بریده‌هایی از کتاب خاطرات باب دیلن، وقتی حالت بده کسی سراغت رو نمی‌گیره

«زندگی تو منزلتون به چه شکل بود؟» بهش گفتم که من رو از خونه انداخته بودن بیرون. «شغل پدرت چی بود؟» «برق‌کار.» «مادرت چی؟» «خانه‌دار.»

ولی نباهاس از اینکه محکم کسی رو بزنی بترسی.»

جاده‌ای نیست که به خوشبختی ختم بشه، بلکه خوشبختی خود اون جاده‌ست.

می‌تونستم صبح تا شب به صفحه لوک ولگرد گوش بدم و خودم هم ول بشم و به ذات خوب انسان ایمان بیارم. وقتی به آوازخوندن هنک گوش می‌دم، همه‌چی از حرکت می‌افته. کوچیک‌ترین صدا واسم مثل توهین به مقدسات می‌مونه.

مقاله‌هایی راجع به انواع ترس‌های جدید بود که اسم‌های لاتین باکلاس داشتن، مثل ترس از گل، ترس از تاریکی، از ارتفاع، ترس از عبور از پل، از مار، ترس از پیر شدن، ترس از ابر. هر چیز معمولی‌ای می‌تونست ترسناک باشه. بزرگ‌ترین ترس من این بود که گیتارم کوک نباشه.

من یه‌کم هم تاریخ بلد بودم -تاریخ چند تا ملت و دولت- و همیشه یه الگو تکرار می‌شد. یه دوران کهن که توش جامعه رشد و توسعه پیدا می‌کنه و رونق می‌گیره، بعدش یه دوره کلاسیک که توش جامعه به نقطه بلوغ می‌رسه و بعد یه دوره افول که ویرانی باعث می‌شه همه‌چی از بین بره.

وقتی از قندیل می‌خوند من سردم می‌شد، یا وقتی از شیر فاسد می‌گفت... حالم بد می‌شد و می‌خواستم بدونم چطور این‌کار رو انجام می‌ده. در ضمن، توی همه ترانه‌هاش یه طنین شخصی و خصوصی عجیبی بود. خط‌های مزخرفی مثل «اگه امشب شب کریسمس بود و فردا روز کریسمس» رو می‌تونستم تو استخون‌هام حس کنم - تعطیلی‌های اون‌وقت از سال.

بهم گفت دوست داره من برای کلمبیا رکوردز ضبط کنم. گفتم آره، باشه، من هم دوست دارم برای کلمبیا ضبط کنم. حس می‌کردم قلبم از سینه‌م اومده بیرون و رفته آسمون، به یه ستاره اون‌طرف کهکشان. درونم تعادل ناپایداری برقرار بود، اما ظاهرم رو حفظ کردم. باورم نمی‌شد. انگار داشت سربه‌سرم می‌ذاشت. قرار بود به‌زودی قطار زندگیم از خط خارج بشه.

این ترانه وحشیه. قدرت زیادی تو شعرش هست. اول تا آخرش پر از جنب‌وجوشه. هر عبارتش از ارتفاع سه‌متری می‌افته روت و درمیره و بعدی میاد با مشت می‌زنه زیر چونه‌ت.

هرکسی نمی‌تونه این ترانه‌ها رو جوری بخونه که متقاعد بشی. خواننده باید کاری کنه که به چیزی که می‌شنوی اعتقاد پیدا کنی و جون می‌تونست این‌کار رو بکنه. فکر می‌کردم اگه جون عاشق کسی بشه، مادرش طرف رو می‌کشه. بهش باور داشتم. واقعا فکر می‌کردم خانواده‌ش اون‌طوری باشن. باید باور داشته باشی. موسیقی فولک ازت یه معتقد می‌سازه.

همه کارهای من تند تند بود. تند فکر می‌کردم، تند می‌خوردم، تند حرف می‌زدم و تند راه می‌رفتم. حتی آهنگ‌هام رو هم تند می‌خوندم. اگه می‌خواستم ترانه‌هایی که می‌نویسم حرفی برای گفتن داشته باشن، باید ذهنم رو آروم می‌کردم.

بعدها سعی کردم توضیح بدم که من خواننده اعتراضی نیستم و یه جایی اشتباه شده