بریده‌هایی از کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟

آثار و فواید نماز مؤدبانه ۱. از بین رفتن تکبر ۲. عظمت یافتن خدا و تحقیر شدن دنیا در دل ۳. ساختن شخصیت انسان ۴. اصلاح نفس با نماز اول وقت ۵. تقویت خوبی‌ها در روح انسان

انسان تا وقتی از زندگی خودش لذت نبرد که با خدا رفیق نمی‌شود. آدم دَمَغ، بدعُنق و بداخلاق، که به سمت خدا نمی‌رود. این آدم همیشه با خودش و دیگران درگیر است. آدم اول باید درست زندگی کند، و برای اینکه درست زندگی کند، اول باید درست نماز بخواند.

هرکس در امور زندگی‌اش بی‌حال باشد و سرزنده نباشد در امور اخروی و معنوی‌اش بی‌حال‌تر و کسل‌تر است»

اگر کسی بخواهد آدم شود باید با نفس خودش مبارزه کند و این کار در ابتدا لذت‌بخش نیست. خداوند هم عبادتی را طراحی کرده و به تو پیشنهاد داده که از آن لذت نبری! طبیعتاً تکراری بودن نماز، لذتش را از بین می‌برد. خدا خواسته است که تو در جریان سختی‌ها و تلخی‌های این امر تکراری، آدم شوی، رشد کنی و بالا بروی. اگر در ابتدای راه بخواهی از نماز خواندن لذت ببری که رشد پیدا نمی‌کنی. نماز خواندن زمانی شروع به رشد دادن انسان می‌کند، که انسان از آن لذت نبرد. نماز زمانی چرک روح آدم را می‌گیرد، که لبۀ زبر نماز روح تو را بسابد.

اگر کسی بخواهد آدم شود باید با نفس خودش مبارزه کند و این کار در ابتدا لذت‌بخش نیست. خداوند هم عبادتی را طراحی کرده و به تو پیشنهاد داده که از آن لذت نبری! طبیعتاً تکراری بودن نماز، لذتش را از بین می‌برد. خدا خواسته است که تو در جریان سختی‌ها و تلخی‌های این امر تکراری، آدم شوی، رشد کنی و بالا بروی. اگر در ابتدای راه بخواهی از نماز خواندن لذت ببری که رشد پیدا نمی‌کنی. نماز خواندن زمانی شروع به رشد دادن انسان می‌کند، که انسان از آن لذت نبرد. نماز زمانی چرک روح آدم را می‌گیرد، که لبۀ زبر نماز روح تو را بسابد.

راه اینکه مستقیماً از خداوند متعال انرژی بگیریم «عبادت» است. عبادت، وصل شدن روح به منبع قدرت و حیات است

اما اگر احساس کردی این مشکلات خیلی زیاد و طاقت‌فرسا شده است یا این مشکلات نباید این‌قدر تو را اذیت کند، احتمالاً از نمازت کم گذاشته‌ای. نمازت را درست کن؛ ان‌شاءالله مشکلات تو برطرف می‌شود.

امیرالمؤمنین (ع) می‌فرماید: «مبادا کارهای دنیا شما را از نماز خواندن در وقتش باز دارد، که خداوند گروه‌هایی را به خاطر بی‌اعتنایی به وقت نماز نکوهش کرده، و فرموده: "وای بر آن نمازگزاران که از نمازشان غافلند" یعنی آنهایی که نسبت به وقت‌های نماز غفلت می‌ورزند و آن را سبک می‌شمارند.»

«من خدای تو هستم که دارم به تو می‌گویم مرا صدا بزن تا جوابت را بدهم، آن‌وقت تو سرت را پایین انداخته‌ای و لال شده‌ای! یا اینکه اصلاً اعتنا نمی‌کنی و می‌روی؟»

خداوند هم روز قیامت به او می‌فرماید: «مگر من به تو نگفتم که چقدر دوستت دارم؟ اما تو چکار کردی؟!»

تا آدم کار سخت نکند که آدم نمی‌شود. می‌خواهم آدم شوم.

ما یک راه چاره بیشتر نداریم؛ باید «عَظُمَ الْخَالِقُ فِی أَنْفُسِهِمْ» را درست کنیم. اما چه‌جوری درستش کنیم؟ سر نماز برای خودت عظمت خدا را تولید کن! مثلاً وقتی سر به سجده گذاشتی، مثل فنر سرت را نپران! بعضی‌ها انگار زیر مهرشان فنر گذاشته‌اند! هنوز سجده نرفته، بلند می‌شوند.

ـ به دنیا اهمیت نده، ببین دنیا چگونه جلوی چشمت خوار می‌شود و روی زمین می‌ریزد. ـ چه‌جوری اهمیت ندهم؟! چه‌جوری دل از دنیا بکَنم؟! ـ باید خدا در قلبت عظمت پیدا کند. ـ چه‌جوری؟ ـ با نماز مؤدبانه.

مهم‌ترین بهرۀ ما از نماز، یا مهم‌ترین تأثیری که ابتدائاً باید از نماز بپذیریم، «درک عظمت خداوند» است

همیشه عاشق‌ها، باادب بوده‌اند.

آقا منتظر نیست که همۀ اهل عالم خوب شوند بعد تشریف بیاورد، فقط کافی است شیعیان حضرت درست شوند و گناه نکنند.

تا دیدی دل‌زده شده‌ای و می‌خواهی نماز را زود تمام کنی، مثلاً در حال سجده که هستی، یک «سبحان ربی الاعلی و بحمدة» دیگر بگو. مگر چوب خدا چقدر دردناک است؟! از نماز نترس! در نرو! دنبال شیرینی‌اش نباش! که اگر دنبال شیرینی‌اش باشی، می‌گویی هر موقع شیرین شد می‌خوانم. تلخی نماز را بپذیر.

اگر دیدی داری وضو را تند تند می‌گیری، به خودت بگو: «صبر کن! آرام وضو بگیر. قبول نیست، اصلاً از اول، دوباره وضو بگیر!» با هوای نفس خودت لج کن. به این می‌گویند «جهاد با نفس». جهاد با نفس برای عبادتی مثل نماز چقدر شیرین خواهد بود!

رط اینکه نماز به آدم ادب بدهد، این است که آدم سختی آن را بپذیرد. اگر حال نماز خواندن نداشتی، بلند شو بایست، محکم نمازت را بخوان.

مشکل عرفان‌های کاذب این است که خدای آنها مهربان و بخشنده است ولی عظمت ندارد. می‌دانید این چه فاجعه‌ای درست می‌کند؟ خدایی که عظمت نداشت، همه می‌خواهند دوستش داشته باشند، ولی در عمل هیچ کس دوستش نخواهد داشت. همه دوست دارند عاشق این خدای عشق‌پرور باشند، ولی کسی عاشق خدایی که عظمت ندارد، نخواهد شد.