بریده‌هایی از کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟

یک گروه از کسانی که نیاز به سرزندگی ندارند و نیازهای مهم‌تری دارند دزدها هستند؛ که فقط نیاز دارند پلیس آنها را دستگیر نکند و به هیچ چیز دیگری نمی‌اندیشند.

تو که نمی‌توانی برای نماز، مبارزه با نفس کنی، می‌خواهی جاهای دیگر مبارزه با نفس کنی؟

چرا باید اکثر سربازهای مسیحی که یهودی‌ها در کشورهای مختلف از آنها استفاده می‌کنند، بچه‌های پرورشگاهی باشند که معلوم نیست پدر یا مادر آنها کیست؟!

کارکرد ساده اما بسیار مهم نماز رفع همین مانع یعنی تکبر انسان است

ـ به دنیا اهمیت نده، ببین دنیا چگونه جلوی چشمت خوار می‌شود و روی زمین می‌ریزد. ـ چه‌جوری اهمیت ندهم؟! چه‌جوری دل از دنیا بکَنم؟! ـ باید خدا در قلبت عظمت پیدا کند. ـ چه‌جوری؟ ـ با نماز مؤدبانه.

نماز، خودش به تنهایی استاد انسان است. مثلاً هر بار بعد از خواندن نماز، وقتی که می‌خواهی سریع از سر سجاده بلند شوی و به سراغ کارهایت بروی، اگر به خودت بگویی: «بگذار تعقیبات نماز را هم بخوانم» و بعد کمی تأمل کنی و بنشینی تعقیبات نماز را بخوانی، همین باعث می‌شود یکی از بدی‌های روح تو از بین برود.

ساساً مهم‌ترین دلیل حقانیت یک مؤمن این است که دیگران ببینند او چقدر از ایمانی که دارد در تقویت احساس خوشبختی خودش بهره برده است و دین و ایمان او چقدر توانسته او را شاد و سرزنده نگه دارد. این سرزندگی و نشاط مهم‌ترین عامل جذب دیگران به ایمان شماست

چه چیز مانع می‌شود که هر گاه بر یکی از شما غم و اندوه دنیایی رسید، وضو بگیرد و به سجده‌گاه خود برود و دو رکعت نماز بگزارد و در آن دعا کند؟ مگر نشنیده‌ای که خداوند می‌فرماید: "از صبر و نماز کمک بگیرید"؟

محبت کجاست؟ محبّت فقط در دلی پیدا می‌شود که علیه خودش قیام کرده باشد. در دلی می‌توانی عشق را پیدا کنی که علیه هوس خودش قیام کرده باشد.

مگر نمی‌خواهی عاشق خدا شوی؟ عشق به خدا، شرط اولش این است که تکبر از دل تو برداشته شود.

حتماً دیده‌اید بعضی‌ها وقتی گرفتار می‌شوند، می‌گویند: «خدایا مگر من چکار کرده‌ام که این‌قدر باید بدبختی بکشم؟!» اگر کسی بخواهد این حرف را درست بگوید، باید بگوید: «خدایا مگر من بد نماز می‌خوانم که این‌قدر گرفتار می‌شوم؟!»

هر موقع در زندگی‌ات نقصی دیدی، نقص مادی و معنوی، نقص روحی و جسمی، به عنوان اولین اقدام، نمازت را بررسی کن؛ شاید در نماز کم می‌گذاری.

خواستی صورت به خاکم بنگری؟ بهر مویت در هلاکم بنگری؟ هان! ببین افتاده‌ام از پا برت سوده‌ام سر تا قدم را بر درت

خوب است آدم مستقل باشد، به بقیه نگاه نکند و همیشه برای زندگی خودش آقاداماد باشد.

بعد از چهل روز نماز متفکرانه، اگر بتوانی برگردی و به کل دنیا بگویی «من عبد هستم. من مولا دارم. من هیچ کجا و هیچ وقت، تحت تأثیر عالم نیستم» شاید این‌طوری، یک مقدار شبیه مالک اشتر بشوی. مالک اشتر یک آدم مستقل بود که به فرمودۀ امیرالمؤمنین (ع) اگر مالک در برخورد با موضوعی به حضرت دسترسی نداشت و با فکر خودش آن موضوع را تحلیل می‌کرد، به هر نتیجه‌ای که می‌رسید، برای حضرت قابل قبول بود

«شاکرانه بندگی کردن» زیباترین نوع عبادت است.

عقل انسان وقتی که او سرزنده است، خوب کار می‌کند و موجب خلاقیت می‌شود. قلب انسان تنها وقتی خوب کار می‌کند که احساس خوشبختی کند و وقتی قلب کسی خوب کار کرد، به دیگران محبت پیدا می‌کند و با همه مهربان خواهد بود.

آدم با اراده و مستقل یک جاهایی برای خودش برنامه دارد و علیه هوای نفس خودش اقدام می‌کند. این آدم اولاً مستقل است، ثانیاً روی محبتش می‌شود حساب کرد، ثالثاً روی عقلش هم می‌شود حساب کرد.

آنچه موجب می‌شود انسان بتواند از حداقل‌های نعمات دنیا لذت ببرد و احساس نیاز به معصیت پیدا نکند، همین عبادت است. عبادت به معنای خاص کلمه یعنی از همۀ کارها دست برداری و جلوی خدا، هر طور که او گفت بایستی، به فکر او باشی، به ذکر او مشغول باشی و تمام حرکاتت در اختیار اوامر او باشد. عبادت به معنای خاص کلمه یعنی نماز.

اما چرا باید عظمت خدا در دل ما بیفتد؟ چون مهم‌ترین مانع برای برقراری ارتباط انسان با پروردگارش، تصور اشتباهی است که از خودش، نسبت به خدا دارد. مرکز این تصور اشتباه هم «خودبزرگ‌بینی» انسان است. ما معمولاً آن‌طور که باید، خودمان را در برابر خدا کوچک و حقیر احساس نمی‌کنیم. تا وقتی انسان خودش را بزرگ بداند، و به کوچک بودن خودش در برابر خدا نرسیده باشد و عظمت خداوند را درک نکرده باشد، تمام تلاش‌هایش برای برقراری ارتباط با خدا بی‌ثمر بوده و هیچ ارتباط مؤثری شکل نمی‌گیرد.