بریده‌هایی از کتاب هیچ جایی‌ها

آدم‌ها شبیه آن چیزی که می‌گویند نیستند. آن‌ها دقیقا شبیه همان چیزی هستند که هیچ‌وقت نمی‌گویند.

آدم‌ها شبیه آن چیزی که می‌گویند نیستند. آن‌ها دقیقا شبیه همان چیزی هستند که هیچ‌وقت نمی‌گویند.

آدما وقتی واقعی هستن، که ندونن داری نگاهشون می‌کنی.

آدما هربار، یه جورعاشق می‌شن... یه بار به تب‌وتاب می‌افتن، یه بارم به آرامش می‌رسن. یه بار می‌جنگن، یه بارم... اما فقط یکی از اون همه عشقه که همیشه می‌تونه اشکشونو درآره. هوم؟... قبول داری؟

وقتی بچه بودم، چوب پنبه را می‌جوشاندم و آبش را می‌ریختم توی ظرف غذا یا استکان چای ناپدری. این تنها چیزی بود که هیچ‌وقت به خاطرش تنبیه نشدم. کسی نمی‌فهمید بادی که بعد از خوردن غذا یا چای به دلش می‌افتاد و تا رسوایش نمی‌کرد دست از سرش برنمی‌داشت، برای چوب پنبه‌هایی بود که توی آب می‌جوشاندم.

اکثر آدم‌ها دو دسته‌اند: سیگاری‌ها و آن‌هایی که از سیگار بیزارند.

همیشه تقصیر زن‌هاست مرد.

چند تا دختر مدرسه‌ای هم توی تلفن همراه‌شان به هم چیز نشان می‌دادند و می‌خندیدند. همان کشف‌های تکراری که برای فهمیدنش عجله دارند.

همیشه به همه می‌گفت اخلاق شوهرش از وقتی تند شده که از مذهب روی گردان و قاطی سیاست شده بود.

دنیا پراز آدمائیه که فقط زورشون به خودشون می‌رسه