بریده‌هایی از کتاب شیوه‌های دعوت به نماز

اما واقعیت این است که هیچ انسانی نباید به راه‌های رفته خود نگاه کند تا دچار غرور نشود؛ بلکه باید به راه‌های نرفته نگاه کرد تا احساس مسئولیت بیشتری در انسان پدید آید.

نزد امام صادق (ع) از کسی به خوبی یاد کردند، امام پرسید: نماز او چگونه است؟ یعنی امام (ع) محور خوبی‌ها را نماز می‌داند.

امام صادق (ع) نیز می‌فرماید: «أَحَبُّ إِخْوَانِی إِلَیَّ مَنْ أَهْدَی إِلَیَ عُیُوبِی»؛ بهترین دوست من کسی است که عیب مرا به من تذکر دهد. جالب اینکه حضرت نام این تذکر را هدیه گذاشته است؛ هدیه‌ای دوستانه.

امام رضا (ع) مشغول نوشتن بود؛ همین‌که صدای اذان بلند شد، قلم را به زمین گذاشت و حاضر نشد حتی با نوشتن چند کلمه، نامه را تمام کند!

معنای ضایع کردن نماز، نخواندن آن نیست؛ بلکه تأخیر آن از اول وقت و غلط خواندن آن و انجام آن به شیوه نامناسب، با سرعت و بدون حضور قلب است.

شیطان به خدا گفت: «ثُمَّ لَآتِیَنَّهُمْ مِنْ بَیْنِ أَیْدِیهِمْ وَ مِنْ خَلْفِهِمْ وَ عَنْ أَیْمانِهِمْ وَعَنْ شَمائِلِهِمْ وَلاتَجِدُ أَکثَرَهُمْ شاکرِینَ»؛ سپس از روبرو و از پشت سر و از راست و چپشان بر آنان می‌تازم و بیشتر آنان را سپاسگزار نخواهی یافت. از این آیه معلوم می‌شود کسی که روحیه شکر ندارد، در دام شیطان قرار می‌گیرد و همچون درختی که آب ندارد و خشکیده است، به سرعت با کبریت آتش می‌گیرد. آری شکر انسان را از خطرات و وسوسه‌های شیطان بیمه می‌کند.

بدان که تمام اعمال و کارهای تو تابع نماز است

توجه هیئت امنا به برگزاری جلسات ختم و فاتحه و مراسم، بیش از انتخاب روحانی دانشمند و جذب دانش‌آموزان آن منطقه به مسجد است و این به این علت است که امام جماعت دانشمند و جذب نسل نو، وقت‌بر و هزینه‌بر است؛ ولی ایجاد جلسات فاتحه ساده و پر درآمد.

شرکت در نماز از سوی مسئولان، استادان، مدیران و معلمان و هر کسی که به هر دلیلی جایگاه اجتماعی دارد، یک امر به معروف عملی است. البته برخی به اسم اینکه نگران ریاکاری و خودنمایی هستند، نمازشان را در جای خلوتی می‌خوانند؛ در حالی که باید بدانند این ریا نیست، بلکه امر به معروف عملی است و آنچه ناپسند است، خودنمایی است، نه خوب‌نمایی.

آنچه سبب دعوت به نماز می‌شود اخلاص، اتحاد، صفا، محبت، تفقد، تعلیم و تربیت و اخلاق خوب نمازگزاران است، نه مناره‌های بلند، محراب‌های مجلل و مساجد اشرافی.

اگر در شیشۀ آب‌لیمو را نتوانیم باز کنیم، نه از شیشه دست برمی‌داریم و نه از آب‌لیمو! بلکه آن را دست به‌دست می‌چرخانیم تا بالاخره یکی بتواند بازش کند! برخی پس از چندین بار تذکر تأثیر می‌پذیرند؛ همان‌گونه که خرما، پس از تابش‌های پی‌درپی و مکرر خورشید می‌رسد. در قرآن می‌خوانیم: «وَ کانَ یَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلاةِ». در این آیه، عبارت «کان یأمر» دلالت بر استمرار دارد. در جایی دیگر نیز می‌خوانیم که خداوند متعال سفارش می‌کند که اهل خود را به نماز سفارش کن و مقاومت داشته باش: «وَأْمُرْ أَهْلَک بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَیْهَا»، اگر چند بار گفتی و گوش نکردند، خسته نشو!

اگر انسان نسبت به کاری آگاه باشد و روش انجام آن را یاد بگیرد، انجام آن برایش آسان است

به راستی جای شرمندگی است که تمام هستی، همه وجود خود و تمام نعمت‌ها از خدا باشد و ما با زبان خود، با هر کس گفتگو کنیم، اما از گفتگو با خداوند متعال، آن هم چند دقیقه در نماز محروم باشیم!

نمازی که اولویت آن همیشه بر کارهای دیگر رعایت شود؛ حتی در میدان جنگ.

سالمندانی که در روزهای برفی توان خارج شدن از منزل را ندارند، جوانان مسجد خرید خانه آنان را به عهده بگیرند، برف خانه آنان را بروبند و در جابه‌جایی وسایل آنان را کمک کنند.

نماز مکرر در قرآن آمده است؛ یک بار با تعبیر «حافظوا» و سه بار با تعبیر «یحافظون» آمده است.

افراد مسجدی حتی اگر در محله‌ای غریب باشند، به دلیل حضور در مسجد احساس تنهایی ندارند.

واقعاً اگر کسی همت کند و این‌گونه خاطرات مساجد را جمع‌آوری کند، کتاب‌های زیادی نوشته خواهد شد.

در دعوت به نماز باید به آمادگی و نشاط مخاطب توجه کرد؛ زیرا حالت‌های انسان متفاوت است. بنابراین باید زمینه مناسب را فراهم کرد. دعوت کننده باید بداند که گاهی قلب آمادگی روی آوردن به حق را دارد و گاهی این چنین نیست. بنابراین باید از حالت اشتیاق و اقبال استفاده کرد؛ زیرا در برخی حالات که آمادگی روحی وجود ندارد، اگر سخنی بر قلب تحمیل شود، آن را کور خواهد کرد: «إن القلب اذا اکره عمی».

دعوت کننده باید در جامعه خوش‌سابقه و بدون حاشیه باشد: «فَقَدْ لَبِثْتُ فیکمْ عُمُراً مِنْ قَبْلِه»؛ در دعوت به نماز و هر کار خیر دیگر، محبوبیت فرد نقش مهمی دارد. در واقع یکی از علل تأثیر سخنان پیامبر در مردم آن روزگار نیز همین خوش‌نامی ایشان بود که مردم او را «محمد امین» نامیده بودند. قرآن می‌فرماید: از مردم زکات