بریده‌هایی از کتاب پیش داوری

در باب بیست و هفتم کتاب لاویان ذکر گردیده است و تنها به این بسنده نشده که این ارواح زنده می‌بایست در راه خداوند فدیه شوند بلکه عنوان شده که می‌بایست خورده شوند و تنها به این وسیله تطهیر می‌شوند. این امر مشخص است، پس چرا نباید قوم بنی اسرائیل را آدمخوار نامید؟

اگر دایه‌تان به شما گفته که کِرِس الهه غلات است، یا ویشنو و زاکا چندین بار بدن انسانی را اختیار کرده‌اند، یا سامونوکادام بر زمین آمد تا جنگلی را از ریشه برکند، یا این که اودین در جهنم خود که در جایی به نام جاتلند واقع شده منتظر شماست، یا معلم سرخانه‌تان آن چه دایه‌تان در قلبتان حک کرده را در ذهن‌تان فرو کرده، در این صورت تمام عمر بدان‌ها وفادار خواهید بود. باید خردتان برتر از تمام این پیشداوری‌ها، بالاتر از تمام زنان، همسایه‌هایتان، اتهام بدکیشی و ترساندن شما باشد. پیر و مرادتان که می‌بیند عایدی‌اش نقصان یافته، شما را به بی‌ایمانی متهم می‌نماید و بواسطه این اتهام درصدد است تا جایی که می‌تواند شما را تخطئه نماید، زیرا او می‌خواهد که بر احمق‌ها حکم براند و عقیده‌اش بر این است که احمق‌ها بهتر از هر کس دیگری فرمانبرداری می‌نمایند، و این امر تا زمانی که همسایگان و بزرگان‌تان بفهمند حماقت بی ارزش و آزار دادن امری منفور و ناپسند است، ادامه خواهد یافت.

مطمئنا قیچی از قدمت چندانی برخوردار نیست. خدا می‌داند درباره کسانی که اول بار با آن‌ها ناخن‌شان را گرفته و یا موهایی که تا بینی‌شان پایین آمده بود را کوتاه کرده اند، چه چیزهایی گفته‌اند! شکی نیست که آن‌ها را خوش تیپ و مسرف می‌دانسته‌اند، کسانی که وسیله بیهوده‌ای را تهیه کرده بودند تا به وسیله آن کار آفریدگار را تباه نمایند. کوتاه کردن پیاله‌ای که خداوند اراده کرده بوده در انتهای انگشتان روییده شود، چه معصیت عظیمی بوده است! این نوعی بی‌حرمتی به خداوند تلقی می‌شده

شرایط آدمی این گونه است که آرزوی سربلندی برای وطنش به معنای آرزوی بدبختی برای همسایگان خویش است. شهروند جهانی فردی است که نباید هیچ گاه خواستار آن باشد که کشور بزرگتر یا کوچکتر، غنی‌تر یا فقیرتر شود.

به این ترتیب اگر انسان‌ها نیازی نداشتند، ضرورتا می‌بایست برابر می‌شدند. این نیاز است که برخی از ما را برده دیگران می‌نماید. شرارت واقعی نابرابری نیست، بلکه عدم استقلال است. این که برخی به جهت مقام بالا و برخی دیگر به جهت تقدس‌شان ارباب می‌شوند از اهمیت چندانی برخوردار نیست، بلکه مسئله در انتخاب خدمت به یکی از این دو دسته است.

در برخی سرزمین‌ها مقرر شده است که شهروندان حق خروج از کشوری که تصادفا در آن به دنیا آمده‌اند را ندارند. این قانون آشکارا به این معناست که این کشور چنان بد است و چنان بد اداره می‌شود که می‌ترسیم با خروج یک نفر، سایرین نیز این جا را ترک کنند. کار بهتری می‌توان کرد. چنان کنید که تمام شهروندان‌تان آرزوی ماندن در کشورشان را داشته باشند و بیگانگان نیز جذب شما شوند.

این مردم می‌گویند"بزرگان ما خداوند را به احمقانه‌ترین و وحشی‌ترین شکل برایمان مجسم نموده‌اند، از این رو هیچ خدایی وجود ندارد. "اما در واقع ایشان باید بگویند"از آن جا که بزرگان ما خشم و حماقت خود را به خداوند نسبت داده‌اند، پس خداوند مخالف آن چیزی است که ایشان می‌گویند و او عاقل و نیک و برتر از صفات جنون و ضعفی است که ایشان به او منتسب می‌نمایند. "این استنباطی است که مردان هوشیار دارند.