بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

اگر اشخاص درون روابط شما خودخواه هستند و کارهای آزاردهنده‌ای انجام می‌دهند، به احتمال زیاد شما هم همین‌طور هستید، فقط خودتان خبر ندارید.

در ایام قدیم، بابابزرگ هم احساس مزخرف بودن پیدا می‌کرد ولی به خودش می‌گفت: «عجب! امروز واقعاً احساس می‌کنم پهن گاوم. ولی خب، فکر کنم زندگی همینه. برگردم سراغ بیل زدن کاه‌ها.»

اما اگر یک لحظه دست نگه دارید و واقعاً به این‌ها فکر کنید، متوجه می‌شوید که توصیه‌های مرسوم زندگی، تمام توصیه‌های مثبت و خودیارانه‌ای که هر روز می‌شنوید، در واقع بر نداشته‌هایتان تمرکز دارند. آن‌ها آنچه را اکنون به عنوان کمبودهای شخصی و شکست‌هایتان قلمداد می‌کنید، نشانه می‌گیرند، و همان‌ها را برایتان برجسته می‌کنند. شما بهترین راه‌های کسب پول را یاد می‌گیرید چون حس می‌کنید که در این لحظه پول کافی ندارید. جلوی آینه می‌ایستید و جملات تصدیق‌کننده‌ای را تکرار می‌کنید که مثلاً زیبا هستید، چون حس می‌کنید که زیبا نیستید. به توصیه‌هایی که دربارهٔ معاشرت و رابطه و دوستی است، عمل می‌کنید چون حس می‌کنید که اکنون دوست‌داشتنی نیستید. تمرین‌های تجسم فکری مسخره‌ای را برای موفق‌تر شدن انجام می‌دهید چون حس می‌کنید که اکنون به اندازهٔ کافی موفق نیستید.

زندگی نوعی رنج است. ثروتمندان به خاطر ثروتشان رنج می‌کشند. فقیران به خاطر فقرشان رنج می‌کشند. کسانی که خانواده‌ای ندارند، به خاطر نداشتن خانواده رنج می‌کشند. کسانی که خانواده دارند، به خاطر خانواده‌شان رنج می‌کشند. کسانی که به دنبال لذت‌های دنیایی می‌روند، به خاطر لذت‌های دنیایی رنج می‌کشند. کسانی که از لذت‌های دنیایی پرهیز می‌کنند، به خاطر پرهیزشان رنج می‌کشند.

برای اینکه خوشحال باشیم نیاز به چیزی داریم که بتوانیم حل کنیم. به همین خاطر خوشحالی نوعی عمل است؛ فعالیت است، نه چیزی که همین‌طوری به شما عطا شود، نه چیزی که به طور جادویی در مقالهٔ ده مورد برتر در هافینگتن پست کشف کنید یا از هر مرشد و معلمی بیاموزید.

یقین، دشمن رشد است.

جورج اورول گفت که دیدن چیزی که درست جلوی دماغمان است، تقلای زیادی می‌خواهد

این شیفتگی ارتقا، از اینجا ریشه می‌گیرد که آن‌ها می‌دانند آن‌قدر هم عالی نیستند؛ ضدحق‌به‌جانبی. علت پیشرفت خیلی‌ها این است که به عالی نبودن خود معترف‌اند. متوسط هستند، معمولی هستند، اما می‌توانند بسیار بهتر باشند.

وقتی که بیشتر مردم رهایی از دغدغه‌ها را تجسم می‌کنند، نوعی بی‌اعتنایی و بی‌توجهی آرامش‌بخش نسبت به همه‌چیز در ذهنشان شکل می‌گیرد. آرامشی که در برابر تمام طوفان‌ها پایدار است. آن‌ها فردی را تصور و آرزو می‌کنند که در برابر هیچ‌چیز متزلزل نمی‌شود و در برابر هیچ‌کس سر خم نمی‌کند. نام خاصی وجود دارد برای کسی که هیچ احساس یا معنایی در هیچ‌چیزی نمی‌یابد: بیمار روانی. حالا چرا باید بخواهید که از یک روانی تقلید کنید، هیچ نظری ندارم.

چه بخواهیم چه نخواهیم ما همیشه نقش فعالی در آنچه بیرون و درونمان رخ می‌دهد ایفا می‌کنیم. ما همیشه در حال تفسیر مفهوم لحظه‌ها و رویدادهاییم. همیشه در حال انتخاب ارزش‌هایی هستیم که بر پایه‌شان زندگی کنیم،

پیشرفت در هر چیزی، بر پایهٔ هزاران شکست کوچک است

کلید زندگی خوب، داشتن دغدغه‌های بیشتر نیست، بلکه داشتن دغدغه‌های کمتر، واقعی‌تر، ضروری‌تر و مهم‌تر است.

برای بسیاری از ما پرافتخارترین دستاوردهایمان هنگام رویارویی با بزرگ‌ترین سختی‌هایمان پیش آمده‌اند. رنج‌هایمان اغلب ما را قوی‌تر، انعطاف‌پذیرتر و عاقل‌تر می‌نماید.

رنج و فقدان اجتناب‌ناپذیرند، ما باید از مقاومت در برابر آن‌ها دست بکشیم و خودمان را رها کنیم.

ارزش‌های رایجی وجود دارند که مشکلات خیلی سنگینی برای مردم ایجاد می‌کنند؛ مشکلاتی که به دشواری ممکن است حل شوند.

یادتان باشد، کسی که واقعاً خوشحال است مجبور نیست که جلوی آینه بایستد و به خودش بگوید که خوشحال است.

سؤالی که بیشتر مردم هیچ‌گاه به آن فکر نمی‌کنند، این است که «چه رنجی تو زندگیت می‌خوای؟ حاضری به خاطر چه چیزی تو زندگیت اذیت بشی؟» چون به نظر می‌آید که پاسخ این سؤال نقش مهمی در زندگی ما ایفا می‌کند.

حقیقت این است که من فکر می‌کردم چیزی را می‌خواهم، اما معلوم شد که نمی‌خواستم. پایان داستان. من پاداش را می‌خواستم نه کشمکش را. نتیجه را می‌خواستم نه فرایند را. عاشق جنگ نبودم، بلکه فقط عاشق پیروزی بودم.

تنها راه غلبه بر درد این است که اول یاد بگیرید چطور آن را تحمل کنید.

چارلز بوکفسکی مردی الکلی، زن‌باره، قمارباز، بی‌دست‌وپا، خسیس، بی‌اعتبار، و در بدترین اوقات زندگی، شاعر بود.