بریده‌هایی از کتاب دوازدهم

امام گفت: «بسم الله الرحمان الرحیم!» و ملیکا دید که این کلام نور شد و خاموش نشد و در فضا ماند و سیاهی معنا و مفهومش را از دست داد...

ملیکا گفت: «آیا تو از نیروی بسم الله الرحمان الرحیم است که ظاهر شدی؟» امام گفت: «همه‌چیز از بسم الله الرحمان الرحیم است.»

در بسم الله الرحمان الرحیم نیرویی بود که مانع می‌شد او از فشار سیاهی و سنگینی از پا بیفتد. بلندتر از پیش گفت: «بسم الله الرحمان الرحیم.» نیرویی بیشتر از پیش در خود احساس کرد. گفت: «بسم الله الرحمان الرحیم.» ناگهان نقطهٔ نوری در برابرش روشن شد.

در بسم الله الرحمان الرحیم نیرویی بود که مانع می‌شد او از فشار سیاهی و سنگینی از پا بیفتد. بلندتر از پیش گفت: «بسم الله الرحمان الرحیم.» نیرویی بیشتر از پیش در خود احساس کرد. گفت: «بسم الله الرحمان الرحیم.» ناگهان نقطهٔ نوری در برابرش روشن شد.

ابوهاشم جعفری می‌گوید: «از نظر مالی سخت در مضیقه بودم. خواستم وضع خودم را طی نامه‌ای به امام حسن عسکری عرض کنم، خجالت مانع شد. فرداروز پیک امام صد دینار همراه‌با نامه‌ای برایم آورد که امام در آن مرقوم فرموده بودند: هروقت احتیاج داشتی، پروا نکن. از ما بخواه تا ان‌شاءالله به مقصود برسی...»

احساس خوبی داشتم. خیلی خیلی خیلی.

آسمان باید امشب و چه‌بسا شب‌های دیگر توی چشم‌های من باشد تا مگر این غم کم‌کم مرا ترک کند!

آسمان باید امشب و چه‌بسا شب‌های دیگر توی چشم‌های من باشد تا مگر این غم کم‌کم مرا ترک کند!

ای امام زمان، چه صبری داری از تحمل دردهای این دنیا که مکرر در مکرر است!

پیش نیامده بود ملیکا این‌طور با تمرکز قرآن بخواند و نور کلمات آن را چنین واضح ببیند

یک فصل معلق برای خوانندگانی که از کمبود عشق در زندگی‌شان می‌نالند و بی‌دلیل و بادلیل به یاد حضرت عشق گریه می‌کنند.

سازمان وکلا سازمانی قوی است که توسط معصوم اداره می‌شود و بر همه‌چیز وقوف دارد و نه‌فقط برای دریافت وجوهات که برای حفظ و نگهداری یاران خود، آنجا که در خطر می‌افتند، مقتدرانه دخالت می‌کند

«همیشه در زمین طی یک سلسله مراتب معنوی، یک قطب، چهار اوتاد و چهل ابدال و هفتاد نجباء و ۳۶۰ صلحاء حاضر و ناظرند. این روایت از حضرت علی است، و با استناد به فرمایش ایشان هیچ دلیلی وجود ندارد که امام مستقیما خود حاضر شوند!»

«وطن زن آنجایی است که مردش سکنی دارد!»

اجازه نده حواشی جای اصل را بگیرد. نخواه که مطابق رسومی عمل کنیم که بیشتر از آنکه نزدیک کنند، دور می‌کنند.

«همیشه در زمین طی یک سلسله مراتب معنوی، یک قطب، چهار اوتاد و چهل ابدال و هفتاد نجباء و ۳۶۰ صلحاء حاضر و ناظرند. این روایت از حضرت علی است، و با استناد به فرمایش ایشان هیچ دلیلی وجود ندارد که امام مستقیما خود حاضر شوند!»

بار الها! درود و رحمتت بر همکاران حجت، کسانی که آنان را سنگر و سلاح او و پناهگاه و موردعلاقهٔ او قرار داده‌ای، آنانی که از خانواده و فرزندان جدا می‌شوند و از تجارتشان دست می‌شویند و از روزی خود می‌کاهند. بار الها! آنان را در پناه خود قرار بده و گرفتاری را از ایشان دور کن...

اصلاً بحث قلم مطرح نیست. بحثِ خودِ توست. نمی‌خواهی حکم قلمی را داشته باشی که به کارت بگیرند، بلکه می‌خواهی حول محور تخیل خودت بچرخی!

حتماً امام می‌آید، چرا که اگر نمی‌آمد، واقعهٔ شیخ محمدحسن وارد تاریخ نمی‌شد

توی راه خیلی فکر کردم به اینکه چرا تا اسم امام را شنیدم، بلند شدم ایستادم، به تعبیر میلانی مثل برق‌گرفته‌ها. به نظرم آمد میلانی چیزی از قدر و اندازهٔ موضوع را در بیان کم گذاشته و برخاستن ناگهانی من هم در اعتراض به همین بوده. نباید به همین سادگی می‌گفت امام زمان! منظورم این نیست که مثل خیلی‌ها بگوید آقا امام زمان یا بعد از نامش بگوید عجل الله تعالی فرجه. باید در پاسخ به سؤال من مکث می‌کرد، روی صندلی‌اش جابه‌جا می‌شد و با احساس حضور مردی که سوار بر گردهٔ زمان است، شمرده و محترم می‌گفت: «امام زمان!»