بریده‌هایی از کتاب ترجمه پارسی قرآن کریم

- در حقیقت کسانی که [به اسلام] ایمان آورده و کسانی که یهودی شده‌اند و ترسایان و صابئان هر کس به خدا و روز بازپسین ایمان داشت و کار شایسته کرد پس اجرشان را پیش پروردگارشان خواهند داشت و نه بیمی بر آنان است و نه اندوهناک خواهند شد (۶۲)

چگونه خدا را منکرید با آنکه مردگانی بودید و شما را زنده کرد باز شما را می میراند [و] باز زنده می‌کند [و] آنگاه به سوی او بازگردانده می‌شوید

- و چون پروردگار تو به فرشتگان گفت من در زمین جانشینی خواهم گماشت [فرشتگان] گفتند آیا در آن کسی را می‌گماری که در آن فساد انگیزد و خونها بریزد و حال آنکه ما با ستایش تو [تو را] تنزیه می‌کنیم و به تقدیست می‌پردازیم فرمود من چیزی می‌دانم که شما نمی‌دانید

و هرگز یهودیان و ترسایان از تو راضی نمی‌شوند مگر آنکه از کیش آنان پیروی کنی

پس نه [چنان است که می‌پندارید] سوگند یاد می‌کنم به آنچه می‌بینید «۳۸» - و آنچه نمی‌بینید «۳۹» - که [قرآن] قطعا گفتار فرستاده‌ای بزرگوار است «۴۰»   - و آن گفتار شاعری نیست [که] کمتر [به آن] ایمان دارید «۴۱» - و نه گفتار کاهنی [که] کمتر [از آن] پند می‌گیرید «۴۲»  - [پیام] فرودآمده‌ای است از جانب پروردگار جهانیان «۴۳»

و بزودی پروردگارت تو را عطا خواهد داد تا خرسند گردی «۵»   - مگر نه تو را یتیم یافت پس پناه داد «۶»  - و تو را سرگشته یافت پس هدایت کرد «۷»    - و تو را تنگدست‌یافت و بی‌نیاز گردانید «۸»  - و اما [تو نیز به پاس نعمت ما] یتیم را میازار «۹» - و گدا را مران «۱۰»    - و از نعمت پروردگار خویش [با مردم] سخن گوی «۱۱»

بهوش باشید که آنان فسادگرانند لیکن نمی‌فهمند

انسان را از نطفه‌ای آفریده است آنگاه ستیزه‌جویی آشکار است «۴»

[مشرکان] به جای او جز بتهای مادینه را [به دعا] نمی‌خوانند و جز شیطان سرکش را نمی‌خوانند (۱۱۷) - خدا لعنتش کند [وقتی که] گفت بی‌گمان از میان بندگانت نصیبی معین [برای خود] برخواهم گرفت  (۱۱۸) - و آنان را سخت گمراه و دچار آرزوهای دور و دراز خواهم کرد و وادارشان می‌کنم تا گوشهای دامها را شکاف دهند و وادارشان می‌کنم تا آفریده خدا را دگرگون سازند و [لی] هر کس به جای خدا شیطان را دوست [خدا] گیرد قطعا دستخوش زیان آشکاری شده است  (۱۱۹)

۹۴) انشراح به نام خداوند رحمتگر مهربان - آیا برای تو سینه‌ات را نگشاده‌ایم «۱»  - و بار گرانت را از [دوش] تو برنداشتیم «۲»  - [باری] که [گویی] پشت تو را شکست «۳»   - و نامت را برای تو بلند گردانیدیم «۴»   - پس [بدان که] با دشواری آسانی است «۵»  - آری با دشواری آسانی است «۶» - پس چون فراغت‌یافتی به طاعت درکوش «۷»  - و با اشتیاق به سوی پروردگارت روی آور «۸»