بریده‌هایی از کتاب گزیده آثار مولانا

ما برون را ننگریم و قال را ما درون را بنگریم و حال را ملت عشق از همه دین‌ها جداست عاشقان را ملت و مذهب خداست

حکایت بازرگان و طوطی بود بازرگان و او را طوطی‌ای در قفس محبوس زیبا طوطی‌ای چون که بازرگان سفر را ساز کرد سوی هندستان شدن آغاز کرد هر غلام و هر کنیزی را ز جود گفت: بهر تو چه آرم گوی زود گفت طوطی را چه خواهی ارمغان کآرمت از خطۀ هندوستان گفتش آن طوطی که آنجا طوطیان

آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر تشنگی باید چشید

چنان مستم، چنان مستم من این دم که حوا را بنشناسم ز آدم ز شور من بشوریدست دریا ز سرمستی من مست است عالم

مرگ بی‌مرگی بود ما را حلال برگ بی‌برگی بود ما را نوال آن که مردن پیش جانش تهلکه است حکم لاتلقوا نگیرد او به دست

اندک اندک جمع مستان می‌رسند اندک اندک می‌پرستان می‌رسند دلنوازان، نازنازان در ره‌اند گل‌عذاران از گلستان می‌رسند اندک اندک زین جهان هست و نیست نیستان رفتند و هستان می‌رسند

آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد راه دهید یار را، آن مَهِ ده چهار را کز رخ نوربخش او نور نثار می‌رسد

مستمع چون نیست خاموشی به است نکته از نااهل گر پوشی به است بدگهر را علم و فن آموختن دادن تیغ است دست راهزن تیغ دادن در کف زنگی مست به که آید علم ناکس را به دست علم و مال و منصب و جاه و قران فتنه آرد در کف بدگوهران چون قلم در دست غدّاری فتاد لاجرم منصور بر داری فتاد گر بگویم تا قیامت زین کلام صد قیامت بگذرد و این ناتمام

عمر که بی عشق رفت هیچ حسابش مگیر

بی‌همگان به سر شود، بی تو به سر نمی‌شود داغ تو دارد این دلم، جای دگر نمی‌شود