بریده‌هایی از کتاب شلغم میوه‌ی بهشته

اگر نصیحت اثری داشت، آن را مفت نمی‌دادند

دوستی بی‌جهت می‌شود، دشمنی بی‌جهت نمی‌شود.

فایده زندگی خود زندگی است، به‌خاطر لذت‌های کوچک و حتی دردهایش. زیرا اگر درد نباشد انسان در مقابل لذت بی‌تفاوت خواهد ماند.

غصه نخور غم میاد - سوراخ روزیت هم میاد!

خودت می‌خواستی در حمام رخت بشوئی من پیشدتی کردم.

زیر دیوار شکسته مخواب و خواب آشفته مبین!

البته که صبر خواهم کرد. خدا بنده صابر را دوست دارد.

یک وقت دیدی حرصم درآمد و متکا را از زیر سرش برداشتم و در دهانش گذاشتم. این مرد خیال کرده است زن سی ساله‌اش که سیزده سال است روی خشت نرفته بعد از این بچه می‌نشیند و یک پسر کاکل زری دیگر برایش می‌آورد. تهران چهار دروازه دارد از سه تای آن آدم نفهم وارد می‌شود.

مادربزرگ من می‌گوید هر وقت مسافر شما برمی‌گردد به خانه، هر وقت چیزی می‌خرید و به خانه می‌آورید، هر وقت چند بچه جمع می‌شوند به بازی، هر وقت از کسی تعریف می‌کنید یا از شما تعریف می‌کنند، هر وقت در خانه می‌گوئید و به غفلت می‌خندید اسفند را از یاد نبرید.

عاقد مفت که گیرت آمد موش‌های خانه را هم عقد کن

اتاق ضلع شرقی با تیکه پاره‌های وسائل و خرت و پرت‌های بی‌ارزشی که اینجا و آنجا روی هم انباشته شده یا به در و دیوار آویخته بود، بلافاصله در بیننده این گمان را ایجاد می‌کرد که صاحب آن نمی‌باید از نظم و ترتیب یا ذوق و سلیقه که نام دیگرش هنر خوب زیستن است و به نظر برخی کسان آئینه شخصیت یا خود دوم وجود آدمی است بوئی برده باشد. اگر این موضوع درست باشد که سلیقه یعنی قلبی برای دوست داشتن و همیشه یک سلیقه بد بهتر است از بی‌سلیقگی، به سادگی نتیجه می‌گیریم که این خصوصیت جزئی است از غریزه آدمی برای بهتر زیستن که هر کس و هر خانواده متناسب با تربیت و امکانات خود کم و بیش از آن بهره‌ای دارد.

دعا می‌کنم زبان تو کوتاه شود و عمر من دراز.

دعا می‌کنم زبان تو کوتاه شود و عمر من دراز.

فایده زندگی خود زندگی است، به‌خاطر لذت‌های کوچک و حتی دردهایش. زیرا اگر درد نباشد انسان در مقابل لذت بی‌تفاوت خواهد ماند.

به خانه همسایه می‌روی تا طرز غذا پختن را به آنها یاد بدهی، آن‌وقت غذای خودت روی آتش می‌سوزد

و آیا رنج‌های دوران کودکی نیست که سازنده یا ویران‌کننده عواطف لطیف روح انسانی است برای مابقی طول زندگی؟!

بیست نفر از کسانی که می‌خرند شلغم در تنگ کلاغ پر یا گاه صبحدم از سبزی‌فروشی مشدی محرم سرود می‌خواندند می‌گفتند با هم که در زندگی‌شان ندارند هیچ غم جز درد عشق نازنین شلغم چرا که او هست سینه را مرهم دافع سرفه رافع بلغم نبوده و نیست هیچ عضوی را سم حتی تفاله‌اش را می‌شود کرد دم هر کس بخورد نمی‌کند خم گردن در پیش مردم عالم ولو که باشد حریفش رستم آفت ندارد بادمجان بم آهای پول حلال سلیقه دار آدم «شلغمام داغه، داغه آی شلغم»

در زمستان سبزی نیست که بفروشم. باید یک چیزی بفروشم. من کاسبم برایم فرق نمی‌کند، سبزی نشد سیاهی، سیاهی نشد زردی می‌آرم. و همه اینها برای آن است که زنم توی خانه سرخ باشد و مثل طاووس جولان بدهد.