بریده‌هایی از کتاب هیچ جایی‌ها

خانم‌ها بیش‌تر شیفتهٔ فرم جذاب پک‌زدن به سیگارند تا این‌که محتاج نیکوتینش باشند. انگار که دوران شیرخوردن از سینهٔ مادرشان را تکرار می‌کنند و به آرامش می‌رسند.

روزنامه‌ها را که می‌خوانم، اخبار را که می‌شنوم، آدم‌ها را که می‌بینم، با خودم می‌گویم: «خوب است که این دنیا خدا دارد، وگرنه...»

آمادگی مرگ پدرم را داشتم، اما باز هم غافلگیر شدم.

می‌گویند اگر یک روی سکهٔ آدم‌ها تواضع بیش از حد باشد، روی دیگرش حتما خشونت ناگهانی است

تاریکی به آدم‌ها شهامت بیش‌تری می‌دهد. به‌خصوص برای دروغ گفتن. شاید بزرگ‌ترین دلیلش، ندیدن چشم‌های طرف مقابل است.

بزرگ شده‌ام ترسِ از دست دادن کفشدوزک‌هایم ترسِ افتادن از دوچرخهٔ صورتی ترسِ راه رفتن روی پل عابرپیاده همهٔ ترس‌هایم را کشتم اما اینک، ترس از زیستن...

«گاهی اوقات، امروز، همهٔ اون چیزیه که ما داریم

دنیا یه بدیِ خوب داره. اونم اینه که هیچ چیزو فراموش نمی‌کنه.

مادربزرگ می‌گفت: «دل آدمیزاد، کفش و لباس و جوراب نیست. نه می‌شود وصله‌اش کرد، نه رفو. زیرش هم نمی‌شود نیم تخت انداخت.»

- آدما هربار، یه جورعاشق می‌شن... یه بار به تب‌وتاب می‌افتن، یه بارم به آرامش می‌رسن. یه بار می‌جنگن، یه بارم... اما فقط یکی از اون همه عشقه که همیشه می‌تونه اشکشونو درآره.