بریده‌هایی از کتاب ما همیشه سه نفر بودیم

هر لحظه عاشقانه می‌میرم. دیگر به واژه‌ها اعتمادی ندارم کسی را می‌شناسی که هر ثانیه هزار قرن بمیرد؟

تو هزار لیلا من یکی مجنون شکست حتمی بود.

هیچ‌وقت تنهایمان نگذاشت حتی در بستر ما همیشه سه نفر بودیم: تو من و نبودنت.

می‌نویسند: عشق می‌خوانم: لیلا هیچ کس به نتیجۀ انتخابات اعتراض ندارد!

من به حرمتِ همین دوست داشتن نفس می‌کشم نفس‌هایِ بی دوست‌داشتنت حرام! دوست‌داشتنت مُدام! من می‌میرم دوست‌داشتنت نمی‌میرد.

این گونه می‌میرم: دوستت دارم دوستت دار... دوستت دا... دوستت د... دوستت... دوست... راضی نیستم مویی از سرِ دوست کم شود.

تو هزار لیلا من یکی مجنون شکست حتمی بود.

روزی یک قرن با خودم که تویی حرف می‌زنم زبانِ عشق در تنهایی دراز است

همه چیز را از یاد می‌برم گاهی عشق را تو را شعر را اما زنی مدام صدایم می‌کند وعدۀ بوسه می‌دهد و من دوباره فریب می‌خورم عاشق می‌شوم تو را به یاد می‌آورم و شعر می‌گویم.

آسمان را زمین را کهکشانِ راهِ شیری را خط بزن این انشا بدونِ «لیلا» صفر هم نمی‌گیرد

هر کسِ دیگری جایِ من بود، شاعر می‌شد

هیچ‌وقت تنهایمان نگذاشت حتی در بستر ما همیشه سه نفر بودیم: تو من و نبودنت.

این گونه می‌میرم: دوستت دارم دوستت دار... دوستت دا... دوستت د... دوستت... دوست... راضی نیستم مویی از سرِ دوست کم شود.

خبر؟ خبرها بیات شده‌اند جز همین «دوستت دارم» که تازۀ تازه‌ست.

زبانِ مادری‌ام را گم کردم و دوستانی را که با هم شعر می‌خواندیم پاهایم دست‌هایم چشم‌هایم و قلبم را از من خیالی مانده‌است: پر از بوهایِ جانفزایِ گم‌شده‌هایم ... هر کسِ دیگری جایِ من بود، شاعر می‌شد.

عاشق شده‌ام عاشقِ تنهایی و عکسی که هی خوشگل‌تر می‌شود.

هیچ وقت نمی‌آیی زنده‌ات در آغوشِ کسی جنازه‌ات بر دوشِ کسی ... کسی در قبرستان شعر نمی‌گوید.

تاریخِ زندگی‌ام به دو بخش تقسیم می‌شود: پیش از تو پس از تو. ... پیش از تو هیچ. پس از تو هیچ.

دیوانه‌ام! می‌ترسم از دوست داشتَنَت می‌ترسم از دوست نداشتَنَت جنونِ جمال است این‌که: دوست داشتَنَت محال باشد دوست نداشتَنَت محال باشد...

من آرام آرام شاعر شدم نخست وطنم را گم کردم سپس شناسنامه‌ام