بریده‌هایی از کتاب جنابِ خان

هر موسیقی که می‌شنوم، سمفونی گام‌های توست وقتی که می‌روی!...

گاهی سخت‌ترین عقیده‌ات پوچ‌ترین اندیشه‌ات می‌شود!

باید بیشتر مراقب حرف‌هایم باشم... اگر روزی! اگر روزی عروسکم به حرف بیاید! تو قطعاً قصهٔ چشمانت را خواهی شنید...

سال‌ها طول کشید تا به من بفهماند ... تو تنها می‌توانی مثل آنها نباشی... اما نمی‌توانی عقایدشان را عوض کنی...

دنیا پر از آدم‌هایی ست که تو را تحقیر می‌کنند و تو به اندازهٔ بزرگی این تحقیرها تنهایی!

آمدند بردند خوردند زدند رفتند شکستند و ما همچنان لبخند زدیم! آخر مادربزرگ همیشه می‌گفت خنده بر هر درد بی درمان دواست!

باورت بشود دنیا آنقدر الکی ست که تو حتی نمی‌توانی تصورش را بکنی!

انگار سخت‌ترین کار دنیا ماندن است، وقتی کفش‌ها را برای رفتن درست می‌کنند!

بعضی‌ها به زندگیمان می‌آیند تا یادمان بیاورند کسانی را که واقعاً دوستمان دارند... بعضی‌ها باید بیایند با تمام رنج‌هایی که برایمان به همراه می‌آورند...

حالا سالهاست که خواب‌های خیس می‌بینم...

گاهی سخت‌ترین عقیده‌ات پوچ‌ترین اندیشه‌ات می‌شود!

انگار سخت‌ترین کار دنیا ماندن است، وقتی کفش‌ها را برای رفتن درست می‌کنند!

باید بیشتر مراقب حرف‌هایم باشم... اگر روزی! اگر روزی عروسکم به حرف بیاید!

رفتن تنها کار سخت دنیاست که تو ساده انجامش دادی!

شاید خدا از میان تمام رنگ‌هایش آبی را بیشتر دوست داشته باشد که آسمان یک جهان را آبی کشیده...

بگذار هر کس خودش باشد، فقط خودش ...دنیا به اندازهٔ تمام آدم‌ها جا دارد، اگر سر جایت بایستی کسی پایش روی خرخرهٔ تو نمی‌رود، لزوماً هر کس شبیه تو انسان بی عیب و نقصی نیست...

گاهی آنقدر بغض دارم انگار که دریا را در گلویم ریخته باشند

 بگو...سوگند بخور! که من هرگز از میان نور ماه چیزی جز چهرهٔ او در آب این حوض ندیده‌ام

تو همینجا هستی... روی زمین خاکستری ایستاده‌ای... دانهٔ زردیست آن بالا... هرگز از تلاشت برای به دست آوردن ماه بازنایست...

متاسفم! اما من قطعاً جز شرورترین آدم‌های این جهانم!