بریده‌هایی از کتاب شکوه امر خدا

بعضی‌ها تواضعی که باید سر سجاده پیدا کنند و غرور و منیتی را که باید با عبادت درهم بشکنند، هنگام جان دادن (إِذا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ) پیدا می‌کنند.

هم لازم است انسان کارهای خوبش را در زمان مداوم انجام دهدتا اثربخش باشد؛ وهم لازم است گاهی زمانی متراکم را صرف بهبود حال خویش کندتا مؤثر واقع شود. برای مداوای برخی از بیماری‌های جسمی هم همین کار را انجام می‌دهند. گاهی برنامهٔ دارویی مداوم و گاهی که کار سخت شده باشد برنامهٔ دارویی متراکم.

چقدر زیباست این کلمهٔ «بندگی».

«وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُونِ؛ و من جن و انس را نیافریدم مگر برای اینکه عبادتم کنند». هر کس فطرتش را محجوب و معیوب نکرده باشد، از عبد بودن خود احساس لذت می‌کند، و هنگام صدور امر خدا، هنگام درک رابطهٔ عبد و مولاست؛ چیزی که گمشدهٔ ماست.

ممکن است وقتی از حضرت دور باشی او را دوست داشته باشی ولی اگر اهل امرپذیری از مولا نباشی، چه بسا نزدیک حضرت که شدی کم‌کم تو هم از او بیزار شوی. کسی که مشتاق امر نیست، نمی‌تواند امیرالمؤمنین (ع) را در درازمدت دوست داشته باشد.

اعتکاف، دربه‌در گشتن و جستن یک امر خداست. شما دو روز در خانهٔ خداوند متعال می‌نشینید برای اینکه خدا یک روز به شما امر کند که امروز را در خانهٔ من محبوس بمانید. اعتکاف یعنی داوطلب شدن برای دریافت امر خدا. اعتکاف یعنی شکوفا شدن فطرت و دریافتن زیبایی امر و بیرون آمدن از بلاتکلیفی عبد.

فرهنگ عامه‌ای که فعلاً تحت‌تأثیر اومانیسم، معنویت را صرفاً ابزاری برای آرامش و تخلیهٔ انسان می‌داند و خدا را هم تنها در خدمت انسان قبول دارد.

اعتکاف تمرین عجیب رعایت جمع و حفاظت از تنهایی است.

وقتی خانهٔ خدا را با خانهٔ خودمان مقایسه کنیم، می‌بینیم اگر کاشانهٔ ما جایی برای کالبد مادی ما است، مسجد آشیانه‌ای برای روح لایتناهی ما است.

به زبان ساده اعتکاف یک جور به دردسر انداختن خودِ انسان توسط خودِ انسان است.