بریده‌هایی از کتاب ما همیشه سه نفر بودیم

هر لحظه عاشقانه می‌میرم. دیگر به واژه‌ها اعتمادی ندارم کسی را می‌شناسی که هر ثانیه هزار قرن بمیرد؟

تو هزار لیلا من یکی مجنون شکست حتمی بود.

هیچ‌وقت تنهایمان نگذاشت حتی در بستر ما همیشه سه نفر بودیم: تو من و نبودنت.

می‌نویسند: عشق می‌خوانم: لیلا هیچ کس به نتیجۀ انتخابات اعتراض ندارد!

من به حرمتِ همین دوست داشتن نفس می‌کشم نفس‌هایِ بی دوست‌داشتنت حرام! دوست‌داشتنت مُدام! من می‌میرم دوست‌داشتنت نمی‌میرد.

این گونه می‌میرم: دوستت دارم دوستت دار... دوستت دا... دوستت د... دوستت... دوست... راضی نیستم مویی از سرِ دوست کم شود.

تو هزار لیلا من یکی مجنون شکست حتمی بود.

روزی یک قرن با خودم که تویی حرف می‌زنم زبانِ عشق در تنهایی دراز است

همه چیز را از یاد می‌برم گاهی عشق را تو را شعر را اما زنی مدام صدایم می‌کند وعدۀ بوسه می‌دهد و من دوباره فریب می‌خورم عاشق می‌شوم تو را به یاد می‌آورم و شعر می‌گویم.

آسمان را زمین را کهکشانِ راهِ شیری را خط بزن این انشا بدونِ «لیلا» صفر هم نمی‌گیرد