بریده‌هایی از کتاب از نو غزل (گزیده غزل جوان ایران)

می‌خواهمت از جان و دل اما نمی‌دانی

کیست در کوچۀ دلواپسی‌ام جز غم تو تا دمی با من غربت‌زده هم‌راز شود؟

ما با در و دریچه و روزن غریبه‌ایم با ما سخن همیشه ز دیوار گفته‌اند

اگرچه در نظر خلق اهل پرهیزیم به یاد گوشۀ چشم تو اشک می‌ریزیم ... شنیده‌ایم که فصل بهار می‌آیی چقدر برگ به این شاخه‌ها بیاویزیم؟!

مرا با آبروداری چه کار؟ ای اشک، راحت باش که صدها ماجرا دارند با هم عشق و رسوایی

او هم درست مثل غم تو همیشه هست حتی اثر نکرده مرور زمان به ماه

به فریاد از خدا پرسیدم: آخر چیست فرجامم؟ زمین با پوزخندی گفت: خواهی رفت در کامم!

نه می‌توانمت که به یاد آورم درست نه می‌شود که بی غم تو سر کنم دمی مانده‌ست بعد از این همه داغ از نگاه تو در چارچوب خاطره تصویر مبهمی ای کاش با تو بودم و آن سال‌های سخت وقتی نبود با تو به جز درد همدمی با دست‌های کوچک خود می‌گذاشتم بر روی زخم‌های بزرگ تو مرهمی مقیاس رنج‌های بزرگی که در دلت کوچک شده‌ست گسترۀ رنج آدمی

گمان مکن دل آتشفشانم از سنگ است که قله‌های جهان قلب شعله‌ور دارند

پای مرا برای دویدن به سوی تو پای تو را برای سفر آفریده است