بریده‌هایی از کتاب هیچ جایی‌ها

در حیاط خانه، پسر همسایه پر کاهی برداشت و نشاندش سر زلف مادر تنهایش. پشت پرچین حیاط دیده بودم دیروز ره به بیراههٔ حوری می‌بردو لبش بر لب او، نرم‌نرمک ساز من بی‌تو نمی‌مانم را با حرارت می‌زد. سر صبحی دیدم مادرش را می‌برد به تمنای وصال یار هر روزینش. برگ خشکی نرگس کف دستانم بود دادمش دست نسیم تا رساند گل را به کف پای کسی که سپرد این دل را به تمنای نگاهی همچو کاهی، به ره بی‌راهی.

بر مبنای کدام‌یک باید زیست، حقیقت یا واقعیت؟

در زندگی هر آدمی، بعضی تجربه‌ها فقط با یک آدم خاص معنا پیدا می‌کند. دیگری، مزه‌اش را عوض می‌کند. مهم نیست شیرین‌تَرَش می‌کند یا تلخ‌تر. مهم آن است که ما آدم‌ها، ذاتا ترجیح می‌دهیم بعضی از تجربه‌ها را، یا تکرار نکنیم یا اگر قرار به تکرار است، با همان آدم خاص تکرار کنیم. یک جور تنبلی عاطفی.

مرگ هر انسانی، فرصتی را از ما می‌گیرد. فرصتی برای شاد بودن. و این مرگ‌ها آن‌قدر به دنبال هم می‌آیند، که دیگر مجالی برای شادی نمی‌ماند. تا آن زمان که ما خود، فرصتی را از دیگران بگیریم.

«غریبه». توی فرهنگ لغات، روبه‌رویش نوشته شده: بیگانه، مقابل آشنا و خودی. از آن واژه‌هایی که با تغییر شرایط، به خیلی‌ها می‌توان نسبت داد و خیلی‌ها را هم می‌توان از زیر سایه‌اش بیرون کشید. از آن صفت‌ها که آدم را گیج می‌کند.

به نظرش مام‌بزرگ راست می‌گفت که دنیا یک پیرقوزدار است. پیرقوزداری که گوشه‌ای، توی تاریکی، نشسته و نگاه‌مان می‌کند. منتظر لحظه‌هایی است که از شادی هیجان‌زده می‌شویم. آن‌وقت، بلند می‌شود و لنگ لنگان جلو می‌آید و عامل شادی را از ما می‌گیرد. شاید برای همین، بعضی‌ها تحت هیچ شرایطی نمی‌خندند. حتی لبخند هم نمی‌زنند. پولدارها، قدرتمندها وآدم‌های سیاست. آن‌ها دست دنیا را خوانده‌اند. خوشی‌ها را توی دل‌شان پنهان می‌کنند.

به نظرش مام‌بزرگ راست می‌گفت که دنیا یک پیرقوزدار است. پیرقوزداری که گوشه‌ای، توی تاریکی، نشسته و نگاه‌مان می‌کند. منتظر لحظه‌هایی است که از شادی هیجان‌زده می‌شویم. آن‌وقت، بلند می‌شود و لنگ لنگان جلو می‌آید و عامل شادی را از ما می‌گیرد.