بریده‌هایی از کتاب هنر و رسانه

«تنها هنری مورد قبول قرآن است که صیقل دهندهٔ اسلام ناب محمدی ـ صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم ـ، اسلام ائمهٔ هدی ـ‌علیهم‌السلام‌ـ، اسلام فقرای دردمند، اسلام پابرهنگان، اسلام تازیانه‌خوردگانِ تاریخِ تلخ و شرم‌آور محرومیت‌ها باشد.»

«امروز نقش رادیو تلویزیون از همهٔ دستگاه‌ها بالاتراست. اگر این اصلاح بشود یک کشور را می‌تواند اصلاح کند و اگر خدایی نخواسته انحراف در این باشد یک کشور را می‌تواند منحرف کند.»

اساساً امام (ره) هنر را وسیلهٔ صدور انقلاب می‌دانند.

«روح‌الله، واقعاً روح‌الله است. نشد یک روز ببینم که ایشان بعد از بسم‌الله در درس حاضر باشد. همیشه پیش از آن که بسم‌الله را بگویم حاضر بوده است.» و همچنین می‌فرمودند: «من شاگردی دارم به نام آقا روح‌الله که اگر به او تنها چند دقیقه درس بدهم، نمی‌گوید کم است، و اگر چند ساعت هم درس بدهم، نمی‌گوید کافی است.»

«مسألهٔ تبلیغ تنها به عهدهٔ وزارت ارشاد نیست، بلکه وظیفهٔ همهٔ دانشمندان و گویندگان و نویسندگان و هنرمندان است.»

اگر کسی را بی‌دلیل برای خودمان بزرگ کنیم، راه تفکر خود را بسته‌ایم.

«تنها هنری مورد قبول قرآن است که صیقل دهندهٔ اسلام ناب محمدی ـ صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم ـ، اسلام ائمهٔ هدی ـ‌علیهم‌السلام‌ـ، اسلام فقرای دردمند، اسلام پابرهنگان، اسلام تازیانه‌خوردگانِ تاریخِ تلخ و شرم‌آور محرومیت‌ها باشد.» این یکی از صریح‌ترین پیام‌های امام (ره) دربارهٔ هنر است.

مجال این همه دورخیز را به ما نمی‌دهند. علاوه بر این چنانچه با یک تکیه‌گاه نظری محکم از میانه‌های راه نیز آغاز کنیم می‌توانیم به سر منزل مقصود برسیم. حالا اگر بخواهیم از میانه راه آغاز کنیم، از کدام تک

در آن مجلس رو به امام صادق (ع) کرد و گفت: چرا وقتی دوستان شما در جلسه‌ای می‌نشینند، نمی‌توانند عقیده‌شان را مخفی کنند، و در همان جلسهٔ اول زود ولایت‌شان را لو می‌دهند؟ امام هم نه گذاشت و نه برداشت، جواب را گذاشت در کاسهٔ آن ملعون و فرمود: «لِحَلَاوَة الْإِیمَانِ فِی صُدُورِهِمْ» به خاطر شدت شیرینی ایمان در سینه‌هایشان است. نمی‌توانند خودشان را نگه دارند. هنرمندی که از فرط شیرینی حقایق دینی و محبتش به این حقایق، آتش نگرفته باشد و با این آتش، عالم را نسوزاند، این حتماً آدم مشکل‌داری است. تهذیب نفس نکرده و هوای نفسش بر او غلبه کرده است. این مطلب خیلی روشنی است، و اصلاً به تحلیل پیچیده‌ای نیاز ندارد.

هنرمندی که بیان دیدگاه‌های خودش دربارهٔ هزار مسئلهٔ دیگر برای او بیشتر اهمیت دارد تا بیان حرف خدا، معلوم است که در اوج خودخواهی غرق است.