بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

اگر دائماً آرزوی چیزی را داشته باشی، ناخودآگاه این حقیقت را تقویت می‌کنی که آن را نداری

اگر کسی در چیزی از شما بهتر است، احتمالاً به این خاطر است که او بیشتر از شما در آن شکست‌خورده است. اگر کسی از شما بدتر است احتمالاً به این خاطر است که تجربه‌های دردناک یادگیری‌ای را که شما داشته‌اید، نگذرانده است.

پختگی وقتی رخ می‌دهد که یک نفر یاد می‌گیرد که تنها دغدغهٔ چیزهایی را داشته باشد که ارزشمندند.

مردم بسیاری از پذیرش متوسط بودن می‌ترسند، چون اعتقاد دارند در این صورت هرگز به چیزی دست نخواهند یافت، هرگز پیشرفت نخواهند کرد و زندگی‌شان ارزشی نخواهد داشت. این نوع تفکر خطرناک است. هنگامی که بپذیرید زندگی تنها در صورتی ارزش دارد که ویژه و عالی باشد، این حقیقت را پذیرفته‌اید که بیشتر انسان‌ها (از جمله خودتان) گند و بی‌ارزش هستند. این طرز فکر ممکن است به سرعت خطرناک شود، هم برای خودتان و هم برای دیگران.

یک نفر برای آنچه می‌خواهد می‌جنگد، هرگز تسلیم نمی‌شود و بالأخره به بزرگ‌ترین رؤیاهایش دست می‌یابد.

اینکه رنج کشیدن هیچ لطفی ندارد و لزوماً چیز خیلی بامعنایی هم نیست. رنج کشیدن هم همچون ثروتمند بودن هیچ ارزشی ندارد اگر هدف خاصی پشتش نباشد

من زندگی را هم بر همین مبنا می‌بینم. ما همگی کارت‌هایی می‌گیریم. برخی از ما کارت‌های بهتر از دیگران می‌گیرند. گرچه راحت می‌توانیم غصهٔ کارت‌هایمان را بخوریم و حس کنیم که فریب خورده‌ایم، اما بازی واقعی در تصمیم‌هایی است که با این کارت‌ها می‌گیریم، در خطرهایی است که انتخاب می‌کنیم و در تبعاتی است که می‌پذیریم. کسانی که پیوسته بهترین تصمیم‌ها را می‌گیرند، کسانی هستند که در نهایت پیش می‌افتند. آن‌ها لزوماً کسانی نیستند که بهترین کارت‌ها را دارند.

انگار ما مرکز تمام مشکلات دنیا هستیم، ما آن‌هایی هستیم که از تمام بی‌عدالتی‌ها رنج می‌بریم، ما کسانی هستیم که بیش از همه استحقاق بهترین‌ها را داریم. حق‌به‌جانبی، با وجود کشش قوی‌اش، ما را منزوی می‌کند.

هر چیزی که حاضرید برایش تقلا کنید، هویت شما را تعریف می‌کند.

درحالی‌که بیشتر مردم در پی اسکناس، شهرت، اطمینان حق‌به‌جانبانه و محبت روزهایشان را یکی‌یکی خرج می‌کنند، مرگ با سؤالی دردناک‌تر و مهم‌تر با ما مواجه می‌شود: میراثتان چیست؟

جامعهٔ امروز ما از طریق عجایب فرهنگ مصرف‌گرا و شبکه‌های اجتماعی و خودنمایی و هی ببین زندگی من خیلی از زندگی تو جذاب‌تر است و... نسلی را پرورش داده که عقیده دارد داشتن تجربیات منفی‌ای مانند اضطراب، ترس، گناه و... اصلاً خوب نیست.

ایدهٔ کارآفرین بودن همیشه برایم جذاب بوده است، چون از پیروی کردن از دستورات متنفر هستم و ترجیح می‌دهم که به روش خودم کارها را انجام دهم

ببینید: این یک مارپیچ بالاروندهٔ بی‌پایان است. اگر در هر لحظه‌ای از راه فکر کنید که اجازه دارید از بالا رفتن دست بکشید، متأسفانه متوجه هدف نشده‌اید، چون لذت در خود بالا رفتن است.

وقتی می‌پذیریم که بر وفق مراد نبودن اوضاع اشکال دارد، آنگاه به طور ناخودآگاه شروع به سرزنش خودمان می‌کنیم. کم‌کم حس می‌کنیم که انگار ذاتاً مشکلی داریم، و این مسئله ما را به انواع روش‌های افراطی جبران کردن هدایت می‌کند؛ مثل خرید چهل جفت کفش، خوردن قرص زنکس همراه با ودکا در یک شب سه‌شنبه، یا تیراندازی به سوی اتوبوس حامل دانش‌آموزان.

قضیه از این قرار است. شما یک روز خواهید مرد. می‌دانم یک جورهایی این حرفم بدیهی است، اما فقط خواستم به شما یادآوری کنم. شما و تمام کسانی که می‌شناسید به زودی خواهید مرد. در این مدت کوتاه میان اینجا و آنجا، دغدغه‌های محدودی می‌توانید داشته باشید؛ در واقع خیلی کم. اگر بخواهید دغدغهٔ هرکس و هرچیز را بدون تفکر آگاهانه و تصمیم‌گیری داشته باشید، خب، در این صورت به فنا رفته‌اید.

بسیاری از مرشدان خودیاری، سبک‌های جدیدی از انکار را به شما می‌آموزند و شما را با تمرین‌هایی آشنا می‌کنند که احساس خوبی در کوتاه مدت به شما خواهند داد. درحالی‌که مشکل بنیادی را نادیده می‌گیرند. یادتان باشد، کسی که واقعاً خوشحال است مجبور نیست که جلوی آینه بایستد و به خودش بگوید که خوشحال است.

همهٔ چیزهای باارزش در زندگی از طریق فائق آمدن به تجربهٔ منفی مرتبط با آن به دست می‌آید. هر تلاشی برای فرار از چیزهای منفی، اجتناب، سرکوب یا ساکت کردن آن‌ها فقط نتیجهٔ معکوس می‌دهد. اجتناب از رنج، خود یک نوع رنج است. اجتناب از درگیری، خود یک نوع درگیری است. انکار شکست خود یک نوع شکست است. پنهان کردن چیزهای شرم‌آور، خود مایهٔ شرم است

یکی بگوید مشروب کجاست! زود!

ما تنها می‌توانیم در چیزی موفق باشیم که حاضر باشیم در آن شکست بخوریم. اگر حاضر به شکست نباشیم، حاضر به موفقیت هم نیستیم.

اگر کسی در چیزی از شما بهتر است، احتمالاً به این خاطر است که او بیشتر از شما در آن شکست‌خورده است. اگر کسی از شما بدتر است احتمالاً به این خاطر است که تجربه‌های دردناک یادگیری‌ای را که شما داشته‌اید، نگذرانده است.