بریده‌هایی از کتاب هنر و رسانه

اساساً در کار تبلیغی هر چه مخاطبان را دستِ‌کم بگیریم به نوعی در جهت تضعیف آنها عمل خواهیم کرد و هر چه آنان را دست بالا بگیریم در جهت رشد آنها قدم برداشته‌ایم و مخاطبان را به جلو سوق داده‌ایم. این نگاهی است که احساس می‌شود هم اکنون در برنامه‌ریزی‌ها و تولیدات رسانه حاکم نیست.

هر جایی در صحبت‌های حضرت امام (ره)، یا در صحبت‌های مقام معظم رهبری مقایسه‌ای دیدید که کدام از کدام مهم‌تر است، آن را به عنوان یک گوهر نگه دارید، و از کنارش به سادگی نگذرید.

هر عالم خوبی، لزوماً نمی‌تواند راهنمای خوبی هم برای هنرمندان باشد. عالمی که با زبان هنر و هنرمند آشنا باشد، بسیار قیمتی است و ممکن است کم هم پیدا شود. ولی فعلاً مسئله این است که هنرمندان ما هنوز انگیزهٔ لازم برای بهره‌بردن از عالمان دینی را پیدا نکرده‌اند.

اگر امروز در جهان می‌توانند مسلمانان را تروریست معرفی کنند، چون ما رزمنده‌ها و فرهنگ جهاد جاری در دفاع مقدس را به جهانیان عرضه نکرده‌ایم؛ عُرضهٔ این‌کار را نداشتیم. آینده روشن خواهد کرد که تاریخ، هنرمندان این عصر را چگونه محاکمه خواهد کرد.

«باید وزارت خارجه کوشش کند تا سفارتخانه‌ها نشریات تبلیغی داشته باشند و چهرهٔ نورانی اسلام را برای جهانیان روشن نمایند؛ که اگر این چهره با آن جمال جمیل که قرآن و سنت در همه ابعاد به آن دعوت کرده، از زیر نقاب مخالفان اسلام و کج‌فهمی‌های دوستان خودنمایی نماید، اسلامْ جهان‌گیر خواهد شد و پرچم پرافتخار آن در همه‌جا به اهتزاز خواهد آمد. چه مصیبت‌بار و غم‌انگیز است که مسلمانان متاعی دارند که از صدر عالم تا نهایت آن نظیر ندارد، نتوانسته‌اند این گوهر گرانبها را که هر انسانی به فطرت آزادِ خود، طالب آن است عرضه کنند؛ بلکه خود نیز از آن غافل و به آن جاهلند و گاهی از آن فراری‌اند!»

آنگاه امام (ره) در ادامه می‌فرمایند: «هنری زیبا و پاک است که کوبندهٔ سرمایه‌داری مُدرن و کمونیسم خون‌آشام [توجه داشته باشیم امروزه در عرصهٔ هنر وقتی بعضی‌ها می‌آیند علیه سرمایه‌داری حرف بزنند، کمونیستی صحبت می‌کنند. و یا بالعکس؛ بگذریم.] و نابودکنندهٔ اسلامِ رفاه و تجمل، اسلام التقاط، اسلام سازش و فرومایگی، اسلام مرفهین بی‌درد، و در یک کلمه اسلام اِمریکایی باشد.»

اما به بعضی از هنرمندان ما نمی‌شود گفت بالای چشم‌تان ابرو است. تا کسی می‌خواهد از آنان کاری در خدمت بیان زیبایی‌های دین طلب کند، می‌گویند: «آقا شعاری می‌شود. این می‌شود سلطهٔ ایدئولوژی بر هنر، من این کار را نمی‌کنم.» اما حاضر است هزار تا کار شعاری در خدمت بی‌دینی و شهوت

کار هنر به تصویر کشیدن است. مجسم کردن، کاری است که موجب پذیرش بی‌استدلال می‌شود. اگر حقائق درست تصوّر شوند، تصدیق خواهند شد. کار هنر نمادسازی است، و می‌تواند حضور حقیقت را در جامعه جاودانه کند.

امام (ره) به دلیل عرفان و جامعیت معارفش، یک هنرشناسِ به تمام معنا، و به دلیل هنر تأثیرگذاریش بر مردم، یک کارشناس مجرب رسانه‌ای است.

گرچه این یک وضعیت خوب و ایده‌آل است که همه چیز را از نقاط آغازین شروع کنیم، ولی هیچ گاه مشکلات و ضرورت‌ها مجال این همه دورخیز را به ما نمی‌دهند. علاوه بر این چنانچه با یک تکیه‌گاه نظری محکم از میانه‌های راه نیز آغاز کنیم می‌توانیم به سر منزل مقصود برسیم.