بریده‌هایی از کتاب کلاته گل: نمایشنامه در سه پرده

یعقوب: انسان باید تا می‌تواند خود را حفظ بکند، به هر وسیله‌ای شده، به هر حقه‌ای شده باید زنده بماند. بالاخره دوست من، من که طبیبم به مسائل از نظر دیگری نگاه می‌کنم، فلسفه شغل من به من فهمانده است که به هر تمهیدی شده باید زنده ماند. زندگی آنچنان ارزشی دارد که نباید به سادگی آن را از دست داد. باید زنده ماند. باید زنده ماند. مهدی: چه فلسفه خوبی چه فلسفه معقولی. به هر کثافتی شده باید زنده ماند. با پس‌گردنی خوردن، با خم شدن و زانو زدن

مقصود من اینست که بسیارند کسانی که مثل تو فکر می‌کنند، در عالم خیال برای خود افکار عالی پرورش می‌دهند، مثل جنین تو شکم مادر. اما در عمل وقتی با واقعیت سرسخت روبه‌رو می‌شوند، مجبورند همه چیز را زیرپا بگذارند و همه را فراموش کنند. در واقع ... بچه را سقط کنند و از خیرش در گذرند.

تو پوچی و بیهودگی زندگی را تا حال درک نکرده‌ای و نفهمیده‌ای که زندگی آنچنان طولانی نیست که به این دردسرهایش بیارزد.

چه فلسفه خوبی چه فلسفه معقولی. به هر کثافتی شده باید زنده ماند. با پس‌گردنی خوردن، با خم شدن و زانو زدن. عاطفه و محبت و آنچه که برای زنده ماندن لازم است همه را زیر پا گذاشتن. واقعا عالی است عرض خدمتتان که من به این فلسفه شغل تو تف می‌کنم قربان.

یعقوب: انسان باید تا می‌تواند خود را حفظ بکند، به هر وسیله‌ای شده، به هر حقه‌ای شده باید زنده بماند. بالاخره دوست من، من که طبیبم به مسائل از نظر دیگری نگاه می‌کنم، فلسفه شغل من به من فهمانده است که به هر تمهیدی شده باید زنده ماند. زندگی آنچنان ارزشی دارد که نباید به سادگی آن را از دست داد. باید زنده ماند. باید زنده ماند. مهدی: چه فلسفه خوبی چه فلسفه معقولی. به هر کثافتی شده باید زنده ماند. با پس‌گردنی خوردن، با خم شدن و زانو زدن. عاطفه و محبت و آنچه که برای زنده ماندن لازم است همه را زیر پا گذاشتن. واقعا عالی است عرض خدمتتان که من به این فلسفه شغل تو تف می‌کنم قربان.