بریده‌هایی از کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟

ما آدم‌ها نیاز اصلی‌مان به خود خداوند است، نه اینکه نیاز اصلی ما به نعماتی باشد که می‌خواهیم از او بگیریم. ما نیاز به خود او داریم و باید مستقیماً از خود او انرژی و حیات بگیریم؛ و الا باطری روحمان ضعیف می‌شود و کم‌کم می‌میریم؛ یعنی دل‌مرده می‌شویم. راه اینکه مستقیماً از خداوند متعال انرژی بگیریم «عبادت» است. عبادت، وصل شدن روح به منبع قدرت و حیات است

یا رسول الله (ص)، الهی فدایت شوم، دوست دارم روز قیامت همنشین تو در بهشت باشم. ـ کسی یادت داده یا خودت این را گفتی؟ ـ نه آقا، خودم فکر کردم، دیدم هر چیزی از شما بخواهم تمام می‌شود. بالاخره می‌رسیم به آن لحظه‌ای که از آن لحظه به بعد زندگی ابدی آغاز می‌شود، آن موقع شما کجا ما کجا! شما در بالاترین نقطۀ رضوان الهی هستی. اگر من آنجا کنار شما باشم دیگر هیچ چیزی نمی‌خواهم. رسول خدا (ص) تأملی فرمود، کمی نگاهش کرد و پاسخ داد: «باشد قبول است. امّا به یک شرط؛ تو هم مرا کمک کن که بتوانم به این قولم عمل کنم. چگونه؟ فرمود: «فَأَعِنِّی بِکثْرَةِ السُّجُود؛ با زیاد سجده کردن مرا کمک کن.» یعنی این مشکل من است که باید تو را به آن موقعیت ببرم، امّا برای اینکه بتوانم تو را تا آن بالا بالاها ببرم، تو فقط به من یک قول بده؛ «زیاد سجده کن».

هر کس می‌خواهد بداند که نمازش قبول شده یا نه، نگاه کند آیا نمازش او را از فحشاء و منکر باز داشته یا نه، پس هر قدر که نمازش او را از بدی‌ها باز حفظ کند، همان‌قدر از او قبول شده است

گر این حرف‌ها را جدی بگیری و حساب خودت را از بقیه جدا کنی، صبح جمعه هم که شد، می‌گویی «خاک بر سر من! همه منتظر مهدی فاطمه هستند، اما آقا منتظر من بیچاره است! فقط همین مانده که من درست شوم! اگر من درست شوم، آقایم می‌آید...»

سعی کنید سرِ نماز توجه خودتان را به چیزهای دیگر ندهید. مشکلات و گرفتاری‌های خودتان را فراموش کنید و به آنها فکر نکنید. اصلاً اجازه ندهید فکرتان جای دیگری برود. می‌گوید: ـ حاج آقا! من چطوری به خدا توجه پیدا کنم؟ ـ به فرض که نمی‌توانی به خدا توجه پیدا کنی. لااقل به هر چیزی توجه پیدا کردی، فقط پیش خودت بگو: «بد است، زشت است که آدم سرِ نماز به چیزی غیر از خدا فکر کند.» همه را در کفشت بگذار و به کفشداری تحویل بده. آن‌وقت خواهی دید که چه حال قشنگی برای تو پیش می‌آید.

مهم‌ترین بهرۀ ما از نماز، یا مهم‌ترین تأثیری که ابتدائاً باید از نماز بپذیریم، «درک عظمت خداوند» است

نماز موجب می‌شود که بنده به یاد خدا باشد و او را فراموش نکند و به ناسپاسی و گردنکشی دچار نشود و خاشع و فروتن باشد و راغب و طالبِ زیادتی در دین و دنیا باشد.

بعضی‌ها می‌گویند: «خدایا، مشکل مرا حل کن، تا بنشینم برای تو نماز بخوانم!» کار اینها مثل کسی است که به سربازی برود و به فرمانده پادگان بگوید: «تو اول بیا حسابی مرا تحویل بگیر و کارهای مرا انجام بده، تا من پس‌فردا برای تو بجنگم!» اگر فرمانده بخواهد این‌طوری با سرباز رفتار کند، ابهت و عظمت فرمانده در دل این سرباز نمی‌نشیند.

شرط اینکه نماز به آدم ادب بدهد، این است که آدم سختی آن را بپذیرد. اگر حال نماز خواندن نداشتی، بلند شو بایست، محکم نمازت را بخوان. اگر دیدی داری وضو را تند تند می‌گیری، به خودت بگو: «صبر کن! آرام وضو بگیر. قبول نیست، اصلاً از اول، دوباره وضو بگیر!» با هوای نفس خودت لج کن. به این می‌گویند «جهاد با نفس». جهاد با نفس برای عبادتی مثل نماز چقدر شیرین خواهد بود!

تا دیدی دل‌زده شده‌ای و می‌خواهی نماز را زود تمام کنی، مثلاً در حال سجده که هستی، یک «سبحان ربی الاعلی و بحمدة» دیگر بگو. مگر چوب خدا چقدر دردناک است؟! از نماز نترس! در نرو! دنبال شیرینی‌اش نباش! که اگر دنبال شیرینی‌اش باشی، می‌گویی هر موقع شیرین شد می‌خوانم. تلخی نماز را بپذیر.

اگر به آنها بگویی چرا در خانواده‌های یهودی، این پدرسالاری وجود دارد و چرا ادب بچه‌ها نسبت به پدران این‌قدر بالاست؟ می‌گویند «ما یهودی‌ها می‌خواهیم دنیا را اداره کنیم. اگر بچه‌های ما بی‌ادب باشند که نمی‌شود!»

ریشۀ این گلوله‌هایی که قلب کودکان فلسطینی را می‌شکافد و ریشۀ آن‌همه بی‌وجدانی در جوامع مسیحی؛ «بی‌ادبی» است و الا چه شده که آنها به خواب رفته‌اند و حتی خودشان برای یهودی‌ها سربازی می‌کنند و به خاطر آنها مسلمانان مظلوم را می‌کشند؟!

چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟ نویسنده: علیرضا پناهیان بیان معنوی

همۀ ما استادی به نام نماز داریم؛ نماز استاد رساندن انسان به خداست. نماز زنده است، شعور دارد، متحرک است، فعال است، بصیر است، آگاه است. نماز مثل یک عادت شخصی یا یک مراسم عمومی نیست. نماز یک فعالیت مردۀ بی‌روح نیست، که خاصیتی برای ما نداشته باشد. نماز هر کسی متناسب با خود او برایش کار می‌کند. اگر من حب مقام دارم، نماز من، حب مقام مرا برطرف می‌کند. اگر حبّ مال دارم، حبّ مال مرا برطرف می‌کند. اگر حبّ شهوت دارم، حبّ شهوت مرا برطرف می‌کند. اگر تکبر دارم، تکبرم را زائل می‌کند. اگر محبت به خدا ندارم، محبت به خدا می‌آورد. نماز هر کسی می‌داند با او چکار کند تا اصلاح شود.

امام صادق (ع) می‌فرماید: «ما یمنَعُ اَحَدَکم اِذا دَخَل عَلَیهِ غَمٌّ مِن غُمُومِ الدُّنیا اَن یتَوَضَّاَ ثُمَّ یدخُلَ مَسجِدَهُ وَ یرکعَ رَکعَتَینِ فَیدعُوَ الله فیهِما اَما سَمِعتَ الله یقُولُ: وَاستَعینوا بِالصَّبرِ وَ الصَّلاةِ؛ چه چیز مانع می‌شود که هر گاه بر یکی از شما غم و اندوه دنیایی رسید، وضو بگیرد و به سجده‌گاه خود برود و دو رکعت نماز بگزارد و در آن دعا کند؟ مگر نشنیده‌ای که خداوند می‌فرماید: "از صبر و نماز کمک بگیرید"؟»

تو را به خدا برای نماز خواندن، اصلاً به دیگران نگاه نکنید. اگر من هم پیش تو نماز بد خواندم، نرو آن طرف بگو «ایشان که روحانی بود، زیاد خوب نماز نخواند، من چطوری بهتر از او نماز بخوانم؟» نه، تو برو نماز خودت را درست بخوان، حسابت را از بقیه جدا کن. این خودِ ما هستیم که نماز همدیگر را خراب می‌کنیم

خدا نماز را به گونه‌ای قرار داده است که اکثراً هنگام اذان دلمان نمی‌خواهد همان لحظه بلند شویم نماز بخوانیم. اما اگر به خاطر خدا پا روی دلت گذاشتی، کم‌کم سنگ دلت نرم و تکبرت خُرد می‌شود.

ادب را از رئیس تمام باادب‌های عالم اباالفضل العباس قمر بنی‌هاشم (ع) یاد بگیرید. آن‌قدر مؤدب بود که هر موقع به برادرش اباعبدالله (ع) می‌رسید، نمی‌گفت: «برادر!» بلکه حضرت را این‌گونه خطاب می‌کرد: «سیدی و مولای! آقای من!» همیشه عاشق‌ها، باادب بوده‌اند.

شرط اینکه نماز به آدم ادب بدهد، این است که آدم سختی آن را بپذیرد. اگر حال نماز خواندن نداشتی، بلند شو بایست، محکم نمازت را بخوان.

می‌دانی ادب یعنی چه؟ ممکن است بسیاری از اوقات انسان حال و حوصلۀ محبت کردن را نداشته باشد، اما با وجود بی‌حوصلگی، باز هم جلوی پای بابایش بلند می‌شود و می‌ایستد؛ ادب یعنی همین.