بریده‌هایی از کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟

نماز می‌خواهد مثل پادگان به ما یک چیزی را یاد بدهد و آن عظمت و ابهت خداوند است.

چرا ما سر نماز به جای «الله اکبر»، «الله الرحمن» یا «الله الرحیم» نمی‌گوییم؟

مگر نماز چقدر سختی دارد؟ مگر به موقع بلندشدن و نمازخواندن چقدر سختی دارد؟ مگر از نماز دزدی نکردن چقدر سختی دارد؟ مگر چقدر سخت است که آدم به اندازۀ کافی برای نماز وقت بگذارد؟

«راستی بچه‌ها تا حالا سر سجادۀ عبادت، رنگ‌تان از خوف خدا پریده است؟» همان رزمندگان نازنین می‌گفتند: «نه!» ولی همان‌ها بعداً شهید می‌شدند.

خوف از مقام خدا، فرق می‌کند با اینکه به خاطر گناهانمان از خدا بترسیم.

انسان که به این سهولت روزی پنج مرتبه از خدا نمی‌ترسد

"به درستی که نیکی‌ها گناهان را از بین می‌برند" فرمود: نماز شب مؤمن گناهانی را که در روز مرتکب می‌شود از بین می‌برد.»

برویم درِ خانه خدا از نمازهایی که خوانده‌ایم استغفار کنیم، بگذار مردم از گناهانشان استغفار کنند، اما تو بگو خدایا من غلط کردم به خاطر نمازهای دست و پا شکسته‌ای که خوانده‌ام. به خاطر نمازهایت «الهی العفو» بگو، تا خدا برگردد و نمازهایت را درست کند.

دوستان من! اگر می‌خواهید در نماز خواندن خودتان، یک پله جلوتر هم بروید و می‌خواهید نمازهایتان بهتر شود، گاهی نماز شب بخوانید. چون نافله و نماز شب خیلی به نماز روز کمک می‌کند و نواقص آن را جبران می‌کند

اگر من هم پیش تو نماز بد خواندم، نرو آن طرف بگو «ایشان که روحانی بود، زیاد خوب نماز نخواند، من چطوری بهتر از او نماز بخوانم؟» نه، تو برو نماز خودت را درست بخوان، حسابت را از بقیه جدا کن.

باید ترکیبی کار کردن و جمع اضداد بودن را یاد بگیری. مثلاً باید یاد بگیری که وقتی دلت گرفته لبخند بزنی. جمع اضداد بودن است که آدم را رشد می‌دهد.

رسول گرامی اسلام (ص) می‌فرماید: «انسان مؤمن تا هنگامی که نمازهای پنجگانه‌اش را سر وقت می‌خواند، شیطان از او می‌ترسد (و نمی‌تواند او را وسوسه کند) اما زمانی که نمازش را ضایع کرد (و اول وقت نخواند) بر او جرأت پیدا می‌کند و او را در گناهان بزرگ وارد می‌کند.»

بعد از نماز یا تو آن‌قدر بزرگ می‌شوی که دیگر از مشکلت ناله نمی‌زنی، یا مشکلت آن‌قدر کوچک می‌شود که دیگر ارزش ناله زدن ندارد. چرا؟ فقط به احترام اینکه دو دقیقه سر نماز، ادب باطنی نماز را رعایت کردی و به مشکلات و گرفتاری‌هایت، گفتی «نه».

عرفان‌های وارداتی و کاذب که از غرب و شرق عالم می‌آیند تا با ظاهری جذاب، مانع رسیدن انسان‌ها به عرفان و معنویت واقعی شوند. تا دلتان بخواهد از نویسندگان مختلف غربی و شرقی کتاب فارسی چاپ می‌کنند. نویسندگانی که هیچ دینی ندارند اما با خدا حرف می‌زنند و به اصطلاح خودشان، با خدا عشق‌بازی می‌کنند! کتاب‌هایشان پر است از حرف‌های خوب درباره اینکه خدا ناز و مهربان است، خدا حرف ما را می‌شنود، خدا ما را دوست دارد و از این‌جور حرف‌ها.

رسول گرامی اسلام (ص) می‌فرماید: «انسان مؤمن تا هنگامی که نمازهای پنجگانه‌اش را سر وقت می‌خواند، شیطان از او می‌ترسد (و نمی‌تواند او را وسوسه کند) اما زمانی که نمازش را ضایع کرد (و اول وقت نخواند) بر او جرأت پیدا می‌کند و او را در گناهان بزرگ وارد می‌کند.»

هر اذانی یک صدا زدن خصوصی است برای کندن تو از یک وضعیت بد. پس این لحظه و فرصت طلایی را از دست نده! چون کسی که این فرصت را برایت ایجاد کرده خداوند است

اصلاً فکر کن «اذان فقط برای تو یک نفر است». اذان را پیغام و سفارش خصوصی خدا به خودت بدان. فکر نکن هر دفعه که مؤذن اذان می‌گوید، معنایش این است که خدا صدا می‌زند: «همۀ اینها را جمع کن بیاور تا نماز بخوانند!» نه، معنای اذان این نیست. اذان یک اعلام خصوصی است.

مؤدبانه سر نماز ایستادن یعنی چه؟ یعنی اولِ وقت نماز خواندن، یعنی قرائت صحیح داشتن، یعنی درست نماز خواندن، یعنی مستحبات حداقلی نماز را رعایت کردن. یعنی وقت گذاشتن برای نماز و عجله نکردن برای تمام کردن نماز

طول می‌کشد تا به جایی برسیم که توجه ما در نماز فقط به خدا باشد. بگذار اول کمی آدم شویم. همین که مؤدبانه نماز می‌خوانیم، معنایش این است که داریم کم‌کم آدم می‌شویم

تکبر آن‌قدر خطرناک است که رسول گرامی اسلام (ص) می‌فرماید: «کسی که ذره‌ای تکبر در قلبش باشد حتی بوی بهشت هم به مشامش نمی‌رسد.» البته منظور از این تکبر، تکبر در مقابل حق و تکبر در مقابل ولی خدا است نه تکبرهای کوچک و معمولی بین آدم‌ها