بریده‌هایی از کتاب جستارهایی در باب عشق

شاید این مطلب حقیقت داشته باشد که تاکسی ما را ندیده باشد ما واقعآ وجود نداریم، و نمی‌توانیم به خوبی صحبت کنیم مگر آنکه کسی باشد که به حرفمان گوش بدهد. جان کلام اینکه ما کاملا زنده نیستیم، مگر اینکه کسی ما را دوست داشته باشد.

جورج اورول می‌نویسد: «در چهل سالگی هر کسی دارای چهره‌ای است که سزاوار آن است»،

معمولا جذاب‌ترین چهره‌ها بین دلربایی و بدریختی در نوسان هستند.

از این روی، در مورد تعریف کامل عشق در بزرگسالی هرگز نباید با نگاه اول عاشق شویم. باید تا زمانی که با چشمان باز عمق و ماهیت آب را به طور کامل بررسی نکرده‌ایم از شیرجه رفتن در آن بپرهیزیم. فقط وقتی که دیدگاه‌ها در مورد نقش والدین، سیاست، هنر، دانش، و علائق غذایی تبادل نظر شد، دو نفر باید در مورد آماده بودن برای عاشق شدن به همدیگر تصمیم بگیرند. دربارهٔ تعریف کامل عشق در بزرگسالی فقط زمانی که طرف مقابلمان را به راستی آزمودیم، عشق سزاوار است شانس بالیدن بیابد.

معمولا در هر رابطه‌ای یک لحظهٔ مارکسیستی وجود دارد، لحظه‌ای که در آن روشن می‌شود عشق دوسویه است. نحوهٔ رخ دادن آن به ایجاد تعادل میان عشق به خود و نفرت از خود بستگی دارد. اگر نفرت از خود دست بالا را داشته باشد، در آن صورت کسی که پاسخ عشق را دریافت کرده اظهار می‌دارد که: معشوق (به هر بهانه و دستاویزی) چندان برای او مطلوب و مناسب نیست (خوب نبودن به معنای معاشرت با افراد ناشایست). ولی اگر عشق به خود دست بالا را پیدا کند، هر دو سوی عشق ممکن است بپذیرند که دوطرفه بودنِ عشق‌شان، لزومآ گواهی بر حقیر بودنِ معشوق نیست، بلکه شاهدی بر آن است که هر دوی‌شان چقدر عزیز و محبوب یکدیگرند.

ما بیشتر برحسب تصادف شیفته کسی می‌شویم تا برحسب نقشهٔ قبلی.

این آرزوی ما که مقدر است روزی با مرد یا زن رویاهای‌مان آشنا شویم گناه است؟ آیا اجازه نداریم به نوعی باور خرافی برسیم که عاقبت موجودی را خواهیم یافت که می‌تواند حسرت‌های رنج‌آورمان را مرهم‌گذارده و تسکین‌مان بخشد؟

به زور نمی‌توان عشق مرده را زنده کرد.

تروریست رومانتیک می‌گوید: تو باید مرا دوست داشته باشی، با قهر و بدخلقی، یا برانگیختن حسادت، وادارت می‌کنم که مرا دوست داشته باشی، اما تناقض پس از این ظاهر می‌شود، چون اگر عشق عرضه شود، این عشق غیرصمیمی و مخدوش است، و در این صورت تروریست عاشق گلایه می‌کند که اگر مجبورت کرده‌ام که عاشق من باشی، پس نمی‌توانم عشقت را بپذیرم، چون این عشق خودانگیخته نبوده.

کسی که به قهر و بدخلقی پناه می‌برد موجود پیچیده‌ای است، پیغام‌های متضادی می‌فرستد، درخواست کمک و اظهار دریوزگی می‌کند. در همان حال، کمک و توجه را نیز رد می‌کند، می‌خواهد بی‌آنکه حرفی بزند درک شود.

هر کس ما را به سوی معنای متفاوتی از خودمان هدایت می‌کند، چون ما اندکی بَدَل به چیزی می‌شویم که آنها فکر می‌کنند هستیم.

عشق، بر جنون خویش با انکار عادی بودن ذاتی معشوق صحه می‌گذارد و آن را افشا می‌کند. ملالت‌باری عشاق برای کسانی که خارج از گود ایستاده‌اند از همین رو است. آنها به جز یک انسان عادی، در معشوق چه می‌بینند؟

جان کلام اینکه ما کاملا زنده نیستیم، مگر اینکه کسی ما را دوست داشته باشد.

«آدمی می‌تواند در تنهایی و انزوا به همه چیز برسد، جز شخصیت»

بدون عشق، امکان ندارد که ما هویتی مناسب برای خویش به دست آوریم. در عشق همیشه تأییدی بر حضور مدام ما وجود دارد.

تفکر در حین رابطهٔ جنسی نقض یکی از اصول بنیادین نزدیکی است

آدم باید وارد رابطه‌ای مناسب با توقعات خودش بشود، یعنی، همانقدر پیش بره که طرف مقابلش پیش می‌ره. در واقع یک رابطه متعادل ـ یعنی این‌طور نباشه که یه طرف، دیگری رو فقط برای این بخواد که با او سرگرم بشه، اما دیگری به عنوان یک عشق واقعی به طرف مقابلش نگاه کنه. به نظر من هر چه زجر و ناراحتی است از همین جا سرچشمه می‌گیره.»

اگر از بیشتر آدم‌ها بپرسی که آیا به عشق باور دارن یا نه، احتمالا می‌گن نه. اما واقعآ این طور فکر نمی‌کنن. این فقط روشی هست که از خودشون در برابر خواسته‌شون دفاع می‌کنن. اون‌ها به عشق باور دارن، اما تا زمانی که زمانش برسه، تظاهر می‌کنن که بهش اعتقاد ندارن.

امّا دولت مدرن تا آنجا که امکان دارد باید کنار بایستد و بگذارد تا مردم خودشان بر خودشان حکومت کنند. مثل یک معشوق آزار دیده که در یک رابطه عاشقانه، ستم‌دیده و حال درخواست می‌کند که فقط کمی فضای شخصی خود را داشته باشد،

سرآغاز انقلاب‌ها به لحاظ روان‌شناختی به نحوی عجیب به آغاز یک رابطه عاطفی شباهت دارد: پافشاری بر وحدت، حس قدرت مطلق، میل افشای رازها (به همراه هراس از مخالفت، که خیلی زود به پارانویای معشوق منجر می‌شود و در نتیجه به پدید آمدن نوعی پلیس مخفی می‌انجامد).