بریده‌هایی از کتاب شلغم میوه‌ی بهشته

دعا می‌کنم زبان تو کوتاه شود و عمر من دراز.

مادربزرگ من می‌گوید هر وقت مسافر شما برمی‌گردد به خانه، هر وقت چیزی می‌خرید و به خانه می‌آورید، هر وقت چند بچه جمع می‌شوند به بازی، هر وقت از کسی تعریف می‌کنید یا از شما تعریف می‌کنند، هر وقت در خانه می‌گوئید و به غفلت می‌خندید اسفند را از یاد نبرید.

دعا می‌کنم زبان تو کوتاه شود و عمر من دراز.

فایده زندگی خود زندگی است، به‌خاطر لذت‌های کوچک و حتی دردهایش. زیرا اگر درد نباشد انسان در مقابل لذت بی‌تفاوت خواهد ماند.

به خانه همسایه می‌روی تا طرز غذا پختن را به آنها یاد بدهی، آن‌وقت غذای خودت روی آتش می‌سوزد

و آیا رنج‌های دوران کودکی نیست که سازنده یا ویران‌کننده عواطف لطیف روح انسانی است برای مابقی طول زندگی؟!

بیست نفر از کسانی که می‌خرند شلغم در تنگ کلاغ پر یا گاه صبحدم از سبزی‌فروشی مشدی محرم سرود می‌خواندند می‌گفتند با هم که در زندگی‌شان ندارند هیچ غم جز درد عشق نازنین شلغم چرا که او هست سینه را مرهم دافع سرفه رافع بلغم نبوده و نیست هیچ عضوی را سم حتی تفاله‌اش را می‌شود کرد دم هر کس بخورد نمی‌کند خم گردن در پیش مردم عالم ولو که باشد حریفش رستم آفت ندارد بادمجان بم آهای پول حلال سلیقه دار آدم «شلغمام داغه، داغه آی شلغم»

در زمستان سبزی نیست که بفروشم. باید یک چیزی بفروشم. من کاسبم برایم فرق نمی‌کند، سبزی نشد سیاهی، سیاهی نشد زردی می‌آرم. و همه اینها برای آن است که زنم توی خانه سرخ باشد و مثل طاووس جولان بدهد.