بریده‌هایی از کتاب عرفان خورشید

«غلو» ابتدا در رابطه با انسان و بزرگان و اولیای الهی ظاهر می‌گردد، اما در پایان منتهی به شرک خداوند سبحان می‌شود. «غلوّ» یعنی تعدّی و تجاوز از حد و به این معناست که چیزی دربارۀ انسان‌ها گفته شود که در آن‌ها وجود ندارد؛ مانند اینکه برای انسانی مقام الوهیت یا به ناحق، نبوت قائل شوند که پایان آن شرک است و نصیب فرد از آن، هلاکت و ویرانی است.

گوش‌نوازترین نغمه‌ای که اگر در عالم وجود دمساز شود، جهان گلستان می‌گردد، نغمۀ توحید است. توحید نجوای صدقی است که اگر در جان و جهان آواز شود، جان، جانِ الهی و جهان، جهانِ الهی می‌شود. اگر توحید در هستی جاری گردد، نظام هستی نظامی الهی خواهد شد؛ آنگاه آشنایان با نغمۀ توحید هنگامی‌که به تمام ابعاد وجود و جای‌جای خلقت نظاره می‌کنند، چیزی جز جَلَوات الهی را مشاهده نمی‌کنند و به‌تعبیر شاعر: کفر و دین هردو در رهت پویان وحده لا شریک له گویان

محبوب‌شدن نزد حضرت رضا (ع) و دیگر حضرات معصومین (ع)، لازمه‌اش عارفاً بحق‌بودن است و مقصود از این عرفان، شناخت پسند و ناپسند نزد آن بزرگان است. بدون شک آنچه عامل سعادت آدمی است، فقط در کتاب خدا و فرهنگ ناب ائمه (ع) یافت می‌شود

وجود مقدّس رسول الله (ص) از دفن‌شدن پاره‌ای از وجودشان در سرزمین خراسان خبر می‌دهد: «سَتُدْفَنُ بَضْعَۀٌ مِنِّی بِأَرْضِ خُرَاسَانَ مَا زَارَهَا مَکرُوبٌ إِلَّا نَفَّسَ اللهُ کرْبَتَهُ وَ لَا مُذْنِبٌ إِلَّا غَفَرَ اللهُ ذُنُوبَهُ». به‌زودی، پارۀ تن من در خراسان دفن خواهد شد. هیچ گرفتار و گنه‌کاری او را زیارت نمی‌کند، جز اینکه خداوند گرفتاری او را برطرف می‌سازد و گناهانش را می‌بخشد.

در منظومۀ رخشندۀ امامت، منزلت والای امام‌علی بن موسی الرضا (ع)، این شمس‌الشموس پهنۀ ولایتِ الهی آشکار است؛ شخصیتی که بر مُلک رضا فائق آمده و به برترین مقام قرب جانان دست‌یافته است. عنوان «رضا» که از اصلی‌ترین القاب این حجّت ثامن (ع) است، حکایتگر دو ویژگیِ بسیار ممتاز حضرت است: مرتبۀ علم و دانش بی‌کران ایشان و خصلت مثال‌زدنیِ مهربانی و عطوفت؛ همان‌که در نزد پدرانش از آن با ترکیب «عالم آل‌محمد (ع)» و «الرئوف» یاد شده است.

یکی از اهالی خراسان به ایشان گفت: «ای پسر رسول خدا، من پیامبر اکرم (ص) را در خواب دیدم که فرمود: «حال شما چگونه خواهد بود، هنگامی‌که پارۀ تن من در سرزمین شما به خاک سپرده شود و شما امانت‌دار ودیعۀ من باشید و در سرزمین شما ستارۀ من فرو رود؟!». امام‌رضا (ع) در پاسخ فرمود: «من آن مدفون در سرزمین شما هستم و من پارۀ تن پیامبر شما (ص) هستم و من همان ودیعه و ستارۀ [ایشان] هستم. آگاه باشید کسی که مرا زیارت کند و مرا بشناسد و بداند که خداوند متعال چه حقوقی را برای من به گردن شما قرار داده است و مرا اطاعت کند، من و پدرانم روز قیامت شفیعان او هستیم و کسی که ما شفیع او باشیم، اهل نجات خواهد بود؛ اگرچه برای او مثل گناه جن و انس وجود داشته باشد