بریده‌هایی از کتاب دوازدهم

حضرت علی درباره‌اش فرموده است: «مهدی به شما نشان خواهد داد که سیرت عادلانه چگونه است.»

غیبت باعث شده که مسئلهٔ عدل و داد از انحصار حکومت عباسی دربیاید و همه‌زمانی و جهانی بشود! و اگر تا حالا ادامه پیدا کرده، معلوم است که ابعادش خیلی بزرگ‌تر و وسیع‌تر از حکومتی مثل حکومت عباسیان است

ملیکا به آسمان نگاه کرد. صدای امام در گوشش پیچید: «جدم، موسی ابن‌جعفر که سلام بر او باد، فرموده است هرگاه از زمین و زمینیان دل‌تنگ شدی، به آسمان نگاه کن و سه بار بگو: بسم الله الرحمان الرحیم!»

در نامه‌ای دیگر، امام خطاب به علی ابن‌حسین ابن‌بابِوِیه قمی، از فقهای بزرگ شیعه، می‌نویسد: ای بزرگمرد مورداعتماد من، ای فقیه برجسته، صبور باش و شیعیان را نیز به صبر فرابخوان. زمین از آن خداست و هر یک از بندگانش را که بخواهد، وارث آن قرار می‌دهد. فرجام نیکو تنها از آن پرهیزکاران است. سلام و رحمت خدا و برکات او بر تو و بر همهٔ شیعیان باد!

وقتی نام امام را در جستجوگر زدم، یک دریا مطلب پیش روی خودم دیدم. تازه فهمیدم اسم اصلی امام دوازدهم مهدی نیست، بلکه مهدی صفت اوست همچنان‌که صفات دیگرش همچون صاحب زمان. تقصیر هم نداریم. بس‌که از کودکی می‌شنویم حضرت مهدی و دوست و فامیل و آشنا را به این نام می‌خوانیم، دیگر در بندِ نام یا صفت بودنِ مهدی نیستیم.

گفتم: ممنونم امام عزیز که سربلندم کردی و نشان دادی آن‌قدر کرامت داری که هیچ سلامی را بی‌پاسخ نمی‌گذاری!

ای امام زمان، چه صبری داری از تحمل دردهای این دنیا که مکرر در مکرر است!

و گاز داد و دور زد و در برابر نگاه مبهوت ستاره مسیر آمده را برگشت به‌سوی جادهٔ خاکی. پس یعنی فقط آمده بود مرا برساند؟ توی روستا کاری نداشته؟ ناگهان این جمله به ذهنش رسید و بعد به زبانش آمد: «از کجا می‌دانست من صدتا صلوات نذر کرده‌ام؟» و همین که متوجه شد قضیه چی بوده، که او کی بوده، که از کجا آمده و به چه درخواستی آمده، جیغ کشید و دنبال ماشین دوید، اما دیر شده بود و ماشین خیلی دور شده بود و اصلا انگار به حجمی از نور بدل شده بود و تاریکی را که در آغوش غول فرورفته بود، می‌شکافت در متن صدای بلندگوی مسجد به دعای ندبه...

ای امام زمان، چه صبری داری از تحمل دردهای این دنیا که مکرر در مکرر است!

نوشتن مثل جان‌کندن است!

هندوانه آوردند. شروع کرد به خوردن بدون تعارف‌زدن. گفت: «بالاخره آرزویمان برآورده شد!» فهمیدم از آن‌هایی است که وقتی هندوانه می‌خورند، به کسی نگاه نمی‌کنند.

گفت: «امام به‌عنوان قطب این امکان را دارد که افرادی را از سوی خود برای رفع حاجت حاجتمندان بفرستد.» صبور گفت: «همیشه فکر می‌کردم خودِ امام است که مستقیما حضور پیدا می‌کند.» سر تکان داد که نه. گفت: «همیشه در زمین طی یک سلسله مراتب معنوی، یک قطب، چهار اوتاد و چهل ابدال و هفتاد نجباء و ۳۶۰ صلحاء حاضر و ناظرند. این روایت از حضرت علی است، و با استناد به فرمایش ایشان هیچ دلیلی وجود ندارد که امام مستقیما خود حاضر شوند!» صبور گفت: «درست است!»