بریده‌هایی از کتاب ما همیشه سه نفر بودیم

در گلوی تو گُلی خواهد رُست که بویِ گردنبندِ جوانی‌های مادرم را دارد.

من معصوم‌ترینِ عشقِ هزارۀ هرزگی‌ها هستم.

این گونه می‌میرم: دوستت دارم دوستت دار... دوستت دا... دوستت د... دوستت... دوست... راضی نیستم مویی از سرِ دوست کم شود.

نگران نباش عشقِ من! تو در شعرهایِ من همیشه جوانی

عاشقِ تو بودن اشتغالِ من است و مزدم آتشی که در جانم می‌افکنی! هیچ کارفرمایی مثلِ تو حقوقِ کارگرش را سرِ وقت نمی‌دهد!

وقتی عشق با «لیلا» آغاز می‌شود الفبا ناچار است با «لام» بیاغازد من ناچارم «شعر» بگویم زندگی ناچار است کمی «رمانتیک» تر شود و «مرگ» ناچار است خود را به تأخیر بیندازد

آسمان را زمین را کهکشانِ راهِ شیری را خط بزن این انشا بدونِ «لیلا» صفر هم نمی‌گیرد

نمی‌آیی هیچ وقت نمی‌آیی زنده‌ات در آغوشِ کسی جنازه‌ات بر دوشِ کسی ... کسی در قبرستان شعر نمی‌گوید.

عاشقِ تو بودن اشتغالِ من است و مزدم آتشی که در جانم می‌افکنی! هیچ کارفرمایی مثلِ تو حقوقِ کارگرش را سرِ وقت نمی‌دهد!

«لام» خوشبخت‌ترین حرفِ الفباست که دو بار در نامِ تو جاودانه می‌شود و من خوشبخت‌ترین مردِ دنیا که مُدام در من جاودانه می‌شوی بهشت خیالی از عطرِ نفس‌های تو است.

بهشت خیالی از عطرِ نفس‌های تو است.

نمی‌دانم چگونه سمتِ تو آمدم نمی‌دانم چگونه سمتِ من آمدی سرطانِ تنهایی بود و زخم‌هایی به اندازۀ هستی و قرار بر مُردن در حفرۀ پوک زمستان - دستِ کم دکترها این را می‌گفتند –. .. ما از ناگهانِ عشق حیاتِ دوباره یافتیم .... در گلوی تو گُلی خواهد رُست که بویِ گردنبندِ جوانی‌های مادرم را دارد.

از معجزاتِ کوچکِ عشق بگویم برایت: مویم را شانه می‌کنم صفایی به صورتم می‌دهم و تُف می‌کنم به آینه

دیوانه‌ام! می‌ترسم از دوست داشتَنَت می‌ترسم از دوست نداشتَنَت جنونِ جمال است این‌که: دوست داشتَنَت محال باشد دوست نداشتَنَت محال باشد...

رویت حافظۀ تاریخی‌ام را تحریک می‌کند حوّا از پهلویِ چپِ آدم بود تو اما نخستین زنِ مستقلِ جهانی تماماً زن، رویت... ... پس از تو تاریخ طورِ دیگری روایت می‌شود: زنی همۀ تاریخ است زنی کاملاً معمولی که استثنایی است!

سلول‌های تنت را به اسم صدا می‌کردم به اسم صدایم می‌کردند ده تریلیون نغمۀ بهشتی! هیچ مردی را ده تریلیون فرشتۀ زیبا صدا کرده است؟ ... آن‌که در آغوش دیگری است، طرحی از یک زن است که تمامِ سلول‌هایش با او قهرند...