بریده‌هایی از کتاب جنابِ خان

از زنده‌ها باید ترسید، از مرده‌ها که کاری بر نمی‌آید...

آمدند بردند خوردند زدند رفتند شکستند و ما همچنان لبخند زدیم! آخر مادربزرگ همیشه می‌گفت خنده بر هر درد بی درمان دواست!

باورت بشود دنیا آنقدر الکی ست که تو حتی نمی‌توانی تصورش را بکنی! وقتی شروعش با یک سیب باشد!...

خورشید زمستان را دیده‌ای؟ می‌سوزاند اما گرمت نمی‌کند! بودن بعضی آدم‌ها هم همینطور است...همینقدر سوزان، همینقدر پوچ، همینقدر سراب...!

این همه دل شکستن، داد کشیدن، این همه دریدن و پاره کردن... حتی این اخم کوچکت! باورت بشود دنیا آنقدر الکی ست که تو حتی نمی‌توانی تصورش را بکنی! وقتی شروعش با یک سیب باشد!...

گاهی تنهایی ارزشمندترین دارایی تو می‌شود...

انگار سخت‌ترین کار دنیا ماندن است

خورشید زمستان را دیده‌ای؟ می‌سوزاند اما گرمت نمی‌کند! بودن بعضی آدم‌ها هم همینطور است...همینقدر سوزان، همینقدر پوچ، همینقدر سراب...!

از هر دست بدهی از همان دست پس می‌گیری!

بی گمان خندیدن دیوانه کننده ترین سلاح دنیاست!

دستت که به درخت انار رسید، سهمت را بچین و برو... هرگز از تو راضی نخواهند شد! این مردم... حتی اگر ستاره‌ای برایشان بچینی!...

متاسفم! اما من قطعاً جز شرورترین آدم‌های این جهانم!

بی گمان خندیدن دیوانه کننده ترین سلاح دنیاست!

تنها دو دقیقه مانده تا روزی جدید را شروع کند اما او سال‌هاست که نمی‌تواند بیدار شود!... او نباید آن قصه را آنقدر خوب تعریف می‌کرد که حتی ساعتش خواب بماند!...

آسمان هر چه قدر هم دور باشد باز هم ضعیف‌ترین چشم‌ها می‌توانند او را ببینند ...

حتماً که نباید باران ببارد، نه حتی هر وقت که قاصدکی روی شانه‌ام بنشیند! تو را آرزو خواهم کرد... آسمان برقی زد، می‌دانستم تو جایی در این جهان چشمانت را به ستاره‌ها دوخته‌ای... تو را آرزو خواهم کرد هر بار که آسمان را بنگرم... شاید آن ستارهٔ دنباله دار همان گوشه نگاه تو باشد که به آسمان دوخته‌ای!

کاش او می‌فهمید گاهی بخشش چه قدر می‌تواند یک آدم را متنبه کند!

گاهی باید بدی دید تا بدی نکرد...

بعضی‌ها هستشان درد دارد و نیستشان خاطرات تلخ...اما بودنشان برای زمانی تنها برای زمانی لازم است!

گذر زمان به من ثابت کرد گاهی سخت‌ترین عقیده‌ات پوچ‌ترین اندیشه‌ات می‌شود! گفتمش شک و ندانستن بدترین درد آدمی ست...