بریده‌هایی از کتاب ناخدا برای ناهار رفته و ملوانان کشتی را تسخیر کرده‌اند

آن روز داشتم فکر می‌کردم که جهان بدون حضور من چه شکلی خواهد بود؟ جهان راه خودش را می‌رود و کاری را که باید انجام دهد، انجام می‌دهد. من هم دیگر نیستم و خیلی عجیب است. فکرش را بکن ماشین آشغالی می‌آید و زباله‌ها را می‌برد، زباله‌ها هستند اما من دیگر نیستم! یا این‌که روزنامه‌ام را می‌آورند اما من دیگر نیستم که آن را بردارم. خیلی بد است باید بعد از مرگ کشف کنم که اوضاع چگونه می‌شود. تمام کسانی که از من می‌ترسند یا از من متنفرند، پس از مرگم برای من اشک خواهند ریخت. کافه‌ها و انجمن‌ها از ریخت و قیافه می‌افتند. تهوع‌آور است. فیلمی از زندگی‌ام ساخته خواهد شد و بیشتر از حد شجاعت و هوشم به من صفاتی را اهدا می‌کنند.

در دهان روحم مزهٔ بدی را حس می‌کنم

هیچ درسی بهتر از این وجود ندارد که بعد از شکست دوباره خودت را جمع و جور کنی و به کارت ادامه بدهی.

هیچ‌وقت برای نوشتن زور نزنید، لغات را مجبور نکنید. به جهنم، اینجا اصلاً مسابقه‌ای درکار نیست و مطمئن باش رقابت خیلی کمی هم وجود دارد. خیلی کم.

بعضی نویسنده‌ها مایل بوده‌اند چیزهایی بنویسند که در گذشته باعث لذت خواننده می‌شده و بعد کارشان تمام شده است. گسترهٔ خلاقیت بیشتر نویسنده‌ها بسیار کوچک است.

هنوز بسیاری از مردم با ترس دست و پنجه نرم می‌کنند. آن‌قدر از شکست می‌ترسند که شکست می‌خورند. خیلی تحت تأثیر شرایط هستند، عادت کرده‌اند که به آن‌ها گفته شود چکار کنند. این مشکل از خانواده سرچشمه می‌گیرد و سپس به مدرسه می‌رسد و در انتها وارد دنیای کار می‌شود

باید تا لحظهٔ آخر عمرم سرپا باشم نه این‌که از الان خم شوم.

هرکسی فکر می‌کند که فقط خودش راه و چاه را بلد است. انسان‌های احمق گمشده.

شغلم را بالاخره پیدا کردم و هنوز هم همانطور که می‌خواهم می‌نویسم. هنوز هم می‌نویسم تا از دیوانگی فرار کنم، هنوز هم می‌نویسم تا بتوانم این زندگی لعنتی را برای خودم شرح دهم.

نویسنده هرچه پیرتر باشد، بهتر می‌نویسد. چرا که بیشتر و بهتر دیده، بیشتر تحمل کرده و به مرگ نزدیک‌تر است.

وقتی که خیلی جوانی، بی‌پولی سایه‌ای کم‌رنگ از رومانتیک بودن دنیاست.

کار کردن برای دیگران را هم تحسین نمی‌کنم. اکثر اوقات کار وحشتناکی است و باید بجنگی که کارت را از دست ندهی چون همیشه بیست و پنج نفر پشت سر تو صف کشیده‌اند تا کار را از تو بقاپند. این چیزهاست که پدر آدم را درمی‌آورد اما در ناز و نعمت بودن هم از نظر من چرت‌وپرت است. شما باید در ابتدا مزهٔ نداری را بچشید بعد بفهمید زندان و بیمارستان به چه دردی می‌خورند. باید بفهمید چهار یا پنج روز بدون غذا بودن یعنی چه. زندگی با زن‌های دیوانه آدم را قوی می‌کند. وقتی که تحت فشار زندگی قرار بگیرید خیلی راحت می‌توانید بنویسید و از آن لذت ببرید. این را می‌گویم چون همه شاعرانی که می‌شناسم چا

جاودانگی، احمقانه‌ترین اختراع زندگی است!

چهار ساعت مفید نوشتم اما با یک دکمهٔ اشتباه، صفحه آبی شد و نوشته‌ها به جهنم رفتند. خیلی تلاش کردم اما برنگشتند. باید روی گزینهٔ ذخیرهٔ همه می‌زدم که نزدم، مهم نیست. باید حقیقت را بگویم وقتی صفحات پاک می‌شوند بدترین حس موجود از بدترین حالت در بدترین موقعیت برای آدم متصور می‌شود.

هربار به کسی پولی بدهید تا به شما بگوید چکار کنید، یک بازنده هستید و این شامل روان‌پزشکت، روانشناست، دلال و حتا معلم مدرسه و افراد دیگر هم می‌شود. هیچ درسی بهتر از این وجود ندارد که بعد از شکست دوباره خودت را جمع و جور کنی و به کارت ادامه بدهی. اما هنوز بسیاری از مردم با ترس دست و پنجه نرم می‌کنند. آن‌قدر از شکست می‌ترسند که شکست می‌خورند. خیلی تحت تأثیر شرایط هستند، عادت کرده‌اند که به آن‌ها گفته شود چکار کنند. این مشکل از خانواده سرچشمه می‌گیرد و سپس به مدرسه می‌رسد و در انتها وارد دنیای کار می‌شود.

مردم مرا خالی می‌کنند. باید از آن‌ها دور شوم تا دوباره خودم را پر کنم.

ربطی به شهرت یا پول ندارد. مسئلهٔ خودم است، با نوشتن رها می‌شوم. به امنیت و آرامش نوشتن نیاز دارم. چیزی که همیشه مهم است، خط بعدی است و اگر خط بعدی نیاید من مرده‌ام، حتی اگر از نظر علمی زنده باشم.

جایی برای رفتن نیست. چرا یک جا هست. این‌که بروی داخل اتاق و در را ببندی، در این حالت، یا زنت افسرده می‌شود یا خودت افسرده‌تر می‌شود.

وقتی که تحت فشار زندگی قرار بگیرید خیلی راحت می‌توانید بنویسید و از آن لذت ببرید.

چه کسی می‌داند شاید یک روز من هم بستری شدم و روی آن کاغذهای مسخره نقاشی کشیدم و وصل کردم به دیوار.