بریده‌هایی از کتاب منظومه‌ی بازگشت و اشعار دیگر

عشق از خود گریختن و در خود ریختن و شکل اول آشنایی   با شکل‌های دیگر زندگی بود

اتفاقی هستی که نمی‌افتی مگر به دست من و شعرهای من.

تاریکی ابرت را دوست دارم که در ستایش روشنی می‌باری رودخانه‌هایت که به سنگ‌ریزه و خارهایم سلام می‌کنند.   دریایت را دوست دارم که فقط برای غرق کردن من آفریدی.

نمی‌دانم چه اصراری بود که به دنیا بیاییم بعد بگذارد برود طوری که صدایش را حتا نشنویم.

ما چون شهاب رها‌شده‌ای در تاریکی به دنیا می‌آییم و راه افتادن خود را روشن می‌کنیم.

چه کسی ما را می‌نویسد چه کسی می‌خواند چه کسی پاک می‌کند.

عشق از خود گریختن و در خود ریختن و شکل اول آشنایی   با شکل‌های دیگر زندگی بود

صدای مادر را (بی‌آن‌که لب از لب بگشاید) (او همیشه بی‌سخن از رنج‌ها حرف می‌زد)

ما بچه‌ها که نمی‌دانستیم خون پیراهن سربازان واقعی است و گلوله‌ی مشقی ربطی به درس شبانه‌ی ما ندارد.