بریده‌هایی از کتاب نه حوا، نه آدم

از دست دادن جنبۀ شوخی در هنگام عشق مشهور است.

اسرارآمیزترین چیزها همان‌هایی هستند که باچشم خودمان می‌بینیمشان.

انگار کائنات برای جلوتر رفتن هشدار می‌دادند امّا گوش من بدهکار نبود.

در ژاپن محال است چیزی ناخودآگاه و بدون زحمت بدست بیاید.

هیچ عذابی نیست که با دل به دنیا زدن التیام پیدا نکند. مگر می‌شود دنیا بیهوده اینقدر بزرگ باشد؟ زبان درست می‌گوید: رها شدن معنی خود را نجات دادن هم می‌دهد. اگر جانت در خطر است جایت را عوض کن. اگر رنج می‌کشی، حرکت کن. قانونی به جز حرکت کردن وجود ندارد.

وقتی مطمئنیم به مقصد می‌رسیم، چنین مسافتی هیچ است.

با تمام وجود آرزو می‌کردم صدای پای معجزه‌ای به نام صبح را بشنوم که دیر کرده بود.

هق‌هقش به راه افتاد. تن سراسر دردش را در بغلم گرفتم. قبلاً راجع به این آزمون‌های وحشتناک در ژاپن چیزهایی شنیده بودم که باعث می‌شوند کودکان معنی برد و باخت را هزاربار زودتر بفهمند.

از سه تا هجده سالگی، ژاپنی‌ها مثل جن‌زده‌ها درس می‌خوانند. از بیست‌وپنج سالگی تا زمان بازنشستگی مثل دیوانه‌ها کار می‌کنند. خوب می‌دانند از هجده تا بیست‌وپنج سالگی فرصتی است برای لذّت بردن. حتّی کسانی که در آزمون وحشتناک ورود به یازده دانشگاه برتر موفق شده‌اند، می‌توانند در این چند سال نفس راحتی بکشند. در واقع، تنها مسئلۀ مهم فقط پذیرفته شدن است و برای کسانی که دانشجوی دانشگاه‌های ایستگاهی می‌شوند به مراتب امکان تفریح بیشتری فراهم است.

شاید گریختن چندان افتخارآمیز نباشد. متأسفانه خیلی‌ها چنین اعتقادی دارند. گریختن بیشترین حس آزادی را می‌دهد. در مقایسه با زمانی که چیزی برای گریختن از آن وجود ندارد، با گریختن حس آزادی بیشتری احساس می‌کنیم.