کتاب سرزمین آلوچه‌های نارس

حرف که نمی‌زنیم تحمل ناپذیریم، می‌زنیم احمق. این‌ها را ادگار گفت.

به کرت هم گفتم: ارتباطت را با ترزا حفظ کن. گفت، دوستی کُت نیست که بتوانی به من تعارفش کنی. می‌توانم تنم کنم، حتی ممکنه از بیرون قواره تنم به نظر بیاد اما از درون گرمم نمی‌کنه.

من چی؟ جوابی نداد. گفت، احساسات ربطی به عقل ندارند. همه اونها در غدد ترشحی جمعند.

هر آنچه از سرزمین خود می‌آورید، در چهره‌هایتان به جای خواهید گذاشت.

آن روزها هنوز نمی‌دانستم که سربازها برای پیش برد جنایاتشان به آن نفرت نیاز دارند. که آن نفرت توجیهی‌ست برای پولی که می‌گیرند. جنایات آن‌ها فقط با وجود دشمنانشان توجیه می‌شد. اعتبار آن‌ها منوط به تعداد دشمنانشان بود.

تنها چیزی که در نهایت حساب می‌شود مرگ است.

بعدها این سطور را در دفترچه لولا خواندم: هر آنچه از سرزمین خود می‌آورید، در چهره‌هایتان به جای خواهید گذاشت.

دخترها گونه‌های سیاه خود را دوست داشتند، مادامی‌که سیاهی از دوده ریمل بود و نه از سیاهی دوده کارخانه‌ها.

تقسیم چیزی که دیگر کامل نیست کار راحتیه.

با خود فکر کردم که تنها دهقانان می‌توانند وسط خنده به گریه بیفتند، وسط فریاد سکوت کنند