بریده‌هایی از کتاب ناخدا برای ناهار رفته و ملوانان کشتی را تسخیر کرده‌اند

دقیقاً مثل معترضان ضد جنگ، که برای پیشرفت خود به جنگ نیاز دارند.

همهٔ ما در طول زندگی بارها در تله‌های مختلف گیر می‌کنیم و زخمی می‌شویم. هیچ‌کس از دست این تله‌ها فرار نمی‌کند، حتا کسانی هستند که در تله‌ها زندگی می‌کنند. مسئله این است که بدانی تله، یک تله است و اگر داخل تله باشی و نفهمی، کارت تمام است.

آن روز داشتم فکر می‌کردم که جهان بدون حضور من چه شکلی خواهد بود؟ جهان راه خودش را می‌رود و کاری را که باید انجام دهد، انجام می‌دهد. من هم دیگر نیستم و خیلی عجیب است. فکرش را بکن ماشین آشغالی می‌آید و زباله‌ها را می‌برد، زباله‌ها هستند اما من دیگر نیستم! یا این‌که روزنامه‌ام را می‌آورند اما من دیگر نیستم که آن را بردارم.

زمان ساخته شده است تا به هدر برود. می‌خواهی چه کار کنی؟ همیشه که قدرت دست تو نیست.

در این حالت، یا زنت افسرده می‌شود یا خودت افسرده‌تر می‌شود.

هربار به کسی پولی بدهید تا به شما بگوید چکار کنید، یک بازنده هستید و این شامل روان‌پزشکت، روانشناست، دلال و حتا معلم مدرسه و افراد دیگر هم می‌شود. هیچ درسی بهتر از این وجود ندارد که بعد از شکست دوباره خودت را جمع و جور کنی و به کارت ادامه بدهی.

بعضی وقت‌ها هشداری وجود ندارد. همه‌چیز در یک ثانیه اتفاق می‌افتد. همه چیز تغییر می‌کند، تو زنده‌ای اما یکباره می‌میری.

اساساً دید من به نویسندگان این‌طور است، انسان‌هایی نیمه‌دیوانه که نمی‌توانند با جامعه هماهنگ شوند.

ما کاغذهای نازکی هستیم که در عین خوش‌شانسی و به طور موقتی، برحسب درصد زنده‌ایم و این بهترین و بدترین قسمت است که موقتی باشی کاری هم نمی‌شود کرد

سریع رفتم تا ببینم کسی در ماشین هست یا نه اما غروب تبدیل به شب شد. بعضی وقت‌ها هشداری وجود ندارد. همه‌چیز در یک ثانیه اتفاق می‌افتد. همه چیز تغییر می‌کند، تو زنده‌ای اما یکباره می‌میری.

وقتی قرار است بهترین باشی باعث می‌شود روحت را از دست بدهی.

بهترین انسان کسی است که با نبودنش به من پاداش می‌دهد.

به جهنم، مرگ مثل گازوییل در مخزن است. همه نیازش دارند، من نیاز دارم، تو هم نیاز داری، ما انسان‌ها، اگر در مکانی زیاد بمانیم، آن‌جا را پر از زباله می‌کنیم.

روز دیگری هم گذشت و دفن شد.

این بشر ادعا می‌کند که آزادی‌های زیادی دارد و سانسور کردن روی آن‌ها اثری ندارد

در نگاه به مردم، فقط موجودات زنده‌ای را می‌دیدم که حالا در کتاب‌ها، در موسیقی مرده بودند

چرا این قدر کم آدم‌های جذاب داریم؟ میان میلیون‌ها آدم چرا انقدر کم هستند؟ باید همچنان به زندگی با گونه‌های فاحشه و کودن ادامه بدهیم؟ به نظر تنها کار آن‌ها خشونت است و چقدر هم در این کار خوب و شکوفا هستند. گل‌های گوه، شانس ما را به لجن می‌کشند. مشکل این است که باید با آن‌ها در تعامل باشم. یعنی اگر بخواهم چراغ بالای سرم را داشته باشم، رایانه‌ام تعمیر بشود، توالتم تمیز بشود، لاستیک نو بخرم، دندان‌هایم را مرتب کنم یا دل و روده‌ام را جراحی کنم، باید به تعامل با آن‌ها ادامه بدهم. به این کثافت‌ها برای رفع نیازهای لحظه‌ای احتیاج دارم. حتا اگر وحشت‌زده‌ام کنند. وحشت‌زده هم کلمهٔ با محبتی است!

آن قدر باهوش هستم که تنها باشم.

آن‌ها با مدیریت و استفادهٔ کامل از عقلشان موفق شدند که هیچوقت برنده نشوند!

جامعه‌ای پر از رقابت و سبقت. مردم حاضرند ببازند تا برنده شوند.