بریده‌هایی از کتاب ما همیشه سه نفر بودیم

در من تو زندگی می‌کنی

تو هزار لیلا من یکی مجنون شکست حتمی بود.

بلورهای شکر بلورهای نمک دست به دست هم داده‌اند در لب‌های تو!

خبر؟ خبرها بیات شده‌اند جز همین «دوستت دارم» که تازۀ تازه‌ست.

من این دو راهیِ سمتِ تو آمدن یا سمتِ تو آمدن را دوست دارم.

می‌بینی تنم را؟ افتاده است گوشۀ اتاق با جانم زنده‌ام.

من این دو راهیِ سمتِ تو آمدن یا سمتِ تو آمدن را دوست دارم

دوستم داشته باش اندازۀ کفِ دستی، روا نیست بی‌وطن بمیرم

بهشت خیالی از عطرِ نفس‌های تو است.

مرگ امری محتمل و فراموشی محال است.

ما بی‌وطن زاده شدیم و هرگز مجالِ عاشقی نیافتیم کسی عاشقِ انسانِ بی‌شناسنامه نمی‌شود

من آرام آرام شاعر شدم نخست وطنم را گم کردم سپس شناسنامه‌ام نیمکتی که غروبِ جمعه‌هایم را تحمّل می‌کرد کوهی که پنج‌شنبه‌ها پناهم می‌داد زبانِ مادری‌ام را گم کردم و دوستانی را که با هم شعر می‌خواندیم پاهایم دست‌هایم چشم‌هایم و قلبم را

آسمان را زمین را کهکشانِ راهِ شیری را خط بزن این انشا بدونِ «لیلا» صفر هم نمی‌گیرد

وقتی عشق با «لیلا» آغاز می‌شود الفبا ناچار است با «لام» بیاغازد

«لام» خوشبخت‌ترین حرفِ الفباست که دو بار در نامِ تو جاودانه می‌شود و من خوشبخت‌ترین مردِ دنیا که مُدام در من جاودانه می‌شوی بهشت خیالی از عطرِ نفس‌های تو است.

دل کندن از تو برایم آسان است: مثلِ آب خوردن مثل جان کندن

خبر؟ خبرها بیات شده‌اند جز همین «دوستت دارم» که تازۀ تازه‌ست.

خبر؟ خبرها بیات شده‌اند جز همین «دوستت دارم» که تازۀ تازه‌ست.

از من خیالی مانده‌است: پر از بوهایِ جانفزایِ گم‌شده‌هایم ... هر کسِ دیگری جایِ من بود، شاعر می‌شد.

دیوانه‌ام! می‌ترسم از دوست داشتَنَت می‌ترسم از دوست نداشتَنَت جنونِ جمال است این‌که: دوست داشتَنَت محال باشد دوست نداشتَنَت محال باشد...