بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

هرچه بیشتر سعی کنید که دربارهٔ چیزی قطعیت داشته باشید، بیشتر دچار عدم قطعیت و تردید خواهید شد.

لذت سطحی‌ترین شکل رضایت در زندگی است و از این رو دسترسی به آن آسان است و از دست دادن آن هم از همه راحت‌تر.

تفاوتی وجود دارد میان اینکه یک نفر را به خاطر وضعیتتان مقصر بدانید و اینکه آن فرد واقعاً مسئول وضعیت شما باشد. هیچ‌کسی هیچ‌وقت مسئول وضعیت شما نیست، جز خودتان. افراد زیادی ممکن است برای ناراحتی شما مقصر باشند، اما هیچ‌کس هیچ‌وقت مسئول ناراحتی شما نیست، جز خودتان. دلیلش این است که همیشه شما هستید که تصمیم می‌گیرید هر چیزی را چگونه ببینید، چگونه نسبت به هر چیزی واکنش نشان دهید و چگونه بر هر چیزی ارزش بگذارید. همیشه شما هستید که معیاری را انتخاب می‌کنید که تجاربتان را با آن بسنجید.

خواستن تجربه‌ای مثبت، تجربه‌ای منفی است. پذیرفتن تجربه‌ای منفی، تجربه‌ای مثبت است. این همان چیزی است که آلن واتس از آن به نام قانون وارونه یاد می‌کرد؛ هرچه بیشتر به دنبال احساس بهتری باشید، احساس رضایت کمتری خواهید یافت. جست وجوی یک چیز، تنها این حقیقت را تقویت می‌کند که شما اکنون فاقد آن چیز هستید.

درد نخی جدانشدنی از بافتهٔ زندگی است و تلاش برای بیرون کشیدنش نه تنها غیرممکن، بلکه مخرب است: تلاش برای بیرون کشیدن آن، باعث می‌شود همهٔ بافته از هم بگسلد. تلاش برای اجتناب از درد،

پاندا گفت «برای یه دنیای بدون مشکل آرزو نکن. چنین چیزی وجود نداره. عوضش برای دنیایی پر از مشکلات خوب آرزو کن.»

اگر می‌خواهید که طرز نگاهتان به مشکلات را تغییر دهید، باید آنچه را ارزش می‌نهید، و نیز نحوهٔ سنجش موفقیت و شکستتان را تغییر دهید.

فروید جایی گفته است: «روزی هنگام مرور گذشته، سال‌های تلاش و سختی در نگاهتان به صورت زیباترین سال‌ها جلوه خواهند کرد.»

احتمالاً به این خاطر است که او بیشتر از شما در آن شکست‌خورده است.

شما و تمام کسانی که می‌شناسید به زودی خواهید مرد. در این مدت کوتاه میان اینجا و آنجا، دغدغه‌های محدودی می‌توانید داشته باشید؛ در واقع خیلی کم. اگر بخواهید دغدغهٔ هرکس و هرچیز را بدون تفکر آگاهانه و تصمیم‌گیری داشته باشید، خب، در این صورت به فنا رفته‌اید.

شاید تصور زندگی عاری از مشکل و پر از خوشی‌های پایان‌ناپذیر و محبت ابدی، دهانتان را آب بیندازد، اما در عالم واقعیت مشکلات هرگز دچار وقفه نمی‌شوند. مشکلات واقعاً پایان ندارند.

گرچه دیدن نیمهٔ پر لیوان خوبی‌هایی دارد، حقیقت این است که بعضی اوقات زندگی مزخرف است و سالم‌ترین کار این است که به آن اقرار کنیم.

حقیقت پنهان و کوچک دیگری دربارهٔ زندگی وجود دارد؛ اینکه شما نمی‌توانید در زندگی عده‌ای حضور پررنگ و تأثیرگذار داشته باشید، بدون اینکه برای عده‌ای دیگر جوک و مایهٔ خجالت نباشید.

وقتی می‌گوییم «مواظب باشین، مارک مانسون هیچ دغدغه‌ای نداره،» منظورمان این نیست که دغدغهٔ هیچ چیزی را ندارد؛ برعکس، منظورمان این است که او به سختی‌ها و موانعی که در برابر اهدافش وجود دارند، اهمیتی نمی‌دهد، به عصبانی کردن چند نفر برای انجام آنچه حس می‌کند درست و مهم و باشکوه است، اهمیتی نمی‌دهد. منظورمان این است مارک مانسون از آن نوع آدم‌هایی است که دربارهٔ خودش به صورت سوم شخص می‌نویسد، فقط چون حس می‌کند که این کار درستی است. او دغدغهٔ این چیزها را هم ندارد. این چیزی است که بسیار ستودنی است.

پیشرفت در هر چیزی، بر پایهٔ هزاران شکست کوچک است. ابعاد موفقیتتان بر پایهٔ تعداد دفعاتی است که در چیزی شکست خورده‌اید

احساسات بخشی از معادلهٔ زندگی ما هستند، اما نه کل معادله.

اگر دائماً آرزوی چیزی را داشته باشی، ناخودآگاه این حقیقت را تقویت می‌کنی که آن را نداری.

نباید به دنبال یافتن پاسخ درست نهایی برای خودمان باشیم، بلکه باید به دنبال تیشه زدن به اشکال مختلف اشتباهات امروزمان باشیم تا بتوانیم فردا کمی کمتر اشتباه کنیم.

ما مسئول تجربیاتی هستیم که همیشه تقصیر خودمان نیست. این جزئی از زندگی است. راهی برای فکر کردن به تمایز میان این‌دو مفهوم وجود دارد. تقصیر مربوط به گذشته است. مسئولیت مربوط به زمان حال است.

افراد بسیاری در پذیرفتن مسئولیت مشکلاتشان تردید می‌کنند. چون عقیده دارند که اگر مسئول مشکلاتشان باشند، مقصر مشکلاتشان هم هستند.