بریده‌هایی از کتاب سرنوشت روح

بین دوستداران حیوانات باید بیشتر مراقب کسانی باشم که گربه دارند.

روزها فکر من این است و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم از کجا آمده‌ام آمدنم بهر چه بود به کجا می‌روم آخر ننمایی وطنم مانده‌ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا یا چه بوده است مراد وی ازین ساختنم مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک دو سه روزی قفسی ساخته‌اند از بدنم ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

من به همه می‌گویم نگران از دست دادن جسم‌شان نباشند، این بخش از وجود، تنها برای مدت کوتاهی با ما خواهد بود و شما برای اشغال این جسم خاص دلایل کافی داشته‌اید.

« من با پی بردن به هویت واقعی خودم، آنچنان احساس شادی توأم با آزادی می‌کنم که قادر به شرح آن نیستم. نکتۀ شگفت‌انگیز این است که این دانش همواره در ذهن من وجود داشته است. دیدار استادانی که دربارۀ ما پیشداوری نمی‌کنند، در من حالت گرم و پرمحبتی ایجاد کرده است. بینشی که برای من حاصل شده این است که: تنها چیزی که در زندگی زمینی واقعاً اهمیت دارد نحوۀ زندگی و رفتار ما با دیگران است. مهربانی، نوعدوستی و پذیرفتن دیگران همان طور که هستند، از آنچنان ارزش والایی برخوردار است، که در قیاس با آن، وضعیت زندگی مادی ما بسیار ناچیز به شمار می‌رود. حالا، به جای این که فقط حس کنم، می‌دانم که چرا من در این جسم خاکی هستم و بعد از مرگ به کجا خواهم رفت ».

باید افرادی را که می‌گویند به زمین تعلق ندارند، جدی گرفت.

وقتی مرگ جسم فرامی‌رسد و روح به دنیای دیگر بازمی‌گردد، نشئۀ خاطرات زندگی زمینی را با خود می‌برد. مثلاً لذاتی از قبیل مزۀ غذاها و نوشابه‌ها، احساس لمس کردن جسم دیگران، عطرهای مختلف،‌ حضور در چشم‌اندازهای زیبای زمین مثل قدم زدن در صحرا یا صعود از کوه‌ها، یا شنا در دریاها در حافظۀ روح باقی می‌ماند. حافظۀ فناناپذیر روحی، خاطرۀ لذات جسمانی را در خود نگه می‌دارد و در دنیای روح هم می‌تواند از آنها استفاده کند. به این منظور، روح‌ها قالب مثالی به خود می‌گیرند که کاملاً شبیه جسم بشری آنهاست و به این ترتیب در آن جا هم از لذات جسمانی این دنیا استفاده می‌کنند.

ما باید با تحمل و بردباری به حرف افرادی که در زندگی‌های زمینی می‌شناسیم و دوست‌شان نداریم، گوش کنیم. چون یقیناً هر کسی مطلب آموزنده‌ای برای‌مان دارد ».

« در هر زندگی هر چه کسب کنی، تا آخرِ زمان برایت باقی می‌ماند ».

اعتقاد به این که موجودات شیطانی نیروهای خارجی‌ای هستند که ذهن افراد را آشفته و منهدم می‌کنند، افسانه‌ای بیش نیست و توسط کسانی ایجاد شده و تداوم یافته است که به خاطر منافع شخصی در صدد کنترل اذهان دیگران هستند. بدی در درون ما و در محدودۀ ذهن آشفتۀ انسانی ما به وجود می‌آید. ممکن است زندگی ظالمانه باشد، اما این ظلم را خودمان در این کره به وجود آورده‌ایم. فرض این که بد متولد می‌شویم، یا ذهن یک انسان بد در تسخیر نیروهای خارجی است، قبول شرارت را برای بعضی‌ها آسان‌تر می‌کند. کسانی که تصور می‌کنند بی‌عدالتی‌ها از قبل برنامه‌ریزی شده‌اند، در واقع فرار از مسئولیت‌های شخصی و گروهی یک نژاد را توجیه می‌کنند. وقتی خبر مربوط به کسانی را می‌شنویم که چندین نفر را به قتل رسانده‌اند، یا کودکانی که کودکان دیگر را می‌کشند، به آنها برچسب « قاتل مادرزاد » یا « تسخیرشدۀ نیروهای شیطانی » می‌زنیم. این طرز تفکر کار را آسان می‌کند و مجبورمان نمی‌کند بفهمیم چرا این جنایتکاران در واکنش نشان دادن به رنج‌های خود، دیگران را رنج می‌دهند و از این کار لذت می‌برند.

عطار می‌گوید: بی‌آب و دانه در قفس خاک مانده‌ام پرها زنم چو زین قفس تنگ برپرم

در دورۀ جنینی، در حالی که روح‌ها خود را با مدار جریان مغزی و خودِ میزبان‌شان وفق می‌دهند، هنوز می‌توانند مانند روح‌های فناناپذیر فکر کنند. پس از تولد، نوعی فراموشی تدریجی در حافظه شروع می‌شود و آمیخته‌ای از صفات فناناپذیر روح با ذهن موقت بشری در کنار هم، خصایص یک شخصیت جدید را به وجود می‌آورند.

در دنیای روح، هیچ روحی، روح دیگر را بی‌ارزش تصور نمی‌کند و به چشم تحقیر نگاه نمی‌کند. همگی ما در فرایند تحول برای دستیابی به ادراک و بصیرت بیشتر هستیم.

باشد ... ما او را به قدری تقویت می‌کنیم که برگردد و این دفعه کارش را به نحو صحیح شروع کند. گزارش بعدی نمونه‌ای از بازسازی شدید روح است. گزارش شمارۀ ۲۱ شامل گروه خاصی از روح‌هاست

یکی از قوانین دنیای روح این است که هر نوع خطای روح، خواه با نیت قبلی باشد خواه غیرعمد، باید به طریقی در یکی از زندگی‌های بعدی جبران شود. این به مثابۀ تنبیه، یا حتی توبه و طلب بخشش نیست، بلکه فرصتی است برای رشد معنوی. شاید برای روح‌ها، جهنم دیگری جز کرۀ زمین در کار نباشد.

نوزاد تازه متولدشده هنوز هیچ تجربۀ قبلی ندارد. بلافاصله بعد از مرگ هم همین طور است.

انرژی، حامل افکار و خاطرات در هر توالی است و این ذرات هرگز فراموش نمی‌شوند و به عدم نمی‌روند. کانالی که زمان در آن شکل می‌گیرد، با فکر ایجاد می‌شود. یعنی ایده‌ای در فکر ما شکل می‌گیرد، پس از آن به وقوع می‌پیوندد و سپس خاطرۀ آن برای همیشه باقی می‌ماند.

ه اکثر روح‌ها شدیداً تمایل دارند ثابت کنند شایستگی موهبتی را که به آنها اعطا شده است دارند.

در کنفرانس‌های گذشته، بارها دربارۀ یکی از سوژه‌هایم متذکر شده‌ام که چهار هزار سال زمینی طول کشید تا او نهایتاً بتواند بر حسادتش فائق آید.

ادامۀ زندگی پس از فقدان کسی که انسان دوستش دارد، یکی از سخت‌ترین امتحانات است. همه می‌دانیم که فرایند تحمل اندوه بازماندگان، شامل گذر از مراحل شوک اولیه، مقابله با ناباوری، خشم، افسردگی و بالاخره رسیدن به نوعی پذیرش است. هر یک از این مراحل آشفتگی عاطفی، از نظر مدت و شدت متفاوت است و ممکن است از چند ماه تا چند سال طول بکشد. از دست دادن عزیزی که با او رابطۀ عمیقی داشته‌ایم، می‌تواند باعث چنان یأسی شود، که احساس کنیم درون گودالی بی‌انتها سقوط کرده‌ایم، جایی که فرار از آن ممکن نیست، زیرا ظاهراً مرگ، پدیده‌ای نهایی و قطعی است.

هر چه می‌گویم که آدم در زندگی گاهی هم باید خطر کند، جواب می‌دهند که همیشه باید اعتدال را نگه دارم. بالاخره ناچار شدم به یکی‌شان بگویم: گفتن این حرف برای جنابعالی، که راحت و آسوده این جا نشسته‌اید آسان است، ولی من در کرۀ زمین وضعیتی داشتم که باید در یک منطقۀ جنگی زنده می‌ماندم »