بریده‌هایی از کتاب سفرنامه‌ی ابن فطومه

گناه ما- که در سرزمین وحی و اسلام هستیم- بدتر و بزرگ‌تر از دیگر مردمان است.

جنگ‌ها پایانی ندارند و نفع آن‌ها برای تجارت و تاجران بیش از ضرر آن‌ها است.

ما میان واقعیت‌های زشت و رویاهایی تحقق ناپذیر، سرگردان مانده‌ایم.

اسلام، امروز در مساجد مانده است.

سرزمین اسلام، وطنم، هدفی را اعلام می‌کند و با پرده‌دری و بی‌شرمانه و بدون آنکه کسی بتواند آن را مورد محاسبه و بازخواست قرار دهد به‌دنبال هدف دیگری می‌رود.‌

به‌محض خروج از مهمانسرا دو مسئله مرا بهت زده کرد: عریان بودن مردم و خالی بودن مشرق از هر چیز. مردم، زن و مرد، چنانکه گویی از مادر زاده شده‌اند عریان بودند. عریانی عادتشان شده بود و باعث جلب توجه کسی نمی‌شد

همهٔ رابطه‌ها موقت است غریبه!

شمشیر جلاد را می‌بینی که بر گردن‌ها فرود می‌آید و هر عمل زیبا و زشت با «بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم» آغاز می‌شود

نمی‌دانم چند سال داشتم که روزی از او پرسیدم: اگر اسلام آن است که شما می‌گویید پس چرا خیابان‌ها پر از آدم‌های فقیر و بی‌سواد و شرور است؟ با اندوه پاسخ داد: ـ اسلام، امروز در مساجد مانده است. سپس گرم صحبت شد و از همه چیز انتقاد کرد. حتی حاکمان نیز از آتش انتقادات او در امان نماندند. گفتم: ـ بنابراین، شیطان بر ما حاکم است نه وحی الهی. از این حرف خوشش آمد و گفت: ـ آفرین! این حرف بالاتر از حدّ سنّ‌ات بود... - خب حالا چه باید کرد استاد؟ به آرامی‌گفت: ـ تو بچهٔ باهوشی هستی. تا چه پیش آید...

«اینجا بهشتی بی‌آدم است»