بریده‌هایی از کتاب آن فرانک؛ خاطرات یک دختر جوان

آدم دیگران را فقط بعد از دعوا و بگومگو می‌شناسد و می‌تواند دربارهٔ شخصیتشان قضاوت کند!

تنها آرزویم این است که نوجوانی درستکار و شریف باشم!

«کاغذ صبورتر از انسان است.»

گاهی فکر می‌کنم وحشتناک است که انسان به نزدیک‌ترین کسان خودش نیز نتواند اعتماد کند

خدا کلهٔ خوبی به او داده اما بیشترش باد است.

راستش را بخواهی، من نمی‌فهمم کسی که به ضعف خود معترف است، چطور خودش را عوض نمی‌کند. اگر خصوصیت بد خودت را می‌شناسی، چرا با آن مبارزه نمی‌کنی و شخصیتت را پرورش نمی‌دهی؟ همیشه در جواب این سؤال می‌گویند «چون این‌طوری راحت‌ترم!» و این جواب مرا دلسرد می‌کند. راحت‌تری؟ یعنی زندگی فریبکارانه و کاهلانه چیز راحتی است؟ نه، این‌طور نیست.

من تصمیم گرفته‌ام شخصاً مراقب خودم باشم

چرا هر روز میلیون‌ها صرف جنگ می‌شود، درحالی‌که یک پنی برای پیشرفت علم پزشکی، هنرمندان یا فقرا خرج نمی‌شود؟ چرا مردم باید این‌طور گرسنگی بکشند درحالی‌که جاهای دیگر دنیا غذا خروارخروار دور ریخته می‌شود؟ خدایا، چرا آدم‌ها این‌طور دیوانه شده‌اند؟

نمی‌خواهم مثل بیشتر آدم‌ها بی‌فایده و بی‌ثمر باشم. می‌خواهم مفید باشم و برای همهٔ آدم‌ها، حتی کسانی که هرگز ندیده‌ام، لذت بیافرینم. می‌خواهم حتی بعد از مرگم هم به زندگی ادامه بدهم!

«کاغذ صبورتر از انسان است.

انسان ممکن است با اینکه خیلی‌ها دوستش دارند، تنها باشد،

در جایی خوانده‌ام که «جوان‌ها، ته قلبشان، به مراتب از پیرها تنهاترند.» به نظر من کاملاً حقیقت دارد.

«در عاشقی و جنگ همه‌چیز رواست.»

اگر حرف بزنم خودنمایی به حساب می‌آید و اگر ساکت باشم بهم می‌خندند؛ اگر جواب بدهم، زبان‌درازی کرده‌ام؛ اگر اظهارنظر خوبی بکنم، کلکی در کار است؛ اگر خسته باشم تنبل به حساب می‌آیم؛ اگر کمی بیش از حد مجاز بخورم، خودخواهم، احمقم، ترسواَم، حساب‌شده رفتار می‌کنم و غیره و غیره. از صبح تا شب می‌گویند بچهٔ آزاردهنده‌ای هستم. من به حرف‌هاشان می‌خندم و وانمود می‌کنم که اهمیتی نمی‌دهم، اما اهمیت می‌دهم.

«منظور از این جنگ چیست؟ خدایا، چرا مردم نمی‌توانند در صلح و آرامش با هم زندگی کنند؟ این‌همه نابودی و انهدام برای چیست؟

خاطرات یک دختر جوان آن فرانک در ۱۲ ژوئن ۱۹۲۹ متولد شد. او سه ماه پس از شانزدهمین سالروز تولدش در زندان برگن بلسن جان سپرد.

مرا سرزنش و محکوم نکن، به من به عنوان کسی فکر کن که گاهی به مرز انفجار می‌رسد!

خیلی سخت است که بدون ارتباط با بقیهٔ دنیا زندگی کنیم.

آن‌ها با هم خیلی احساساتی رفتار می‌کنند اما من ترجیح می‌دهم احساساتم را برای خودم نگه دارم.

نمی‌دانم به کجا پناه ببرم. تنها کاری که از دستم برمی‌آید ادامهٔ زندگی است