بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت

نمی‌دانم دی‌بی چطور می‌توانست از جنگ و ارتش بیزار باشد، ولی باز هم از کتاب مزخرفی مثل وداع با اسلحه خوشش بیاید. منظورم این است که چطور می‌تواند چنین کتابی را دوست داشته باشد. همچنین از شخصیت‌هایی مثل «رینگ لاردنر» یا «گتسبی بزرگ» خوشش بیاید. وقتی هم این حرف را به او زدم، خیلی ناراحت شد و گفت: «تو کوچک‌تر از این حرف‌ها هستی که بخواهی چنین کتاب‌هایی رو درک کنی.»

خیلی احمقانه است. همیشه آدم مجبور است از دیدن کسی‌که اصلاً خوشحال نشده، به دروغ بگوید خوشحال شدم. بالأخره اگر آدم بخواهد در میان مردم زندگی کند، مجبور است این چرندیات را هم سر هم کند.

وای از دست این دخترها، آدم دیوونه‌کن هستند.

هیچ‌وقت به کسی حرفی نزنید و چیزی بهش نگید. اگر بگید، دلتنگش می‌شید.

وقتی اکلی پیش تو باشد، امکان ندارد بتوانی کتاب بخوانی.

این‌قدر غرق مشکل می‌شی تا نابودت کنه. این می‌شه عاقبت کسانی‌که در زندگی دنبال چیزی می‌گردن و نمی‌تونن به اون برسن یا این‌که فکر می‌کنن زندگی نمی‌تونه اونو بهشون بده

نشونه‌های یه آدم بی‌تجربه اینه که دلش می‌خواد با شرافت برای هدفی جونش رو فدا کنه، ولی از نشونه‌های یه آدم باتجربه اینه که با کمال فروتنی در کنار هدفش به زندگی ادامه می‌ده.

کاش وقتی از دنیا می‌روم، جنازه‌ام را در آب بیندازد. خدایی به هرچیزی رضایت می‌دهم، جزء این‌که زیرخاک بروم.

بعضی چیزها باید همان‌گونه که هستند، باقی بمانند. باید همهٔ آن‌ها را داخل یک اتاقک شیشه‌ای قرار داد و بعد از کنارشان رد شد. می‌دانم که این کار ممکن نیست، ولی با این حال کار خیلی بدی هم نیست.

گفتم: تا حالا این آهنگ رو گوش دادی؟ «اگه ناطوری، یکی رو میون دشت بگیرد» من اینو دوست دارم... فوبی گفت: این ترانه رو می‌گی؟ «اگه ناطوری، یکی دیگه رو میون دشت ببینه.» شعر رابرت برنزه!

وقتی کسی مرده، یعنی رفته توی آسمونا و نیستش. گفتم: خودم می‌دونم مرده. فکر کردی نمی‌دونم، ولی من هنوزم اونو دوسش دارم. یعنی به‌نظرت نمی‌تونم دوسش داشته باشم؟ یعنی وقتی کسی مرد دیگه نباید دوسش داشت؟ مخصوصاً اگه کسی که مرده هزار برابر بهتر از زنده‌هایی که در اطرافت هستند، باشه؟

روزهای یکشنبه می‌شود، همه می‌آیند و گل روی سینه‌ات می‌گذارند و گریه می‌کنند. وقتی آدم زنده نیست گل به چه دردش می‌خورد؟

تنها عاملی که موجب شد من ازش خوشم بیاید، این بود که هیچ‌وقت به‌خاطر شهرت و موقعیتی که پدرش داشت، به خودش مغرور نمی‌شد.

این اثر ماندگار ادبیات آمریکا که در سال ۱۹۵۱ به جاپ رسید و در فهرست ۱۰۰ کتابی که باید پیش از مرگ خواند هم آمده، روایت بیگانگی جوانی است به نام «هولدن کالفیلد» با دنیای پیرامونش که در نظرسنجی «مجلهٔ کتاب» عنوان دومین شخصیت ادبی جهان را به دست آورد. علت این انتخاب را زمانی متوجه می‌شویم که حتی وقتی کتاب را می‌بندیم هم حس می‌کنیم او تا ابد همراه‌مان است و قسمتی از فکر و احساس‌مان را به خودش اختصاص می‌دهد. «هولدن» مظهر جوانان در جای جای دنیاست، جوانانی که فشارها و تنش‌هایی از قبیل زندگی کردن مطابق قوانین، تلاش برای رهایی از ارتباطات بی‌معنای انسانی و محدود کردن شخصیت‌شان، آنان را از هر طرف احاطه کرده است.

اگر تو هم بتونی یه چیزی ارائه بدی، بقیه هم یه چیزی از تو یاد می‌گیرن. به این می‌گن یه رابطهٔ دوطرفهٔ درست و حسابی.

معمولاً آدم‌ها زمانی‌که حوصلهٔ بحث نداری، دلشان می‌خواهد حرف بزنند.

نشونه‌های یه آدم بی‌تجربه اینه که دلش می‌خواد با شرافت برای هدفی جونش رو فدا کنه، ولی از نشونه‌های یه آدم باتجربه اینه که با کمال فروتنی در کنار هدفش به زندگی ادامه می‌ده.

بعضی اوقات همان‌طور که آدم از سوار شدن آسانسور، احساس خستگی می‌کند،‌ از این‌که مرتب بخواهد تاکسی سوار شود هم خسته می‌شود.

اگر تو هم ماهی بودی، مادر طبیعت از تو مراقبت می‌کرد. درسته؟ خیال نکن با رسیدن فصل زمستون، ماهی‌ها عمرشون تموم می‌شه.

روزهای یکشنبه می‌شود، همه می‌آیند و گل روی سینه‌ات می‌گذارند و گریه می‌کنند. وقتی آدم زنده نیست گل به چه دردش می‌خورد؟