بریده‌هایی از کتاب نه حوا، نه آدم

از مزایای حرف زدن با خارجی‌ها این است که هربار سر از رفتاری درنمی‌آوریم می‌توانیم، پای تفاوت فرهنگی بگذاریمش.

اگر رنج می‌کشی، حرکت کن. قانونی به جز حرکت کردن وجود ندارد.

استاد فریاد کشید: «از سنسی نباید سوال کرد.» «اگر چیزی را متوجه نشدیم چه؟» «مشکل خودتان است.» آن زمان بود که فهمیدم چرا آموزش زبان در ژاپن لنگ می‌زند.

باید جرأت نه گفتن داشت. امید واهی دادن کار پسندیده‌ای نیست.

زندگی در حقیقت یک بازی است

برای کسانی که هیچ حرفی برای گفتن ندارند صحبت دربارۀ آب‌وهوا موضوع مناسبی است و در ژاپن جزء گفت‌وگوهای اصلی و ضروری به حساب می‌آید.

در هر خاندان کسانی هستند که از اصالتشان بویی نبرده‌اند.

کسانی که از حادثه‌ای نجات پیدا می‌کنند می‌دانند که دیگران هیچ‌وقت حرف‌هایشان را باور نمی‌کنند.

سه تا هجده سالگی، ژاپنی‌ها مثل جن‌زده‌ها درس می‌خوانند. از بیست‌وپنج سالگی تا زمان بازنشستگی مثل دیوانه‌ها کار می‌کنند. خوب می‌دانند از هجده تا بیست‌وپنج سالگی فرصتی است برای لذّت بردن. حتّی کسانی که در آزمون وحشتناک ورود به یازده دانشگاه برتر موفق شده‌اند، می‌توانند در این چند سال نفس راحتی بکشند.

«از دختران ژاپنی بگو.» شانه بالا انداخت. اصرار کردم. آخر گفت: «نمی‌توانم برایت توضیح دهم. اعصابم را خُرد می‌کنند. آن‌ها خودشان نیستند.» «شاید من هم خودم نباشم.» «چرا، هستی. تو اینجایی، وجود داری، نگاه می‌کنی. آن‌ها، آن‌ها تمام وقت می‌خواهند بدانند جذّابند یا نه و فقط به فکر خودشانند.» «اکثر شرقی‌ها همینند.»