بریده‌هایی از کتاب هنر پیش بینی

چرا مردم نمی‌بینند که «حدس و گمان» به‌تنهایی نمی‌تواند پایه محکمی برای نتیجه‌گیری باشد؟

به‌طور کلی می‌توان گفت که ابرپیشگویی نیازمند ذهن و اندیشه‌ای باز، محتاط، کنجکاو و - از همه مهم‌تر- خودنقاد است و البته به تمرکز نیاز دارد.

هنگامی که پزشکان پذیرفتند که تجربه‌ها و برداشت‌های آنها ابزار قابل اتکایی برای تعیین کارایی یک روش درمانی نیست، به آزمایش‌های علمی روی آوردند و از آن پس دانش پزشکی مسیر پیشرفت‌های سریع را یافت. همین انقلاب هم می‌بایست در حوزه پیش‌بینی رخ دهد و البته کار ساده‌ای نیست.

پیش‌گویی هدیه‌ای رازآلود نیست که از شکم مادر به کسی داده شود بلکه محصول روش‌های خاص تفکر، گردآوری اطلاعات و به‌روز کردن یافته‌ها است.

«همه الگوها، اشتباه هستند. اما برخی مفیدند».

جرج پَتن بود. وی می‌نویسد: «هرگز به افراد نگویید که کارشان را چگونه انجام دهند». وی با فشرده کردن روح آموزش‌های ورماخت می‌نویسد: «به آنها بگویید که چه کاری انجام دهند و آنها با نبوغ خود شما را شگفت‌زده خواهند کرد.»

ویلیام بایرز، استاد ریاضیات و آمار می‌نویسد: «بیشتر مردم علم را با قطعیت می‌شناسند. این برداشت را دارند که قطعیت حالتی از امور است که نقصانی در آن راه ندارد، بنابراین دلخواه‌ترین وضعیت حالتی است که با قطعیت مطلق همراه است. این‌طور به نظر می‌آید که نتایج و نظریه‌های علمی چنین قطعیتی را نوید می‌دهند.»

هر کس کار رسانه‌ای انجام داده است می‌داند که قاعده اول این کار این است که «آسان و احمقانه» باشد

ریچارد فینمن فیزیکدان اشاره کرده است: «تردید چیز ترسناکی نیست بلکه بسیار هم ارزشمند است». [۱۰] تردید موجب می‌شود که دانش به پیش رانده شود.

جمع‌آوری همه شواهد و مرور آنها، احتمالا بهترین راه برای رسیدن به پاسخ درست است اما آن شکارچی که پیش از تصمیم به حذر کردن از سایه در حال حرکت در میان علف‌ها، می‌خواهد با برآوردهای آماری درباره شیرها کلنجار برود، احتمالا به آن اندازه زنده نمی‌ماند که ژن‌های دقت‌افزای خود را به نسل بعدی منتقل کند. داوری‌های آنی گاهی اساسی هستند.

آنها سال‌ها پیش ورشکست شده بود. پس بیشتر واقعیت‌های زندگی ما تا حدودی قابل پیش‌بینی هستند. ساعت طلوع و غروب خورشید فردا در کانزاس‌سیتی واقع در میسوری را در گوگل چک می‌کنید و وقت آن را به دقیقه به‌دست می‌آورید. این پیش‌بینی‌ها،

وضعیت در هر مورد دیگری هم صادق است. حتی آن پیش‌بینی‌های پنجاه ساله در مورد زمان طلوع و غروب خورشید هم می‌تواند درست از آب در نیایند، مثلا اگر در پنجاه

هم می‌تواند درست از آب در نیایند، مثلا اگر در پنجاه سال آینده برخورد یک سنگ بسیار حجیم فضایی، زمین را از مدار چرخش خود به دور خورشید، جابه‌جا کند. همچنین اگر احتمال اختراع فن‌آوری‌هایی را منتفی ندانیم که به ما اجازه می‌دهند محتوی اطلاعاتی

عدم قطعیت مبتنی بر بخت و اقبال گویای این است که زندگی، صرف‌نظر از اینکه ما با چه دقتی برنامه‌ریزی کنیم، همیشه شگفتی‌هایی خواهد داشت.

همه ما شتابان تصمیم می‌گیریم و به کندی آن را تغییر می‌دهیم

آیا بال زدن پروانه‌ای در برزیل، می‌تواند در تگزاس یک توفان به‌پا کند؟» یک دهه پیش از آن، لورنز تصادفا کشف کرد که تفاوت‌های بسیار جزیی در داده‌های جوی که به شبیه‌سازهای رایانه‌ای الگوهای آب‌وهوا وارد می‌شود -مثلا جایگزین کردن ۰/۵۰۶۱۲۷ با ۰/۵۰۶ می‌تواند پیش‌بینی‌های درازمدت بسیار متفاوتی را موجب شود. این بینشی است که الهام‌بخش «نظریه آشوب» بود: در سامانه‌های غیرخطی همچون جو زمین، حتی تغییرات کوچک در شرایط اولیه، می‌تواند به‌سرعت موجب شکل‌گیری قرینه‌های بسیار بزرگ شود. بنابراین، پروانه‌ای تنها در برزیل می‌تواند بال‌های خود را بر هم زند و موجب بروز طوفانی در تگزاس شود -هرچند ممکن است دسته‌های بزرگی از پروانه‌های برزیلی همه عمر بال بزنند بدون اینکه حتی نسیمی در اطرافشان وزیدن بگیرد.

ابرپیشگویی نیازمند ذهن و اندیشه‌ای باز، محتاط، کنجکاو و - از همه مهم‌تر- خودنقاد است و البته به تمرکز نیاز دارد

سرجمع داوری افراد زیادی که هیچ چیزی نمی‌دانند، «هیچ» خیلی زیادی تولید می‌کند.

در واقع یک پیش‌بینی دوراندیشانه که نسبت به یک فاجعه یا فرصت هشدار می‌دهد، حاصل نمی‌شود مگر اینکه کسی برای طرح پرسش، اندیشه کند. اما پرسش خوب چه ویژگی‌هایی دارد؟ پرسشی است که ما را به صرافت می‌اندازد درباره چیزی اندیشه کنیم که ارزش اندیشیدن را دارد.

در واقع یک پیش‌بینی دوراندیشانه که نسبت به یک فاجعه یا فرصت هشدار می‌دهد، حاصل نمی‌شود مگر اینکه کسی برای طرح پرسش، اندیشه کند. اما پرسش خوب چه ویژگی‌هایی دارد؟ پرسشی است که ما را به صرافت می‌اندازد درباره چیزی اندیشه کنیم که ارزش اندیشیدن را دارد.