بریده‌هایی از کتاب شیوه‌های دعوت به نماز

با نماز می‌توان از راهی ساده، ارزان، دائمی، پرمحتوا، با سابقه‌ای از آدم تا خاتم و به‌وسیله چند واژه خالصانه، در هر مکان و هر زمانی با او پیوند برقرار کرد. اگر انسان بداند که برای سقوط او چه چیزهایی در کمین است، از قبیل هوس‌ها، وسوسه‌ها، شیطان‌ها، حسادت‌ها و خطرها، به سراغ قدرتی بی‌پایان می‌رود؛ اگر انسان بداند حکومت‌ها قابل اعتنا نیستند، مادیات همیشه کارایی ندارد، دوستان او را رها می‌کنند و به‌طور کلی ورق برمی‌گردد و سرنوشت صددرصد تغییر می‌کند، به سراغ پناهگاه می‌رود و از ریسمان‌های پوسیده دست بر می‌دارد.

ما باید نسبت به تدبیر خدا تسلیم و بلکه راضی باشیم و بدانیم که اگر در جایی به نظر ما نقص و کمبودی هست، همراه با حکمت و لطف از طرف اوست و خداوند مهربان، ضعف‌ها را خیلی فوری، یا با تأخیر، یا با بهره‌گیری نسل یا بهره‌گیری در قیامت جبران می‌فرماید. زیرا یکی از اسامی خداوند «جبار» است؛ یعنی جبران می‌کند. ما نباید به‌سبب مسئله‌ای که آن را نمی‌پسندیم، از محبت و راه خدا و گفتگوی با او از طریق نماز و دعا دست برداریم.

تمام کمالات در نماز نهفته شده و یک کارخانه آدم‌سازی است

نمازی که قرآن از ما می‌خواهد چنین است: ـ دائمی باشد: «الَّذینَ هُمْ عَلی صَلاتِهِمْ دائِمُونَ»