر می‌رسیم، بلکه مهم این است که خودمان فکر می‌کنیم چگونه هستیم.

در تمام جوامع به دست آوردن موقعیت و به طور مشخص‌تر «آبرو» وظیفهٔ اصلی هر مرد بالغی است. چه مانند جوامع روستایی یونان آن را مجال بنامند، چه مانند جوامع مسلمان شرف و چه مانند هندوها عزت، در تمام موارد انتظار می‌رود که خشونت حامی آبرو باشد

در دنیای آرمانی ما نفوذناپذیرتر می‌بودیم. چه به ما توجه می‌شد یا نمی‌شد، ستایش می‌شدیم یا نه، از مسخره شدن برنمی‌آشفتیم، اگر کسی ریاکارانه ما را تحسین می‌کرد، بی‌جهت گمراه نمی‌شدیم و اگر ارزیابی منصفانه‌ای از توانایی‌هایمان داشتیم و ارزش خود را می‌سنجیدیم، اظهارنظر دیگری مبنی بر اینکه ما بی‌اهمیت و ناچیزیم بر ما زخم نمی‌زد. ارزش خود را می‌دانستیم، در عوض ظاهراً هرکدام از ما درون خودمان مجموعه‌ای از دیدگاه‌های مختلف به ویژگی‌های اصیلمان را نگه داشته‌ایم.

توجه دیگران برای ما اهمیت دارد چون ما به شکی ذاتی به ارزش خود مبتلا هستیم که در نتیجهٔ آن تمایل داریم تا به ارزیابی دیگران اجازه دهیم نقشی تعیین‌کننده در چگونگی نگاه ما به خودمان بازی کنند.

پس از شکست، تحقیر پا پیش خواهد گذاشت: دانستن اینکه نتوانسته‌ایم جهان را از ارزش خودمان باخبر سازیم روحمان را می‌خورد و در نتیجه محکوم می‌شویم که به افراد موفق با تلخی بیندیشیم و به خودمان با شرم بنگریم.

اگر جایگاه ما بر روی نردبان موضوع چنین نگرانی‌ای است، به این سبب است که تصویر ما از خود بسیار وابسته به تصویر دیگران از ماست.

. درک نشدن نشانه‌ای است که چیز زیادی برای درک کردن در فرد وجود دارد.

و بال‌های باشکوهش نمی‌گذارند راه برود.

در آن گوشهٔ دنج ما بالاخره توانستیم هوای پاک تنهایی را استنشاق کنیم؛ در پیاله‌های طلایی افسانه‌ها فراموشی نوشیدیم. ما مست شاعری و عشق بودیم.»

به قول شوپنهاور «هر سرزنشی تنها زمانی آزاردهنده است که کاملاً درست باشد. هرکس که واقعاً بداند لایق سرزنش نیست، می‌تواند با تحقیر در موردش رفتار کند و این کار را خواهد کرد.»

در این دنیا تنها انتخاب بین تنهایی و پستی وجود دارد.»

هیچ انسانی را خوشبخت ندانید مگر اینکه مرده باشد، که آن زمان بالاخره از درد رهایی یافته است.

در جولای ۱۸۴۵، هنری ثورو یکی از مشهورترین بوهمی‌های آمریکای قرن نوزدهم به کلبه‌ای رفت که با دست‌های خودش در ساحل شمالی برکهٔ والدن، نزدیک شهر کانکورد ایالت ماساچوست ساخته بود. آرزو می‌کرد که به زندگی ظاهراً ساده اما در باطن غنی‌ای برسد و در این روند به بورژواها نشان دهد که می‌توان زندگی فقیرانهٔ مادی را با زندگی‌ای که در آن روان فرد به کمال می‌رسد ترکیب کرد. ثورو ثابت کرد به محض اینکه دیگر نگران تحت تأثیر قرار دادن دیگران نباشیم، امرار معاش تا چه حد ارزان می‌شود و فهرستی از جزییات هزینه‌هایی که در ساختن خانهٔ جدیدش کرده بود ارائه داد:

جهان معمولاً به نشانه‌های شایستگی پاداش می‌دهد تا خود شایستگی.

در باب نیاز به دروغ و اغراق: جهان معمولاً به نشانه‌های شایستگی پاداش می‌دهد تا خود شایستگی. روشفوکالد

شاعر به خاطر بال‌های باشکوهش است که نمی‌تواند راه برود.